Patrimonio cultural de Galicia
Na súa peregrinación de cinco días polo Camiño Primitivo, o 29 de xullo, despois do rezo de laudes, comeza en Lugo unha nova etapa da peregrinación promovida por Franciscanos da Terceira Orde Regular. Entre os peregrinos hai fregueses da parroquia madrileña do Santo Neno de Cebú e alumnos do colexio da Porciúncula de Palma de Mallorca. O obxectivo da peregrinación é “deixarse converter polo Señor e buscar o amparo do Apóstolo”.
Todos os camiños levan a Roma, e moitos, a Compostela. Os que conducen a Roma, proceden dos 4 puntos cardinais. Os que levan a Compostela, son principalmente 5:
O camiño Francés, que, partindo de Roncesvalles, cruza as terras de Aragón e, despois de soportar a calor sufocante das planicies castelás, saborea o plácido clima do Monte do Gozo, contemplando a Catedral compostelá, meta da peregrinación.
O Camiño Inglés, polo cal, os peregrinos procedentes do Reino Unido, desembarcan nos portos da Coruña ou de Ferrol, e continúan viaxe cara á capital galega.
O Camiño Portugués. Este camiño pode partir da cidade de Lisboa e, desde alí, os peregrinos diríxense a Galicia.
O Camiño Primitivo, polo cal peregrinou o rei Alfonso II, no século IX.
O Camiño do Norte, percorre as zonas occidentais de Francia e, cruzando a fronteira internacional por Hendaia ou Irún, pasan a España.
Á cidade xacobea pódese acceder a pé por camiños rurais, en tren, por vía aérea… Con todo, para o peregrino, segue sendo acertado o verso de Antonio Machado: “camiñante, non hai camiño, faise camiño ao andar”. O que viaxa para recrearse, o excursionista elixe a ruta máis fermosa e máis cómoda; a que máis lle comprace: busca o seu solaz persoal. Non así o peregrino: o móbil do seu camiñar é relixioso. Camiña por penitencia, faino para dar grazas polos favores recibidos, ou en demanda de novas bendicións. Ao auténtico peregrino, non lle importa a beleza do camiño: busca chegar pronto ao santuario de referencia, para presentar a ofrenda ao Señor. Non busca o confort de suntuosos hoteis para descansar. Prefire os humildes albergues, para recuperar forzas e poder seguir camiñando novamente.
O Camiño do peregrino é fatigoso pero enriquecedor. Os peregrinos comparten horas de sol e de choiva. Tamén comparten a fe e a ilusión con outros camiñantes. O negativo compartido é máis levadío, e o positivo, se se comparte, é máis reconfortante. O encontro duns con outros, fai que o mundo se faga máis pequeno. Para os auténticos peregrinos, as fronteiras, máis que liñas de separación, son lugares de encontro acolledor. Alí está o Señor, convertendo en amigos a xentes descoñecidas.
A experiencia da súa peregrinación convenceulle de que a ausencia de prexuízos acrecenta a certeza de que no mundo queda moita xente da que aínda podemos fiarnos.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral
A Parroquia de San Antonio de Padua (Lugo) organiza unha peregrinación a Santiago de Compostela polo Camiño Francés. Un sábado ao mes faise unha etapa. Comezarán en O Cebreiro o 23 de novembro.
As etapas previstas son as seguintes:
· 23 novembro 2019: O Cebreiro – O Biduedo (14,4 km.)
· 14 de decembro 2019: O Biduedo – Montán (14,2 km.)
· 11 de xaneiro de 2020: Montán – Mosteiro (15,1 km.)
· 1 de febreiro de 2020: Mosteiro – Portomarín (15,2 km.)
· 29 de febreiro de 2020: Portomarín – Ligonde (16,5 km.)
· 28 de marzo de 2020: Ligonde – O Coto (17 km.)
· 18 de abril de 2020: O Coto – Ribadiso de Abaixo (17,3 km.)
· 16 de maio de 2020: Ribadiso de Abaixo – A Brea (14 km.)
· 27 de xuño de 2020: A Brea – Monte do Gozo (21,4 km.) (pernocta)
· 28 de xuño de 2020: Monte do Gozo – Santiago de Compostela (4,5 km.)
12:00 h Misa do Peregrino na Catedral de Santiago.
Fai dous anos a Unesco declaraba Patrimonio da Humanidade aos camiños de Santiago Norte e Primitivo. Trátase dunha extensión do ben cultural en serie denominado “Camiño de Santiago de Compostela”, que se inscribiu na Lista do Patrimonio Mundial en 1993.
