Déixenme lembrar ás xentes encantadoras de Burundi e Rwanda, coas que chorei, sorrín e esperei, durante 21 anos, 1973-1994.
Chorei ao atoparme con centos de persoas que carecían de case todo: medicamentos, escolas, auga limpa, alimentos, camiñando cos pés descalzos, durmindo no chan sobre unhas esteiras… Chorando, si, porque non podiamos chegar a todos.
Sorrindo e festexando a construción de escolas, a mellora de vivendas, a construción de centros de saúde e dotación de medicamentos, repoboación de árbores, cooperativas, escolas artesanais (carpintaría e albaneis) e fogares de formación de mozos: costura, cociña, atención familiar.
Os espazos aos que son nomeados os misioneiros polos seus bispos cambiaban en poucos anos. A súa ausencia polas guerras devolvía ás xentes ás súas estreiteces. “Vós sodes a nosa voz, non vos vaiades“.
Como era posible este necesario cambio social?: grazas a Cáritas nunca faltaba nas reunións parroquiais un relato dos necesitados: anciáns, viúvas, orfos, enfermos. Para eles alimentos e axuda no traballo dos seus pequenos hortos. En Cáritas diocesanas atopábanse medicamentos, roupas, alimentos. Todo facilitado por Cáritas internacional (aceite, millo, trigo troceado, fabas, leite en po…).
Viviamos en esperanza. Escribir a Mans Unidas e esperar resposta era unha garantía de que chegaría algo/moito; e así chegaron axudas para mellora de vivendas, escolas, salas polivalentes, traída e depósitos de auga, medios de transporte, iluminación con placas solares en centros comunitarios, granxas…
A presenza do misionero era reflexo da alegría do Evanxeo. Sentiámonos moi a gusto con aquelas xentes que chamabamos os nosos irmáns.
Ofrecémoslle o que constrúe a humanidade: o valor das súas vidas ante Deus, a oferta do perdón dun Pai cheo de misericordia e bondade, a novidade do Evanxeo fundado na vida e mensaxe de Xesús.
A súa resposta á graza manifestábase nun desbordamento de festa na Pascua de cada ano cos centos de bautizados logo de tres anos de preparación. A graza de Deus non caeu en balde.
Se houbo desordes e mortes non foron causados polos crentes senón por brotes incomprensibles de egoísmo.
Grazas, misioneiros de Lugo. Grazas aos amigos das misións pola vosa proximidade.
Fray José Estévez Iglesias – mercedario en Sarria
Los misioneros realizan un trabajo tan impagable en tantos lugares del mundo, que todos podemos estar orgullosos por compartir este mundo con personas tan generosas y útiles a la sociedad.