A Nosa Voz

Coñecemento a fondo da Catedral de Lugo

National Geographic convida a coñecer a fondo a Catedral de Lugo coa arqueóloga Eva María Expósito Vilches e o deán da Catedral, Mario Vázquez Carballo. Aquelas persoas que previamente se inscribiron farán a visita na tarde do 25 de novembro e serán recibidos polo bispo da diocese de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco e o director do departamento de patrimonio artístico da diocese, Jesús Salvador López.

A experiencia incluirá un longo paseo comentado por todos os espazos da basílica -as súas capelas, o coro, o presbisterio, a xirola e o claustro – e incluirá as torres, onde se contempla unha vista única da cidade. Tamén se visitará o Museo Diocesano Catedralicio, con pezas fundamentais da historia da arte cristiá como o Crismón de Quiroga.

Presentación do número 63 de Lvcensia

O martes 23 de novembro ás 18.30 h, na aula Magna do Seminario Diocesano de Lugo presentarase o nº 63 da revista Lvcensia.

O acto estará presidido polo bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, e polo director da publicación, Gonzalo Fraga Vázquez.

O colaborador convidado será Marcos Gerardo Calles Lombao, que lembrará o 400 aniversario da escritura do coro da Catedral, obra de Francisco de Moure. No seu artigo faise unha revisión dos documentos localizados no Arquivo da Catedral de Lugo e o Arquivo Histórico Provincial de Lugo, así como da copia da traza orixinal do coro realizada por Felipe de Castro.

Neste número Abel Vilela fala da polémica xurdida ao redor da Lámpada Votiva regalada á Catedral de Lugo, obra do escultor Manuel Garnelo e Alda.

Manuel Varela realiza unha síntese sobre as Xornadas Abertas de Teoloxía que tiveron lugar este ano.

Sobre arquitectura versan dous artigos, un do arquitecto Santos Ferro sobre a fortaleza medieval de San Miguel de Penas, fonte de inspiración literaria das Églogas de Garcilaso de la Vega, Los pazos de Ulloa de Pardo Bazán e os Versos satíricos de Antón de Xilgar e hoxe propiedade da casa ducal dos Medinaceli; e outro da arquitecta Alberta Lorenzo Aspres, sobre a arquitectura escolar da emigración no concello de Xermade.

Ignacio Cabarcos, Fernanda Follana e Ramón Gutiérrez presentan dúas hipóteses de entrada da vía romana XIX en Galicia, por Pedrafita-As Nogais ou por Cervantes-Becerreá, inclinándose por esta última e achegando novos datos. Ramón Balado e García Porral analizan o primeiro dicionario galego-castelán, de Francisco Javier Rodríguez, centrándose no léxico zoolóxico.

Aurelia Balseiro rememora a figura de Manuel Vázquez Seijas e o seu labor á fronte do Museo Provincial de Lugo. Luisa Doval homenaxea a Dante no setecentos aniversario da súa morte co estudo dun precioso exemplar da Divina Comedia pertencente aos fondos da Biblioteca do Seminario.

Da man de Óscar Murado, Lvcensia reedita dous documentos relacionados co santo e mártir lucense José María de Suegos que nos dan a coñecer a súa biografía e o contexto no que se realizaron as misións en Vietnam.

Volta á casa do Pai

A vida cristiá é como unha peregrinación cara á Casa do Pai.

Oxalá fósemos sempre dereitos cara á Casa do Pai, que non é un edificio, senón un corazón!

Oxalá non nos desviamos nunca do bo camiño!

Oxalá nunca désemos as costas a Deus!

Pero a realidade é que, por culpa ou debilidade nosa, afastámonos do do noso Pai Deus. Os profetas din que estabamos unidos a El, con lazos de amor, pero traizoámolo; rompemos eses lazos para botarnos en brazos de deuses estraños.

Xesucristo dinos que un fillo aloucado, un mal día, deu unha portada á casa do pai, para vivir a súa vida. O triste acontecemento repetímolo cada un de nós. Agora, feridos polo remorso do noso mal comportamento, pretendemos volver á Casa do Pai; volver caer nos seus brazos, para que nos ate de tal maneira que xa non podamos separarnos del.

O profeta Oseas personifica ao pobo de Israel na imaxe dunha esposa infiel (Os. 2,4-10), e dinos que ante tanta infidelidade, Deus querería repudiala e esquecela, pero o seu corazón non llo permitiu. Fixo todo o contrario: pechoulle os camiños da fuxida, para que non puidese afastarse e recuperase a súa fidelidade primeira. É o caso do fillo pródigo, que se afastou da casa do pai, en busca dunha vida máis libre, e agora, sen pan e decepcionado dos seus antigos amigos, volve cara ao seu antigo fogar, temendo atopar as portas pechadas e a un pai enfurecido. Desafortunadamente equivocouse na despedida e afortunadamente tamén vén equivocado no regreso: o pai que con bágoas viuno marchar, agora ofrécelle unhas portas expeditas e un corazón aberto para recibilo, e un banquete preparado para festexar o regreso do fillo que marchara.

Estas foron as mellores cordas para atar a aquel fillo que xamais volverá sentir a tentación de afastarse do seu bo pai.

Pois a historia repetiuse. Todos fomos fillos pródigos. Todos traizoamos o amor de Deus. Todos abandonamos algunha vez a casa paterna, correndo por camiños aloucados. Pero Deus pídenos que volvamos a El. Deus non cansa de chamarnos, nin cansa de esperar. Soña en recibirnos con festa, con alegría, con agradecemento, porque non pode vivir sen nós.

Sintonicemos cos seus sentimentos e poñámonos en camiño. Digámoslle que, a pesar do que pasou, queremos que nos reciba e perdoe; que encha o noso corazón baleiro; que nos revista co traxe de festa e, finalmente, que nos ate cos lazos do amor, para que nunca máis nos afastemos del.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A Igrexa non ten que reinventarse

Xa moito antes da pandemia algúns dicían que a Igrexa tiña que reinventarse debido a que se estaba quedando baleira. É verdade que as estatísticas de asistencia a misa, celebración de sacramentos, número de seminaristas, etc. en España son demoledoras. Pero tamén é certo que o «número de negocio» da Igrexa non é un dato que se poida medir nestes termos.

A misión da Igrexa está clara: anunciar o Evanxeo e celebrar os sacramentos. E como consecuencia da espera do Reino de Deus, o exercicio da caridade e a observancia dos Mandamentos para o ben propio e dos demais. Non hai nada máis. O resto das actividades que se están levando a cabo desde entidades eclesiais están, ou deberían estar, en función desta misión, que é a esencia e a razón de ser da Igrexa.

Por iso, cando alguén di que a Igrexa ten que reinventarse, e refírese a que faga algo que non sexa isto, xa estariamos a falar doutra realidade distinta, pero non da Igrexa querida e fundada por Xesucristo. Aquí, neste caso, non serve iso de «renovarse ou morrer», pois o que se está pedindo é que deixe de ser o que é para converterse noutra cousa que nada ten que ver coa súa esencia.

Os defensores da teoría da reinvención avogan por que a Igrexa se converta nunha prestadora de servizos sociais, que inclúa a actual forma de facer caridade e a animación sociocultural de grupos, especialmente de xubilados e enfermos.

É certo que a Igrexa é experta en humanidade e que as Cáritas parroquiais fan moito con moi pouco. Pero esta calidade non lle vén dada só por unha cuestión meramente humanitaria, senón tamén e, sobre todo, pola condición que temos todos de ser fillos de Deus que nos fai tratar aos demais como irmáns (Cfr. Fratelli Tutti 8, 58 e 279 v.g.)

Por outra banda, hoxe en día as Administracións Públicas teñen todo tipo de recursos moito mellores que os da Igrexa para atender as necesidades sociais das persoas máis desfavorecidas. Polo menos, é do que presumen todos os días nos seus discursos.

Pero estamos seguros de que isto é o que de verdade están a demandar moitas persoas? Cada vez atopo máis xente que está en procura de algo ou de alguén que dea un sentido pleno ás súas vidas e que pasa tamén polo sentido do transcendente.

Di Chesterton que «cando se deixa de crer en Deus, enseguida crese en calquera cousa». Que esteamos nunha sociedade secularizada e laicista non quere dicir que o sentimento relixioso quede anulado ou acalado nas persoas. De feito, hai uns días alguén da vida pública que non lembro, asignaba a categoría de relixión ao laicismo.

A Igrexa é cousa de Deus. Pero o é para o noso ben. Deus, por pura graza, fainos membros dunha asemblea de irmáns, que buscan a Deus e que queren facer a súa vontade para participar un día do seu mesma vida divina.

No nosopai cansamos de rezar «fágase a túa vontade aquí na terra como no ceo», pero moitos empéñanse no contrario: «fágase a miña vontade na terra e no ceo» e teñen a ousadía de desafiar o Depósito da Fe que a Igrexa tenta custodiar con fidelidade.

A Igrexa non ten que reinventarse, porque o seu fundador (o seu «inventor») foi o mellor dos posibles: Xesucristo, que por ser Deus nin se engana nin nos engana.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

O detractor do home

O pecado, detractor do home, presenta tres matices específicos: un de vaidade, xa que el que polo seu narcisismo conxénito considerábase sen mancha nin engurra, ao advertir algunha imperfección na súa conduta, avergóñase ante a súa propia conciencia e ante a súa veciñanza, por perder a valoración estimativa de que gozará até entón.

Outro matiz é de preocupación e medo porque, ao recoñecerse quebrantador dalgún deber, recoñece que o incumprimento de toda lei é merecedor dalgunha sanción punitiva e isto inquiétao en maior ou menor grao.

E un terceiro matiz é o sentimento de pena por desgustar ao Señor, inmensamente bondadoso e benfeitor de todos.

O primeiro aspecto do pecado é consecuencia da nosa vaidade narcisista. O segundo é consecuencia do noso medo ao castigo, e o terceiro é a nosa sensibilidade de incorrespondencia ao amor de Deus e da nosa ingratitude aos seus beneficios. Este último aspecto é froito da consideración dialogal do pecado. O pecado visto desde a propia conciencia, cáusanos vergoña. Visto en referencia á lei, prodúcenos medo, e considerado en referencia ao Señor, prodúcenos pena por non corresponder á súa xenerosidade. Isto non minora o sentido do pecado, senón que o acrecenta. O pecador percibe a gravidade da súa vida pecaminosa, a partir de dous puntos de referencia. Primeiro desde a referencia cuantitativa que media entre Deus e o home. Desde a distancia ontolóxica que existe entre o creador e a criatura, o pecador cae na conta de a quen ofendeu; que amor desprezou e contra a quen se revelou. O que “non é”, despreza a grandeza e o amor do que “é todo”. O mal fillo golpea o rostro do pai bo.

O segundo lugar, o pecador percibe o incorrecto do seu comportamento e o comportamento perfectísimo do mesmo Deus. Desde a contemplación do crucificado, que con xenerosidade infinita, redime ao que, con odio satánico, levouno ao calvario para crucificalo. A cruz do Sinaí é a plasticidade do obrar do home e do obrar de Deus; pero a diferenza é abismal. Todos nel puxemos as nosas mans deicidas. Pero é unha bendición nacer xunto a un crucifixo. Grazas á cruz do Calvario, o home sente vergoña e pena pola súa incorrespondencia ao amor do redentor. A este sentimento do pecador chámaselle compunción, pola cal Deus faise presente no corazón do home, como amor e perdón. E esta acción gratuíta de Deus conmove as entrañas do pecador, para que volva ao amor misericordioso do Señor. Estes son os primeiros pasos do arrepentimento e da conversión do fillo pródigo. O arrepentimento é a conciencia dolorosa que o pecador experimenta polo seu incorrecto comportamento; e a conversión é a decisión de retornar á casa do pai, onde abunda o pan.

Este camiño xa lle é coñecido ao fillo famento, pero agora percórreo noutra dirección. A primeira vez, percorrérao para pór distancia entre El e o seu pai. Agora faino, porque quere apuntarse como asalariado no fogar que lle vise nacer. Equivocouse na partida, que lle levou á carencia de pan e de amor. No regreso teme a rifa do seu pai xustamente ofendido, pero gratamente sorprendido atopa un abrazo amoroso e unha acollida de festa.

Esta parábola é un autorretrato de Deus Pai que non entende de reproches senón que prodiga sentimentos de misericordia con todos os que volvemos cabizbaixos, temendo atoparnos coas portas pechadas, pero con grata sorpresa, achamos uns brazos abertos e un corazón que nos acolle para facernos felices. Está claro: o Señor non vende caro o perdón, senón que o ofrece gratuitamente e agradece que llo aceptemos.

Alegrémonos tamén nós, porque, aínda que en ocasións non fomos bos fillos, El non deixa de ser bo pai e segue amándonos.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: