O rostro de Deus nos membros da familia

Querido ti:

Desde antes de nacer xa fuches amado e desexado. Quizais só por Deus. Pero xa aí había Alguén que che amaba. E sempre, ao longo da túa vida, atopaches tantas persoas que che mostraron o que significa o amor. Si, de moitos xeitos diversos; ás veces con mil palabras (ou talvez con 280 caracteres) e outras en silencio; cando o sufrimento ou a dor eran os compañeiros dos teus minutos e horas, ou cando a alegría desbordábache inmensamente.

E ese amor tamén ten rostros concretos, que teñen un nome. Aqueles que che acompañan, sustentan, empuxan ou a quen soportas con paciencia.

Creces, vives, soñas; e sempre hai un amor detrás de cada xesto ou decisión. Non sempre se ve, ólese, tócase, abrázase ou bícase, pero é un amor que está. Tan claro e tan evidente como que cada día sae o sol.

Pero un día ti morrerás. Non, non o amor; ti. E outros chorarán a túa ausencia, vivirán a dor do teu silencio perenne nesta terra. E desexarán un día reencontrarse contigo. Porque aquel amor non morreu, nin desapareceu; só se transformou nun desexo, unha pregaria, unha mirada ao Ceo, un suspiro nos días máis escuros, un pranto á noitiña e unha mirada nostálxica que se perde no horizonte.

E todo este amor chámase FAMILIA. Non será a panacea nin a mellor familia do ano, pero é innegable: son o noso fogar. Deus ten un rostro tan concreto como o do teu pai cando che pideche que obedezas á túa nai ou o da túa nai cando che di: “vai darlle un bico a papá antes de marchar”. Deus ámate nos teus avós, aqueles que son pallasos de circo ou capitáns do noso barco pirata só por vernos felices; que teñen os seus brazos abertos para consolarnos ou para enchernos de mimos. Deus sorriche nos teus irmáns; os lerchos que che rompen os xoguetes, acúsanche do que non fixeches ou de quen che cambia o programa da tv no momento álxido do asunto; pero tamén son aqueles que nos coidan cando estamos enfermos, regálannos unha piruleta cando teñen dúas ou que saen correndo a recibirnos cando regresamos a casa.

Ás veces pode faltarnos todo isto. Por iso Deus fíxose Pai, converte a María na nosa Nai, fíxose home para ser o noso Irmán… Para que nunca, ninguén, poida dicir que non ten unha familia.

É tamén a túa familia, o fogar que che acolle, acompaña e sanda: a Igrexa, a túa Parroquia, os sacerdotes, as/os relixiosas/os, os catequistas, a señora que senta ao teu carón cada domingo no banco, ou que che abre a porta cando saes do templo, o neno que pasa a cesta para recoller a esmola, o pobre que che pide un céntimo para comer á entrada da igrexa, a que tose cada vez máis forte, o neno que corretea polo templo e acaba pegándose un golpe, a familia que vai toda conxuntada ou o que chega cando xa levamos media hora de Eucaristía.

Ao longo da túa vida es e serás amado. E Deus fai concreto e real o seu amor por ti. Tamén nunha familia. Non esquezas hoxe dar grazas por ela, sexa como sexa. Bendita sexa a miña familia.

Feliz día da Familia!

Nicolás Susena

Imaxe: Cathopic

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

A %d blogueros les gusta esto: