Misterio é unha verdade sobre natural que non podemos coñecer sen que se nos revele e que, aínda revelada, non podemos comprender nin explicar.
A incomprensión mistérica é lóxica, xa que o contido do misterio non se conclúe por dedución de principios científicos nin por constatacións empíricas, posto que o mistérico transcende a ciencia e a experiencia.
A pesar da súa incognosibilidade conxénita, o misterio non é irracional, posto que as súas verdades non son contrarias á razón nin á experiencia: supéranas, pero non as contradin.
Ante o misterio, a razón só pode concluír que o que ensina a revelación non é contrario ás leis da lóxica e, menos, contra as leis da natureza. A revelación supéraa, pero non se opón a elas.
Os misterios da revelación cristiá discorren a dous niveis: a nivel soteriolóxico, os que miran ao futuro (á nosa salvación), e os de carácter teolóxico, que nos falan do ser íntimo de Deus.
Os misterios de orde teolóxica ensínannos que Deus é un e único en natureza, e trino en persoas. Existe nel unha única natureza divina, eterna e infinita no seu ser e nos seus atributos; e os de orde soteriolóxico ensínannos que en Deus existe unha unicidade salvífica que comparten por igual as tres divinas persoas, aínda que en linguaxe catequético, atribuamos ao Pai, a creación; ao Fillo, a redención, e ao Espírito Santo, a santificación. Por esta dobre dimensión, Deus revélasenos como un e trino.
Hai, pois, en Deus unha unicidade de natureza, e pluralidade persoal. Isto lévanos á conclusión de que a Divindade é unha familia cuxos membros son iguais en dignidade, e o seu comportamento é exemplarizante para nós. Cada unha das persoas divinas é un don para as demais. A súa convivencia é comuñón, e o seu comportamento é de compracencia.
Na familia trinitaria temos os humanos o perfecto arquetipo das nosas familias: ela sérvenos de modelo para valorar ao outro, e de exemplo para servirlle como a un “Ti de Deus”.
Tamén os homes, membros da gran familia humana, somos iguais en dignidade. A nosa estimación mutua non debe de estar condicionada pola cor da pel, nin polo nivel cultural, nin pola calidade dos costumes, nin sequera polo credo que profesamos cada un.
Estas son connotacións periféricas que maquillan o rostro do veciño, pero non constitúen a esencia do seu ser. Aos outros hai que estimalos por ser persoas, a quen Deus ama por si mesmas.
O plan de Deus é que o mundo sexa unha familia ben avenida. As familias non se constrúen con pedras das nosas canteiras, nin con árbores dos nosos bosques. O material para construír familias humanas é o conxunto de persoas que, por vínculos de sangue ou outros vínculos legais, conviven dándose cada un a todos, e todos a cada un.
Isto quéreo Deus: querámoslo tamén as persoas.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral de Lugo
Imaxe: Bárbara Hernández