A Nosa Voz

Presentado un novo número da revista Lvcensia

María Quiroga Figueroa

O 17 de novembro presentouse o número 65 da revista que publica a biblioteca do Seminario: Lvcensia. O acto, presidido por Mons. Alfonso Carrasco Rouco, estivo dirixido polo reitor David Varela Vázquez e tamén contouse coa presenza do director da publicación, Gonzalo Fraga Vázquez e do membro do consello de redacción, Óscar González Murado.

A parte central do acto correu a cargo da autora do primeiro artigo, a licenciada en Xeografía e Historia, María Quiroga Figueroa, que comezou sinalando:

“O Museo Provincial de Lugo ten unha serie de pequenas coleccións que quedan solapadas ou ensombrencidas por outras máis chamativas ou atraentes para o público  xeral. Este é o caso da pequena colección de louza dourada mudéxar e mourisca. A pesar de tratarse unicamente de 19 pezas, o seu interese radica en que nos transporta a catro séculos de historia do noso país”.

E sobre o contido do seu artigo “La colección de loza dorada española en el Museo Provincial de Lugo” indicou que tiña dúas partes:

“Por un lado analizamos o valor histórico artístico de cada unha das pezas e por outro reconstruímos a historia da propia colección: as súas orixes, a forma de ingreso no Museo”.

Mons. Alfonso Carrasco pechou o acto, e entre outras cuestións, sinalou:

“Que siga tendo lugar unha presentación significa que a vida segue, que a redacción segue traballando -algo que quero agradecer-, que o centro de vida e cultura que representa a biblioteca do Seminario segue abrindo camiño… A vida do centro educativo onde está instalada a biblioteca deu pasos, medra, o que é unha delicia para todos”.

 

O Parlamento Europeo non quixo defender a liberdade relixiosa dos cristiáns

Do 16 ao 23 de novembro lévase a cabo a campaña “Semana Vermella” para lembrar aos cristiáns perseguidos

 Hai uns meses, en maio, o Parlamento Europeo negouse a condenar o brutal asasinato da nixeriana Deborah Yakubu, unha estudante cristiá que foi lapidada e logo queimada polos seus compañeiros musulmáns, tras ser acusada de blasfemia. Ela só manifestara polo wasap de clase, que se escribían moitos contidos musulmáns nel.

Ao fío deste acontecemento, o deputado francés Jean-Paul Garraud pediu ao Parlamento Europeo a creación da figura dun Coordinador en contra da cristianofobia, igual que xa existe para o antisemitismo e a islamofobia. E solicitábase a condena explícita do asasinato da moza Deborah. A proposta foi rexeitada por 244 votos en contra, 231 a favor e 19 abstencións

O Parlamento Europeo non quixo defender a liberdade relixiosa dos cristiáns, nin condenar o asasinato de persoas inocentes, nin sequera polo feito de que, neste caso, a vítima sexa unha muller, considerando a especial sensibilidade feminista dos políticos europeos.

ONGs como Amnistía Internacional, Puertas Abertas, Alliance for Defending Freedom Internacional ou Axuda á Igrexa Necesitada veñen denunciando, ano tras ano, a inxusta persecución e morte de cristiáns en continentes como África, Asia e, actualmente, e crecendo, en Europa.

É verdade que non é a única comunidade relixiosa perseguida no mundo e que son moitas as minorías que sofren cada día. Pero é un feito innegable que os cristiáns están a ser obxecto dun crecente acoso que moitas veces acaba en traxedia. Segundo Amnistía Internacional, un de cada nove cidadáns do mundo que profesa a fe cristiá é perseguido por este motivo a un nivel alto, moi alto ou extremo.

Lexislacións vixentes en numerosos países son radicalmente incompatibles coa Declaración e os Pactos de Dereitos Humanos de Nacións Unidas. A pesar diso, este organismo nunca puxo sobre a mesa estas lexislacións absolutamente represivas e contrarias aos máis elementais principios humanos.

“Vergoña, vergoña”, gritaron algúns deputados europeos na citada sesión ao coñecerse o resultado da votación. O eurodeputado Garraud anunciara: “Facer todo o posible para evitar traxedias é unha necesidade absoluta, non facer nada sería, pola contra, culpable”. E culpable resulta o Parlamento Europeo ou o silencio cómplice de moitos medios de comunicación, pero tamén hai unha parte de responsabilidade dos propios cristiáns de todo o mundo, porque o que sucede significa que, en boa medida, a nosa capacidade de mover á opinión pública é moi limitada.

Domínanos o politicamente correcto. A comodidade ou o medo a ser estigmatizados. Hai demasiados cristiáns, católicos, tan ocupados en observar o embigo das súas preocupacións que resultan absolutamente indiferentes ao que lles pasa aos seus irmáns de fe no mundo. Peor aínda, somos capaces de apuntarnos a todo tipos de campañas, denuncias de inxustizas, ecoloxía, pobrezas… pero, cando se trata de testemuñas cristiás perseguidas por seguir a Xesucristo, a moitos case non nos move ningunha atención.

Non facer nada supuxo que o Día de Pentecoste, de novo, 50 cristiáns fosen asasinados en Nixeria.

Ante a indiferenza política e social, ata que nos chegue a persecución a casa, é necesario reparar e denunciar este estado de cousas. É ineludible que todos sexamos capaces de conseguir que ser cristián non sexa motivo de persecución, encarceramento ou morte en pleno século XXI.

Daniel García García

Párroco de Albeiros e das Gándaras

Bágoas e felicidade

Escena da Resurrección no retablo de Cornielles de Holanda na (Catedral)

Gozo e sufrimento conxúganse simultaneamente, pero conmútanse sucesivamente, e a Igrexa celébraos liturxicamente no primeiro día do mes de novembro na festa de Todos os Santos e na conmemoración dos Fieis Defuntos. O sufrimento precede ao gozo, e o gozo prolóngase tras o padecemento da dor, pero o colorido dun e outro ocupan espazos e tempos diferentes. O mundo é camiño de Ceo, pero non é Ceo. A terra é vereda, pero conduce á morte. A vereda mira á morte, e esta é o final do camiño. Unha e outra condiciónanse mutuamente. O camiño régase de suor, e a meta está perfumada de esperanza. O mundo é lama, e o Ceo é gloria.

Entre o ceo e a terra existe un tempo espacial ao que chamamos vida, cuxas etapas son: morte, resurrección e glorificación. A película da morte é esta: a lingua que deixa de falar; a cegueira dos ollos, que deixan de ver; a xordeira dos oídos, que non perciben o que se nos di, e as bágoas dos seres queridos que choran a nosa agonía; e o consolo dos amigos que nos presentan a morte como un acontecemento normal no proceso da vida, e fálannos doutra vida mellor, na cal cremos os cristiáns. Pola fe sabemos que a morte non é un “adeus”, senón un “até logo”. Para os crentes, a vida non remata coa morte: así o expresaba aquela nai cristiá, que na súa agonía, despediuse dos seus fillos, dicíndolles: “cando faleza, non me despidades dicíndome “adeus”, senón “até logo”, xa que pronto nos volveremos a ver, posto que a nosa vida prolóngase máis aló da morte, onde nos espera a resurrección. A tumba do noso corpo é a fosa funeraria, pero a mansión do noso espírito é o Ceo, prometido polo Señor, ao cal estamos destinados tras a resurrección. Pero da resurrección non temos ideas claras os vivos. Estamos equivocados cando pensamos que resucitar é retomar de novo a vida que tivemos aquí na terra. Non. O proceso é este: ao falecer unha persoa, o espírito abandona o seu corpo, que queda sen vida, e é soterrado no sepulcro ou incinerado no crematorio do tanatorio, e alí permanecerá até o final dos tempos, mentres que a súa alma pasa á eternidade, para recibir o premio ou castigo merecido polo seu comportamento.

Terminado o tempo da creación, o Señor resucitará os cadáveres dos defuntos, e revestiraos dunha corporeidade espiritualizada, para que tamén eles compartan a sorte do seu espírito. Como poderá ser isto, se espiritualizar a materia é contradición in terminis?.

Aquí entramos no misterio. Que viviremos eternamente é unha verdade de fe. O proceso é misterioso e non podemos explicalo, pero podemos crelo, porque a palabra de Deus é infalible. Pois daquela: “Señor eu creo, pero aumenta a miña fe “.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

Os camiños da vida

Así como todo camiño consta de etapas, tamén a nosa historia persoal desenvólvese a través de distintos períodos con diversos matices, que conxuntamente configuran a nosa personalidade concreta: a infancia, a adolescencia, a mocidade, a adultez… e para algúns, a ancianidade, máis ou menos duradeira e progresivamente decrépita.

O pasado do camiño convídanos a lembrar as peripecias do que queda atrás, e recoméndanos pararnos un instante para recuperar forzas, a fin de obter enerxías para poder seguir camiñando coa vista posta nun futuro cada vez máis próximo. Igualmente a historia da salvación consta de dous grandes períodos: o Antigo e o Novo Testamento; a etapa dos mandamentos e a etapa do Evanxeo; a etapa da lei e a etapa da misericordia; a etapa da temporalidade e o futuro da eternidade. E nesta reflexión vénnos á memoria a vida e a morte; a resurrección e a eternidade. Estes dous conceptos atópanse no camiño, pero as súas realidades son totalmente dispares.

