Mes: Marzo 2021

Non todas as cruces son de madeira, nin todas son redentoras

O primeiro Venres Santo foi o día en que Deus perdoou o mal comportamento do home no paraíso terreal. Para iso, ao home pediuselle unicamente que recoñecese a súa culpa. Con todo, o Fillo de Deus, que puido redimirnos con só un latexo do seu corazón, quixo limpar todas as nosas faltas derramando o seu sangue na árbore da cruz.

A cruz, que até entón fora un patíbulo ignominioso no que os romanos axustizaban aos escravos, agora convértese en signo de identificación cristiá. A cruz, que até entón era instrumento de morte, agora é instrumento de vida. O que na cultura romana fora signo de infame suplicio, agora é signo de salvación… Desde que Cristo morreu no calvario para redimir ao mundo, a cruz converteuse en sinal de todos o que cren en Cristo redentor, porque é a expresión do inmenso amor que moveu ao Señor a dar a vida por nós. Así o vían e así o vivían os cristiáns dos primeiros séculos. Pero co correr dos tempos, o sentido cristián da cruz contaxiouse de simbolismo militar e político e doutras desviacións nada cristiás. Son as cruces luxosas que serven de adorno ás persoas presuntuosas; son as xoias de alto prezo que dan gran prestixio económico a quen as mostran ao público… Son cruces que se exhiben na lapela ou colgan do pescozo, pero non comprometen a vida. Carecen de simbolismo relixioso.

Cando os homes de fe falan da cruz, non o fan para facerse notar presuntuosamente como crentes, senón para lembrar que a cruz cristiá é a que se reviste de fraternidade para facer rico ao pobre, forte ao débil, e valente ao perseguido.

Cruz cristiá non é a que colga do peito, por presunción, senón a que se acepta como patíbulo de inxustiza para facer xustiza ao inxustamente tratado.

Non son as cruces as que dan prestixio de redentor ao crucificado, senón a actitude do crucificado que, por amor, carga coa cruz para redimir ao irmán.

Todo isto confírmanos o dito de que “non todas as cruces son de madeira, nin todas son redentoras”.

É bo cargar coas cruces que a vida nos brinda, pero é mellor renunciar a ser construtores de cruces de morte e entregarnos a construír cruces redentoras.

Non hai redención sen efusión de sangue. Pero hai sangue que pide redención, como o sangue de Abel, que clamaba ao ceo contra Caín, que por envexa, dera morte ao seu irmán, e hai sangue que se ofrece como redención, para dar vida de fraternidade a todo o que vive ao noso carón. É sangue redentor o sacrificarse para que haxa boa convivencia na familia. É cruz redentora o sacrificio que supón o devolver ben por mal. É cruz redentora o perdoar sempre as ofensas recibidas; é cruz redentora o sacrificarse para pór paz alí onde hai disensións; é cruz redentora compartir o pan co necesitado. É cruz redentora o traballar para que en todos os fogares haxa cabida para Deus.

Isto require derramamento de sangue. Pois aínda que sangren os sentimentos, aínda que proteste o amor propio; aínda que se revele a soberbia persoal… lembremos que Xesús di: “Deivos exemplo: facede vós o mesmo”. Intentémolo, aínda que se desangre o noso espírito, como o seu corpo se desangrou na cruz de Xetsemaní, con amor redentor.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Un pequeno susurro

Dublín, agosto de 2018. Estaba nunha capela rezando durante o Encontro Mundial das Familias cando chegou unha nai con dúas nenas pequenas. Unha delas rapidamente púxose de xeonllos, xuntou as súas mans e pechou os seus ollos. Movía os beizos e pronunciaba entre susurros a súa pregaria. Era algo sinxelo e, á vez, impresionante! E é que, ás veces, o máis importante pronunciámolo entre susurros e dun modo sinxelo.

Aquel «pequeno» xesto falaba non só da nena, senón tamén da súa familia. Aprendera a orar, a falar, a recoñecer a presenza de Xesús. En definitiva, aprendera a amar. Porque o que amamos o oramos, anhelámolo e rumoreámolo.

A familia é un rumoreo de Deus. Ao longo da historia da salvación, desde o comezo até Xesús, vemos que o Señor fala en repetidas ocasións na Biblia. Faino de moi diversas formas. Pero en Belén, naquela xornada na que Xosé e María non atoparon pousada, a Sagrada Familia refuxiábase no silencio da noite.

Deus rumorea ao noso corazón a través do amor da nosa nai, que nos compra aquilo que necesitamos sen que o pronunciemos, que nota cando algo está mal con só escoitar a nosa voz ou que vibra de alegría con cada meta que logramos.

O rumoreo de Deus invade o noso corazón a través do abrazo do noso pai, o que sempre está disposto a colaborar connosco, que presta ouvido ás nosas historias máis desatinadas ou o que nos anima para que fagamos realidade os nosos soñados proxectos.

O amor dos nosos pais é un rumoreo cando nel descóbrese a primeira escola de amor en cada detalle, en cada sinxelo xesto e na súa perseveranza nun camiño ás veces cheo de obstáculos. E deles véñennos tantos outros agasallos que son a voz de Deus que fala baixiño ao noso corazón: os nosos irmáns, que nos ensinan o que significa a entrega e a unión; os nosos avós, que son a xenerosidade personificada; os nosos tíos, curmáns…

E, por que nos rumorea Deus? E como o fai? Na oración daquela nena contemplábase a historia dunha familia cuxa fe é un valor de gran importancia, cuxa unión se deixaba entrever na mirada tiema da súa nai e na esperanza daqueles pequenos pés pisando forte cara a un futuro por vir. Así nos rumorea Deus, no amor dos nosos pais, irmáns, avós, tíos… E faio para descubrimos que, no medio da soidade da noite do mundo, no medio das tribulaciones e nas grandes alegrías, El faise presente connosco e regalounos unha forma de facer permanente a súa rumoreo: a familia.

Agora, con ocasión do Ano da Familia, este rumoreo debe resoar forte. Será unha ocasión estupenda para descubrir que a familia é transversal en toda a acción da Igrexa: a infancia, a catequese, o matrimonio, os enfermos, a pastoral vocacional, a caridade, etc. Moitas actividades van conxugar este ano onde a familia debe sentirse protagonista da súa propia historia e debe ser o actor primeiro da vida eclesial. Pero o lugar fundamental deste ano será en cada fogar, en cada matrimonio, en cada familia, alí onde o rumoreo de Deus escóitase mellor.

Nicolás Susena Presas

Delegado de Familia da Diocese de Lugo e párroco de Castroverde

[Artículo en castellano]

Triduo na honra de San Xosé na Catedral

San Xosé no coro da Catedral de Lugo (detalle)

Os tres días previos á solemnidade de San Xosé, a Catedral de Lugo acolle ás 18:30 h tres sesións de formación que permitirán profundizar na figura do pai de Xesús e coñecer mellor a súa persoa e a súa santidade.

Martes 16: A carta apostólica Patris Corde do Papa Francisco

Por Dona Mercedes Enríquez García

Mércores 17: Imaxes e pinturas de San Xosé, devoción, arte

Por Dona Natalia Viklorovna Ushakova Nikiforova e Hna. Mª. Esther Ferreiro Machon. Misioneira Eucarística de Nazaret

Xoves 18: Pai exemplar virtudes; devoción e oracións populares.

Por Don Carlos Pérez e Don Santos Adonías Santiago Rodríguez.

Despois destes actos terá lugar a coroación de San Xosé e a Eucaristía das 8 da tarde.

Penso, logo existo

Esta expresión saída da pluma de Descartes, é ben coñecida, pero non sempre ben interpretada. A primeira vista, dá a impresión de que pode ter sentido causativo ou conclusivo. Non estamos no certo. Con ela, o distinguido filósofo non quixo expresar a orixe do home, senón a súa existencia. Non existimos porque pensamos, senón que pensamos porque existimos. A actividade do home non é a causante da súa orixe: é a constatación da súa existencia, porque primeiro é o existir e despois é o obrar.

Certo que a grandeza do home está no seu raciocinio, na súa conciencia. Isto distíngueo de todos os outros seres vivos. É o único capaz de preguntarse por qué vive e para que vive. O pensamento e a conciencia elevan ao home por riba de toda outra criatura e capacítao para realizar o impensable. Os pais da Revolución Francesa chegaron a divinizar a razón humana, sublimando as marabillas da súa capacidade. Pero coidado! Que a nosa razón tamén é capaz dos maiores despropósitos. Auschwitz, Hiroshima, Nagasaki, a brutalidade machista e outras aberracións da nosa moderna historia confírmannolo. Non obstante o alto valor que ten a nosa conciencia, non a absoluticemos, posto que ela pode ser a nosa salvadora ou a nosa aniquiladora. Entre as múltiples definicións do home, escollamos aquela que a supera a todas e sintetízaas todas; e na nosa procura quedemos con esta: “Son amado, logo existo” e “amo, logo son home”. O amor está na nosa orixe, na nosa existencia e no noso futuro eterno.

O amor dá peso e consistencia á persoa. O que ama e é amado, vive e realízase como home. O que vive no amor, divinízase. “Son amado, logo existo” e “amo, logo son persoa” son dúas verdades innegables. Pero primeiro é a pasividade amorosa. Para que poida amar teño que ser amado. O amor non é unha conquista, é un don (San Tomé). O amor non se impón, senón que se contaxia. O amor non se entende se antes non se experimenta. Por moito que che encarezan que ames aos demais, non poderás facelo, se antes non che capacitaron para facelo. O home pode converterse en fonte da que emanan ríos de fraternidade. Pero para chegar a ser fonte, primeiro hai que beber da orixinaria fonte de amor que no sobrenatural é Xesucristo e no humano foron os nosos proxenitores. Esta foi a nosa sorte: “fun amado, por iso existo”. Fun amado para que puidese existir. Este é o primeiro sentido da afirmación cartesiana. E tamén é verdade que existo para amar, pero a prioridade correspóndelle ao amor recibido. Prioridade no ser e prioridade no quefacer. Os extremos tócanse: nacemos do amor e nacemos para amar.

Tomemos conciencia da nosa orixe e da nosa misión, e a nosa convivencia converterase nun campo de amor primaveral.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

O insoportable ruído do silencio e do baleiro

Está comprobado que as cousas materiais non son capaces de encher o interior dunha persoa. Empeñámonos niso, pero como drogadictos, o único que facemos é aumentar cada día a dose, a ver se así funciona; con todo, as cousas non cambian e o baleiro segue baleiro.

Outras veces tentamos encher ese baleiro con “ruído” de todo tipo. Estamos hiperconectados e cunha saturación de noticias nunca vista. Pero o baleiro segue baleiro e o silencio produce un ruído atronador que non o acougan nin as copas dun sábado pola noite nin a mellor das pastillas para durmir nin as vacacións gozadas nun lugar de ilusión para tratar de «desconectar».

O paradoxal ruído do silencio e do baleiro fáisenos insoportable, até o punto de provocar en nós unha tolemia que nos levará a facer cousas totalmente aberrantes, como desfacernos das persoas máis débiles, como son os nenos sen nacer e os anciáns desamparados, aos que se lles fixo crer que a súa vida xa non vale porque só gastan e non producen. Como din os nosos bispos, que haxa enfermos incurables non quere dicir que sexan incuidables e o que necesita o noso país é unha lei de coidados paliativos. Unha morte cando é buscada por un mesmo, nunca é digna.

Construímos a nosa sociedade sobre valores que nos proporcionan, en principio, unha vida moi cómoda. Pero está a comprobarse como esta comodidade duns é á conta de sacrificar a vida dos demais e, quizais do mesmo xeito, tamén outros no futuro sacrificarán a nosa cando estorbemos. E iso porque tivemos a sorte de nacer, pois outros moitos, millóns nos últimos vinte anos, non a tiveron.

O tempo actual tamén se caracteriza pola excesiva e exhaustiva programación e planificación. Queremos ter todo ben atado e que nada perturbe a nosa paz. Pero a realidade, unha vez máis, é túzara e temos que cambiar de plans todos os días e por todo tipo de motivos. Pero como a un neno por nacer ocórraselle cambiar os plans dos seus pais, que se vaia preparando. E como a un ancián ocórraselle deixar de ser autónomo, que vaia facendo tamén as maletas.

O ruído do silencio e do baleiro denúncianos a «esquizofrenia» na que vivimos. Así, tanto celebramos o nacemento dun neno ao mesmo tempo que reivindicamos o dereito a abortar a outro que veña detrás se non o fai de acordo cos nosos plans. Ou somos capaces de debater no Congreso unha lei sobre a eutanasia o mesmo día no que o mundo enteiro celebra unha xornada dedicada á prevención do suicidio. Pois xa me dirán que é a eutanasia (ou co eufemismo co que queiran chamala) senón un suicidio asistido.

Non sei onde imos chegar. Creo que non moi lonxe, pois tanto o aborto como o eutanasia son a consecuencia dunha sociedade sen esperanza porque está baleira.

No noso interior hai un baleiro e un silencio que só Deus pode encher de contido, sentido e harmonía. Deus é o único remedio para evitar que dentro duns anos nos avergoncemos das atrocidades que estamos a facer agora. Ademais, deberiamos aprender do pasado, cando co beneplácito dunha maioría, tamén se fixeron cousas que agora nos dan auténtico repelús. A vida do outro é sagrada e ten valor absoluto, non hai nada máis grande neste mundo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

A %d blogueros les gusta esto: