Na presenza da súa ausencia atopas un camiño aínda incerto.
Quizais non sabes onde vas, pero entendes que o que non é real é aceptar esta nostalxia. Se hai tempo esvaecícheste na distancia, agora desexas converter cada segundo nunha celebración da súa esencia.
Atorméntache o veleno do pasado e os tronos que retumban cando se vai. En cambio, descubriches que a túa musa non perdida desencadeou unha vitoria no teu interior. Xa non te preguntas que che fixo nin onde está, senón que te mergullas na paisaxe da alma, no mundo de pensamentos e emocións que florecen na súa ausencia. E aí, aquí, nesa cidade fermosa, atopas a túa segunda metade, a túa versión máis auténtica.
Miras ao ceo ao lembrar e decátaste, unha vez máis, de que non hai intre no que non estea ao teu carón. Aínda a distancia é ponte marabillosa que conecta o teu corazón e o seu. E non cansas de cruzalo e non necesitas «dous billetes para amar». Non importa o tarde que sexa, nin o desastre que che poida rodear. Esa obsesión é en realidade a paixón que che impulsa a ser.
Os seus poucos sinais xa non importan porque non deixaches de atopar a súa presenza nos intres de silencio e até nos susurros do vento. Xa nada é como antes deste instante. E non te preguntas que che fixo nin onde está, porque descubriches que na súa ausencia atopaches a túa propia voz. Dis que non vai de fronte, pero non te asustes: ás veces o camiño torto é o máis interesante.
E, de súpeto, decátaste de que non estás «a perder a razón» senón atopándoa. Cen complexos sen sentido disólvense na luz da súa lembranza. Os seus latexos e a súa voz aínda resoan no teu interior, alimentando a túa alma. Xa non podes máis, dis, no esgotamento dun corazón probante do amor.
Afirmas que xa non sabes onde vas pero camiñas na sombra do seu recordo. E é que hai tempo que se converteu en parte de ti, e en lugar de odiar o veleno da ausencia, abrázalo como parte da túa experiencia. Aínda que oias tronos cando non está, sabes que algún recuncho do teu ser compréndeo presente.
Esqueces quen adoitabas ser, pero na súa ausencia atopaches unha nova versión de ti. E onde está? Quizais non importa, porque en cada palabra que escribes, en cada pensamento que tes, en cada paso que dás, lévalo contigo.
Poida que contes as noites que dis malditas sen o seu abrazo. Pero esa maldición non é tal porque, en realidade, cada día sen El é unha oportunidade para explorar e continuar buscando. E é que aseguras estar viciado ao seu amor, pero non é unha adicción, senón unha marabillosa consecuencia na elección. Queres velo pero agora sabes que é unha procura eterna, unha viaxe con meta no ceo. E na presenza da súa ausencia atopaches un tesouro inesgotable, até ver o seu rostro.
Marcos Torres
Director do Departamento de Comunicación da Diocese