Mes: Decembro 2021

O Advento mira ao Nadal, como a primavera mira ao verán. O Advento é tempo de gozosa esperanza e de cristiá responsabilidade. O home é máis o que espera que o que posúe. A esperanza convérteo en conquistador; estimúlao a buscar algo mellor.

Ningún ben comparable a Deus no noso mundo e na vida de cada un de nós. Esta divina bondade ofrécenola Xesucristo en Nadal. Hai que facer sitio ao Mesías Salvador. O Bautista úrxenos abrir as nosas portas ao Señor e a acollelo con corazón limpo. Imponse un cambio radical no mundo. Dá a impresión de que no noso mundo non hai espazo para Deus. A nosa sociedade non valora a Deus, pero necesítao.

Urxe cambiar o derrotismo polo convencemento de que “outro mundo” é posible.

Urxe que cambiemos nós mesmos, convencidos de que unha vida máis cristiá é posible.

Urxe cambiar xa, porque o mañá non é noso e porque ao Señor agrádalle a inmediatez. Urxe cambiar o ambiente, xa que os ambientes, bos ou malos, son o resultado de moitos comportamentos concretos, e o ambiente actual é refractario a Deus e aos seus divinos valores.

Urxe cambiar, e convencerse de que nós sós non podemos cambiar o mundo. Necesitamos a axuda do Señor. Nós non podemos facer nada bo sen a axuda do alto. Insistamos pois: “Ven, Señor Xesús”. Pero o Señor, que podería facelo todo sen nós, pide a nosa colaboración e úrxenos: “Estou á porta e chamo”. Abrámoslle, e o mundo será digna morada dos fillos de Deus.

As nosas insatisfaccións de hoxe poden acelerar as solucións do mañá. A sede é acicate para buscar a fonte. A sede é signo de insatisfacción. A insatisfacción é forza que nos move a superarnos continuamente. A capacidade receptiva do ser humano é tan grande que só os valores sobrenaturais poden enchernos. Pero na actual postmodernidade, os valores relixiosos están en desuso. Hoxe o que vale é o “horriblemente fermoso e o tráxicamente divertido”. E as traxedias multiplícanse no fogar, no ensino, na política, na moral…, en case todo. Temos que rectificar e empezar de novo. O Advento pode ser boa oportunidade para poñernos en camiño, con paixón e entusiasmo. Non abondan os exercicios rutineiros. Non basta con peregrinar a Terra Santa ou a Compostela. Todo iso ten un valor relativo. O importante é presentarse ao Señor cun corazón disposto a escoitar a súa palabra, cunha vontade disposta a corrixir defectos e cunha actitude de acollida para todo o que se achegue a nós en demanda de axuda. Os exercicios clásicos de “oración, esmola e xaxún” son palabras gastadas. Revistámolas de paixón e de espírito, para que cobren vida e axuden a impregnarnos do bo aroma de Cristo e a difundilo por este mundo moralmente nauseabundo. Se así o facemos, o Advento será camiño cara a un mundo novo.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A graza é o don máis prezado de Deus ao home. É o sol de vida. Sen o sol, o día faise noite. Sen a graza, a vida faise morte. Os cristiáns que perderon a graza santificante son cadáveres ambulantes. Así se comportou o Señor connosco. Primeiro foi o bico de Deus; despois, a maldade dos homes. Cando nacemos, hai en nós máis graza que pecado. Coa graza podémolo todo. “Abóndache a miña graza” díxolle o Señor a S. Paulo.

Con todo, tamén o pecado ten forza sedutora. Por cada promesa de felicidade, esíxeche un anaco de liberdade, até facerche escravo. Pero o pecado non é invencible. Deus vén na nosa axuda: “Estou á porta e chamo”.

O Advento, que acabamos de estrear, lémbranos que o Señor quere regalarnos os seus dons. Abrámoslle o noso corazón, agora que chama á nosa porta.

Aproveitemos a ocasión. Non deixemos para mañá a ofrenda de graza que Xesús fai hoxe. El gusta das respostas inmediatas: “Zaqueo, baixa decontado….”, e a salvación entrou na casa de Zaqueo.

Tamén entrará na nosa, se escoitamos a súa chamada e aceptamos a súa oferta.

As crises están á vista, pero a oferta do Señor permanece. Pois, contra crise, esperanza.

Crise é carencia, é desánimo, é frustración.

Crise económica é carencia de recursos.

Crise laboral é falta de postos de traballo.

Crise cultural é absentismo escolar.

Crise familiar é tensión entre pais e fillos.

Crise….no fogar é baleiro total.

Tamén abunda crise espiritual.

Crise de fe: só a experiencia empírica é fonte de coñecemento.

Crise de moral: só o grato é norma de comportamento.

Crise de piedade: non conta o relixioso.

Crise de valores espirituais: só o contable é noticiable.

Pois contra crise, esperanza.

Sen esperanza, o mesmo amor, a familia, a amizade, etc., non son máis que un cúmulo de preocupacións e de constante dor.

A esperanza é o mellor antídoto contra todo tipo de frustración.

Con esperanza supérase todo.

Pois, o prato da esperanza está servido na mesa da liturxia de Advento. Comamos deste manxar, e a nosa esperanza converterase na realidade prometida.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]