Esta declaración non fai máis que constatar unha realidade, pois peregrinos a Santiago hóuboos desde o momento en que se atoparon os restos do Apóstolo e as persoas sentiron a necesidade de peregrinar ata o seu sepulcro por moi diversas motivacións.
Nos últimos 40-50 anos o fenómeno das peregrinacións adquiriu unha gran magnitude. Non me refiro só a Santiago, senón a outros moitos santuarios de todo o mundo: Fátima, Lourdes, Medjugorje, ou os mesmos santuarios diocesanos, especialmente O Corpiño, O Faro e O Cebreiro.
O verán é o momento álxido das peregrinacións a Santiago. Pola Fonsagrada, por contarlles a miña experiencia, están pasando estes días unha media de 100 peregrinos. Para un pobo como este, e para o que estabamos afeitos, é moito. Xa os anos anteriores foi así. Para a zona é unha riqueza, non só pola achega económica, senón sobre todo espiritual, pois moitos deles pasan pola parroquia e outro grupiño adoita acudir á Eucaristía e posterior bendición dos peregrinos. Por certo, que máis dunha vez vexo como os peregrinos emociónanse durante a bendición cando rezamos: “Que de día os protexa a Túa sombra e de noite alúmeos a luz da túa mirada”.
“O Camiño da Vida” é tamén o subtítulo dunha película-documental, Footprints, que vin fai uns días. Interesábame porque é un audiovisual sobre o Camiño de Santiago e sabía que as cámaras e os seus protagonistas estiveran na Fonsagrada. O que non sabía é que aparecía unha escena da bendición dos peregrinos na nosa parroquia, na que se pode ver e escoitar a D. Ramón, cura que foi desta parroquia, recentemente falecido, e que fixo o primeiro albergue de peregrinos no Camiño Primitivo. Recoméndolles que vexan a película. Axudaralles, aínda que nunca vivisen a experiencia de facer o Camiño.
“O Camiño” é un dos símbolos máis completos para representar moitos aspectos da existencia do ser humano. Xesús dinos que el é “o camiño”. Machado, que “se fai camiño ao andar”. Cotelo, director da película que mencionei antes, fálanos do “camiño da vida”. Poderiamos seguir poñendo exemplos e citas, pero todos coñecemos perfectamente que significa o camiño e facer camiño, unhas veces costa arriba e outras abaixo. Tamén todos experimentamos moitas veces as durezas do camiño e a alegría que sentimos cando chegamos á meta.
Para os cristiáns, o camiño e a peregrinación tamén teñen moita importancia. Nalgún momento da nosa vida escoitamos falar de Xesús e comezamos así nosa peregrinación para atoparnos con El. A nosa é unha peregrinación de altas metas, tan altas que se atopan no ceo, pois a donde vai Cristo tamén queremos ir nós. Outra cousa son as pedras que atopamos no camiño, pero ata para iso temos sorte, pois o mesmo Cristo vai facendo o camiño diante de nós; e ao mesmo tempo, tamén vai ao noso carón para erguernos cando caemos ou para axudarnos cando cansamos.
Miguel Ángel Álvarez Pérez
Cura da Fonsagrada
O domingo regresei da viaxe a Terra Santa. Nunca viaxara tan lonxe nin tantos días. Recoñezo que foi unha viaxe moi cansa, pero, ao mesmo tempo, moi interesante en todos os sentidos: espiritual, teolóxico, cultural e de convivencia.
A distancia a Terra Santa é moi grande, por iso é polo que a estancia alí fóra de tantos días. Había que aproveitar para visitar os máximos lugares posibles, e así o intentamos facer.
Alí atopeime con algo do que oín falar centos de veces, quizais miles. Moitos dos lugares bíblicos, sobre todo do Novo Testamento, facíanse reais. Ciertamente, algúns están moi modificados polo paso de 2000 anos e as 10 destrucións completas que sufriu a cidade de Jerusalén; ou polo crecemento desta. Outros están igual mque o tempo bíblico, é o caso do Monte Nebo, o Lago de Galilea, ou ata o lugar do bautismo de Jesús.
Dos Santos Lugares vistos, quedaríame co Lago de Galilea e a súa contorna. Ademais de estar como sempre, favorécelle moito o feito de que a súa contorna non está demasiado urbanizado a excepción do lóxico crecemento da cidade de Tiberiades.