Dublín, agosto de 2018. Estaba nunha capela rezando durante o Encontro Mundial das Familias cando chegou unha nai con dúas nenas pequenas. Unha delas rapidamente púxose de xeonllos, xuntou as súas mans e pechou os seus ollos. Movía os beizos e pronunciaba entre susurros a súa pregaria. Era algo sinxelo e, á vez, impresionante! E é que, ás veces, o máis importante pronunciámolo entre susurros e dun modo sinxelo.
Aquel «pequeno» xesto falaba non só da nena, senón tamén da súa familia. Aprendera a orar, a falar, a recoñecer a presenza de Xesús. En definitiva, aprendera a amar. Porque o que amamos o oramos, anhelámolo e rumoreámolo.
A familia é un rumoreo de Deus. Ao longo da historia da salvación, desde o comezo até Xesús, vemos que o Señor fala en repetidas ocasións na Biblia. Faino de moi diversas formas. Pero en Belén, naquela xornada na que Xosé e María non atoparon pousada, a Sagrada Familia refuxiábase no silencio da noite.
Deus rumorea ao noso corazón a través do amor da nosa nai, que nos compra aquilo que necesitamos sen que o pronunciemos, que nota cando algo está mal con só escoitar a nosa voz ou que vibra de alegría con cada meta que logramos.
O rumoreo de Deus invade o noso corazón a través do abrazo do noso pai, o que sempre está disposto a colaborar connosco, que presta ouvido ás nosas historias máis desatinadas ou o que nos anima para que fagamos realidade os nosos soñados proxectos.
O amor dos nosos pais é un rumoreo cando nel descóbrese a primeira escola de amor en cada detalle, en cada sinxelo xesto e na súa perseveranza nun camiño ás veces cheo de obstáculos. E deles véñennos tantos outros agasallos que son a voz de Deus que fala baixiño ao noso corazón: os nosos irmáns, que nos ensinan o que significa a entrega e a unión; os nosos avós, que son a xenerosidade personificada; os nosos tíos, curmáns…
E, por que nos rumorea Deus? E como o fai? Na oración daquela nena contemplábase a historia dunha familia cuxa fe é un valor de gran importancia, cuxa unión se deixaba entrever na mirada tiema da súa nai e na esperanza daqueles pequenos pés pisando forte cara a un futuro por vir. Así nos rumorea Deus, no amor dos nosos pais, irmáns, avós, tíos… E faio para descubrimos que, no medio da soidade da noite do mundo, no medio das tribulaciones e nas grandes alegrías, El faise presente connosco e regalounos unha forma de facer permanente a súa rumoreo: a familia.
Agora, con ocasión do Ano da Familia, este rumoreo debe resoar forte. Será unha ocasión estupenda para descubrir que a familia é transversal en toda a acción da Igrexa: a infancia, a catequese, o matrimonio, os enfermos, a pastoral vocacional, a caridade, etc. Moitas actividades van conxugar este ano onde a familia debe sentirse protagonista da súa propia historia e debe ser o actor primeiro da vida eclesial. Pero o lugar fundamental deste ano será en cada fogar, en cada matrimonio, en cada familia, alí onde o rumoreo de Deus escóitase mellor.
Nicolás Susena Presas
Delegado de Familia da Diocese de Lugo e párroco de Castroverde