Nacemos para a vida, pero no camiño espéranos a morte. Esta dualidade de vida e morte débese á nosa constitución de espírito e materia. Pola nosa condición corpórea, somos naturalmente mortais; pero pola nosa espiritualidade, nacemos para vivir sempre. No camiño espéranos a morte, e máis aló da tumba, está a resurrección esperándonos. Esta característica explica a nosa limitación terrea, á vez que a nosa inmortalidade exclusiva e perpetua.

Aquí intervén a divina providencia, que nos creou con futuro de eternidade, e a liberdade de cada un de nós que nos permite programar un futuro glorioso. E actúa tamén a vontade salvífica de Deus, que nos quere semellantes ao seu Fillo, aquí na terra, para facernos logo compañeiros de Xesús glorificado no Ceo.

Dúas vontades interveñen na constitución plena da persoa humana: a vontade de Deus, que nos creou para facernos felices, e nosa propia vontade que posibilita, positiva ou negativamente, o noso futuro eterno, para que guiados pola súa providencia, conduza os nosos pasos pola senda do ben e coa súa misericordia fáganos partícipes da gloria celestial, coa xenerosidade dun corazón que perdoa e esquece as incorrespondencias que tivemos con El neste mundo de barro e de escasa fraternidade.

Pero entre o aquí de hoxe e o alá de mañá, existe un labor dinámico, cuxa misión é facer desta terra un mundo mellor, unha vida máis bela, e unha Igrexa máis apostólica, para que na nosa sociedade haxa cabida para Cristo, e a súa evanxelización chegue a todos os confíns do orbe. Os nosos misioneiros fan que lembremos ese labor, pois eles, coa súa xenerosidade apostólica fan que a doutrina de Xesucristo sexa coñecida en toda a terra, e que a súa divina Eucaristía alimente a fe de incontables crentes de todas as razas e nacións.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Percorrido pola arquitectura funeraria da Catedral

O luns 31 de outubro ás 17h. na Catedral e no Museo Diocesano Catedralicio de Lugo realizarase durante 45 minutos a actividade denominada “O patrimonio funerario na Catedral de Lugo máis aló do sepulcro de Santa Froila”. O obxectivo é valorar o impresionante conxunto de obras de tipo funerario que se distribúen polo templo, máis aló da peza ben coñecida, sita na Capela de San Froilán, o medieval sepulcro de Santa Froila.

No Museo explicaranse a tumba romana e as lápidas funerarias medievais da vila de Rábade.

A tumba do Cabaleiro Vasco Pérez de Viveiro, no transepto, as tumbas dos García de Gayoso na Capela do Pilar ou a de Pedro da Cal e Catalina da Pena na do Ecce Homo configuran un magnífico exemplo de arquitectura funeraria dos séculos XV a XVII. A gótica xirola da Basílica tamén será centro de atención polas tumbas sitas na Capela de San Xoán ou na Capela de Santiago, poñendo énfase na Capela da Nosa Señora dos Ollos Grandes, a cal non ten ningunha sepultura no seu interior como parte do voto que os cóengos debían realizar ao entrar no Cabildo.

A Capela Maior da Catedral tamén foi secularmente lugar de enterramento destacado, sendo o lugar de eterno descanso de prelados do século XVIII como Francisco Yzquierdo Tavira, Manuel Santa María Salazar ou Lucas Bustos de la Torre. Tamén o Bo Xesús é lugar de enterramentos de bispos, sendo un caso destacado o do prelado do século XIX Santiago Rodríguez Gil.

A actividade remata na zona visitable do claustro, onde se lembrará aos ilustres cóengos que descansan no cemiterio capitular, construído no corredor sur do claustro en 1803. Sacerdotes como Francisco Vázquez Saco ou Ángel Garrote comparten espazo con outros como Alfredo Lorenzo López, insigne fundador do Museo Diocesano de Lugo.

Na actividade lembrarase a función inicial da Catedral como lugar de enterramento ao longo das súas naves, transepto ou xirola, estipulando os prezos de cada zona e localizando as tumbas de personaxes importantes para a historia de Lugo como Juan Pallares Gayoso (autor do Argos Divina) ou Tomás Ramírez de Arellano (patrocinador da fachada do Bo Xesús).

A actividade terá un custo de 2 euros, contando coa participación de persoal da Catedral e o Museo Diocesano Catedralicio de Lugo. As inscricións poden facer por teléfono no 683 166 703 ou por email na dirección: catedraldelugo@artisplendore.com.

Organizan: Artisplendore, Catedral de Lugo, Delegación de Patrimonio Histórico-Artístico e Museo Diocesano Catedralicio de Lugo.

A %d blogueros les gusta esto: