A Nosa Voz

Miguel Ángel Álvarez: A fe axuda a conseguir unha sociedade máis fiable

No último comentario, mencionamos a diferenza de formulacións que hai entre unha persoa que non cre en Deus e unha que está aberta ao transcendente. Dicía o Papa que a fe é como unha edificación onde o home pode convivir cos demais (cfr. LF 50)

No número 50 da Lumen Fidei, vén concretar un pouco máis os beneficios que achega a fe á convivencia das persoas.

Di o Papa : A fe revela ata que punto poden ser sólidos os vínculos humanos cando Deus se fai presente no medio deles. Non se trata só dunha solidez interior, unha convicción firme do crente; a fe ilumina tamén as relacións humanas, porque nace do amor e segue a dinámica do amor de Deus. O Deus digno de fe constrúe para os homes unha cidade fiable. (LF 50).

A estas alturas da historia da humanidade algúns aínda non teñen claro o que é evidente. E resulta evidente que Deus, para ser Deus, ten que ser o absolutamente intelixente e bo, e que, por tanto, o único que pode achegar á humanidade son cousas boas.

Dun Deus que é amor non se pode esperar nada malo e, na medida que nós somos capaces de manternos unidos a El, e vivir na dinámica do amor, seremos quen de facer cousas boas, das que, por outra banda, serán beneficiarios os demais.

Por iso é polo que, se teño un trato persoal e sincero con Deus, estarei a facer unha moi boa achega á sociedade, porque contribúo a que as relacións humanas sexan mellores.

Necesitamos unha sociedade máis fiable. A nosa fe en Deus axudaranos a conseguila.

Miguel Ángel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán

Miguel Ángel Álvarez: A fe fai que a nosa vida sexa plena

“A fe non só se presenta como un camiño, senón tamén como unha edificación, como a preparación dun lugar no que o home poida convivir cos demais”

Así di a cita do número 50 da Lumen Fidei. Certamente, con frecuencia, falamos da fe como un camiño e, como tal, así tratamos de facelo: camiñar ata o encontro definitivo con Deus. Un camiño que, por outra banda, comezamos cando o mesmo Deus quixo chamarnos á existencia.

Pero o Papa, ademais, convídanos a ver a fe tamén como unha edificación, como un “lugar” no que o home poida “vivir” e “convivir” cos demais. Efectivamente, esta é a gran achega da fe, non só algo que nos sirva para despois da morte, senón como algo que, xa desde agora, fai que a nosa vida, e a dos demais, sexa auténtica, sexa unha VIDA con maiúsculas.

Como case sempre, as aparencias enganan. Mirando fría e materialmente a vida dun cristián e a dun non cristián non se distinguen en nada. Ambos teñen que comer e traballar, ambos terán momentos alegres e tristes, éxitos e traballos, enfermidade e saúde… pero, non podemos confundir vivir con sobrevivir. Os animais sobreviven, as persoas tratamos de vivir. A fe fai que a nosa vida sexa plena. Un non crente non pode esperar nada máis aló da morte, un cristián pódeo esperar todo.

Nós, os que tentamos seguir a Cristo no camiño da fe, vivimos cunha esperanza que non se esgota nunca, e isto é, precisamente, o que nos fai vivir, xa desde agora, coma se estivésemos no mesmo ceo. De nós depende que edifiquemos ben “esta casa” para convivir como irmáns.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Miguel Ángel Álvarez: Os sacramentos, algo máis que un acto social

Falar de sacramentos non é algo estraño na maioría da poboación. Así, dicimos: “O domingo é o bautizo do meu sobriño”, “este ano teño dúas vodas”, “o domingo teñen os nenos catequese de Primeira Comuñón”, “pasadomañá son as confirmacións”, ou “o día da miña voda”…

Son expresións que se oen a calquera hora, e que reflicten como os sacramentos están presentes na vida das persoas e da sociedade, e, tamén, como condicionan aos “convidados” a estas celebracións.

Pero, a abundancia non é sinónimo de calidade, nin de que esteamos a facer ben as cousas. Por iso, a miúdo, os sacramentos quedan reducidos só a un acontecemento social.

Vaiamos, un día máis, ás palabras do Papa na encíclica Lumen Fidei, que nos di no número 40: “O espertar da fe pasa polo espertar dun novo sentido sacramental da vida do home e da existencia cristiá, no que o visible e material está aberto ao misterio do eterno”.

Dicimos ás veces que o urxente non é sempre o importante, pero neste caso, é urxente tomarse en serio o importante. E importante é a vida sacramental dos cristiáns.

Os sacramentos son para transformar nosa “vida vella” nunha “vida nova”. Posiblemente esteamos durmidos e por iso necesitamos espertar a un novo sentido sacramental da nosa existencia.

Sen este espertar, seguiremos facendo festa cada vez que celebramos un sacramento, pero, sen dúbida, non estaremos a aproveitar todos os beneficios que o Señor trata de darnos a través destas accións salvíficas.

Miguel Ángel Álvarez Pérez, Párroco de San Froilán – Lugo

Miguel Ángel Álvarez: Só Deus é capaz de ser pai de toda a humanidade

“Quen se pon en camiño para practicar o ben, achégase a Deus, e xa é sostido por El, porque é propio da dinámica da luz divina iluminar os nosos ollos cando camiñamos cara á plenitude do amor”. Así di o texto da Lumen Fidei (n. 35) escollido para este comentario.

Facer o ben e camiñar cara á plenitude do amor, é algo que só poderemos conseguir, satisfactoriamente, se consideramos que Deus é a única fonte do amor e do ben.

A Sagrada Escritura fálanos con frecuencia de que Deus é amor. Xesucristo insístenos no Mandamento do Amor. Benedito XVI escribiu unha encíclica titulada Deus Caritas est, (Deus é Amor).

E o mundo actual está moi sensibilizado coa importancia de axudar aos máis necesitados da sociedade, ou, dito con outras palabras, co exercicio da caridade. Pero non nos podemos enganar nisto. A solidariedade está moi ben, pero isto é ao máximo que podemos chegar por un sentimento máis ou menos humanitario.

Do que de verdade está necesitado o mundo é de fraternidade, de que, dunha vez por todas, todos nos consideremos irmáns ata as últimas consecuencias.

Para ser irmáns temos que ser fillos dun mesmo pai, e só Deus é capaz de ser pai de toda a humanidade, precisamente polo que nos di Francisco na cita de hoxe, porque El é a plenitude do amor, porque El é amor infinito.

Con Deus ao noso carón facer o camiño do ben é outra cousa.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Carta de Ana, misioneira en Bolivia

O sete para os cristiáns é un número importante, polo simbolismo que encerra. Para min hoxe é o número de anos que cumpro en misión e invítame a facer unha revisión persoal.

Que pasou comigo neste tempo?

Coñecín, e sigo coñecendo unha cultura complexa e marabillosa, unha cultura que non che grita as cousas á cara, pero vaiche ensinando a ler a vida, no silencio, nos xestos… unha cultura que entende a amizade dun xeito distinto, pero se un se deixa sorprender descobre unha nova dimensión desta, e axúdache a ver cunhas novas lentes as relacións humanas. Unha cultura que vive o presente, porque non sabe se hai mañá. Unha cultura que sofre, e festexa a vida.

Coñecín o significado de grandes palabras na miña vida, que cría coñecer, pero realmente non era así. O seu significado profundo, tocou a miña alma, e cambioume como persoa.

Cría saber o que era a liberdade. Os privados de liberdade ensináronme a descubrir o seu valor e significado máis profundo -que ás veces as peores ataduras, non son as reixas, ou o encerro- senón os golpes da vida, que marcan a túa existencia.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: