Pascua é a plenitude da vida e da gloria de Cristo na eternidade xa presente.
Pascua cristiá é a felicidade plena do home na futura eternidade, á que accederá o home que pasase polo mundo, axustando o seu comportamento á vontade do Señor. A pascua da divindade de Xesús é tan antiga como a súa eternidade. A pascua da súa natureza humana comezou o día mesmo da súa resurrección gloriosa. A nosa comezará tamén o día en que resucitemos de entre os mortos. Isto será así, porque o home, en parte, nace e en parte, faise. No nacer do home, todo é negatividade. Nacemos manchados pola fealdade de Adán e privados da divindade sobrenatural, pero o Creador apresurouse a limparnos a nosa fealdade e a enriquecernos coa beleza da graza e elevounos á orde sobrenatural, converténdonos en fillos de Deus e regalándonos o don da inmortalidade. Pola graza santificante, participamos da mesma vida de Deus e estamos chamados a vivir eternamente. Ante estas realidades, temos que concluír que en nós é máis o que recibimos que o que achegamos. Na vida espiritual, abunda máis a pasividade que a nosa achega: aforismo que se confirma, recoñecendo que a nosa achega negativa excede á nosa achega positiva en cantidade e en calidade. Isto débese á xenerosidade pascual de Xesús morto e resucitado. Esta era a misión confiada polo Pai ao seu divino Fillo. E o “si” de Xesús foi tan sincero, que chegou a confirmarnos que “amor escríbese con sangue”. Esta foi a achega redentora de Xesús pola nosa salvación, levada a feliz término no cume do calvario, en cuxa cima o divino crucificado puido exclamar: “todo está cumprido”. Efectivamente, todo estaba cumprido por parte de Xesús. A súa pascua era verdade sacrificial e redentora por parte de Xesús, e tamén o será por parte do seu Pai que premiou ao seu Fillo coa resurrección e glorificación merecidas.
Se miramos a nosa resurrección como don, é merecedora da nosa eterna gratitude; se a contemplamos como merecedora de recompensa, esixe a nosa responsabilidade.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral