Semana Santa

Xoves Santo

A celebración eucarística da Misa vespertina da Cea do Señor que se celebra na S. I. Catedral e nas parroquias, así como a posterior procesión da Santa Cea, son os acontecementos máis significativos deste Xoves Santo na cidade. Acontecementos que adquiren especial relevancia ao celebrarse este ano o 350 aniversario da Ofrenda do Antigo Reino de Galicia ao Santísimo Sacramento (1669-2019) e ao renovarse recentemente o privilexio, na nosa Catedral, da Indulxencia Plenaria cotiá e permanente.

A misa vespertina do Xoves Santo, en Lugo, Cidade do Sacramento, debe vivirse especialmente como o gran pórtico do Triduo pascual e baixo o prisma do sacramento ou signo que lembra e fai presente o Misterio pascual da morte e resurrección de Xesucristo, que se celebrarán con solemnidade nestes días. Así, faise memoria dos misterios da institución da Eucaristía, do sacramento da orde e do mandato do Señor sobre a caridade fraterna polo que, a causa dos pobres convértese en causa de Deus. Esta Misa santa representa, pois, a profecía do que será o triunfo da vida que a Igrexa se dispón a celebrar con especial solemnidade na Noite Pascual.

Venres santo

Todas as celebracións do Triduo teñen como obxecto o conxunto do Misterio Pascual ou tamén chamado “tránsito de Xesucristo”. A través de tres realidades, morte, sepultura e exaltación ao ceo, pasa deste mundo ao Pai e fai pasar tamén consigo á humanidade enteira, da morte á vida e do pecado á vida de amizade e comuñón con Deus. Desde a perspectiva litúrxica, a característica máis propia e o matiz máis peculiar do Venres Santo, primeiro día de Pascua, é a contemplación do Deus crucificado que coa súa morte, inaugura a Pascua e vence o fracaso de toda a humanidade. A antífona dun dos cantos máis característicos deste día exprésao moi ben: A túa Cruz adoramos, Señor, e a túa santa resurrección loamos e glorificamos.

A Igrexa, pasa neste día, dunha intensa austeridade no comezo do Triduo, á utilización de elementos festivos e alegres na noite e día de Pascua. Desde a paixón de Cristo, xeracións de cristiáns atormentados, perseguidos, enfermos, prisioneiros, seguen mirando cara ao crucificado doente, que, como dicía P. Claudel, non veu nin a suprimir o mal, nin a darlle unha explicación, senón a solidarizarse co sufrimento humano, a compartilo e a enchelo coa súa presenza para salvarnos da morte eterna. Desde entón, a última palabra xa non é de morte, senón de resurrección e vida.

J. Mario Vázquez Carballo

A nosa vida é camiño, xuntos camiñamos cara a unha terra nova, onde xa non haberá nin morte nin dor, onde todos os nosos anhelos e desexos serán colmados, onde todos os nosos interrogantes atoparán resposta. Xesucristo vai connosco mostrándonos o camiño e acompañándonos. Así o expresamos en cada procesión. Por iso camiñamos en silencio, con respecto. Dicímoslle a Xesucristo, que o queremos, que desexamos seguir os seus pasos, que queremos contar con El para construír un mundo mellor, empezando polos que están ao noso carón. Únete a nós coa túa presenza.

Nada hai máis forte neste mundo que o amor de Deus, nada máis profundo que a súa misericordia e a súa tenrura. Nada nin ninguén poderá xamais destruír nin apagar o amor que nos manifestou Deus a través do seu Fillo Xesucristo. Por todo iso, Grazas Pai, Grazas Xesucristo.

Ti que nos acompañas cada tarde, ti que aínda non experimentaches o amor e a misericordia de Deus na túa vida, ti que estás sufrindo, que non atopas sentido á túa vida, desde a Confraría do Desencravo, invitámoste a que mires, non a nós os confrades, non aos curas ou autoridades, porque somos homes e mulleres pecadores coma ti. Mira á imaxe desta carroza que nos recorda a Cristo, morto por amor a nós e que hoxe está resucitado. Míraa. Míraa de verdade. Contempla cada detalle e déixalle que che fale nesa tarde. Pode ser para ti unha palabra de salvación.

Non a mires con pena ou co sentimento de ver a un Cristo sufrinte, senón con esperanza, porque é a túa salvación. Móstranos a Xesucristo morto, desencravado e descendido da cruz por dous dos seus grandes amigos e seguidores Xosé de Arimatea e Nicodemo diante de Xoán, o discípulo amado, de María a súa nai e de María Magdalena, a muller que tendo recoñecido o seu pecado converteuse nunha das máis fieis ata o último momento da súa vida terrea e foi elixida unha das primeiras en anunciar aos discípulos que Cristo resucitara.

Ti que sofres, que non atopas sentido á túa vida, que o tes todo e non es feliz, para ti sempre hai unha palabra de vida, de salvación. Xesucristo, a quen nós habemos crucificamos cos nosos pecados, non quixo desentenderse dos nosos sufrimentos e angustias, senón que tamén os viviu El para mostrarnos que non son en balde, que teñen un sentido na túa vida.

Abre o teu corazón e a túa mente porque El está desexando que o escoites para facerche feliz de verdade. Nós miramos as aparencias, Deus mira o corazón do home. Non importa como sexas, non importan os teus pecados, Deus quéreche tal e como es. Sexas como sexas sempre poderás contar con Xesucristo na túa vida, El nunca che fallará.

Se aínda non atopaches sentido á túa vida, aos teus sufrimentos e non es feliz, desde aquí dicímosche que a túa vida pode cambiar.

Do costado aberto de Cristo saíu para nós un agasallo marabilloso que é a Igrexa, que nos coida como unha nai e dentro desta Igrexa podemos atopar distintos movementos, confrarías e comunidades tales como a Renovación Carismática, a Adoración Nocturna, a Lexión de María, Vida Ascendente, os Equipos de Nosa Señora, as Comunidades Neocatecumenais, etc. nos cales poderás experimentar o amor e a misericordia de Deus, empezarás a convivir e compartir con aqueles con quen pasarás toda a eternidade na presenza do noso Pai Deus e descubrirás que a túa vida ten un sentido, que nada pasa por casualidade, que todo ten un porqué e un para que en Cristo.

E a Ti, María, grazas por darnos ao teu Fillo Xesucristo, por acompañarnos no peregrinar da nosa vida, a estes fillos tantas veces ingratos, que non queremos ou non sabemos corresponder ao teu amor de Nai. Salve, eterna doncela, roga a Cristo por nós.

Eliseo Fernández Bamio (revista Cinco Cruces, nº 8)

Achegámonos a un dos domingos do ano no que máis persoas acoden a Misa ou máis ben, á bendición dos ramos. Como noutras ocasións, a liña que separa o sentido xenuíno da celebración do equivocado é moi fina.

Todas as persoas teñen sentimentos relixiosos, pero cando estes non están ben encauzados fan que convertan os ritos en maxia. É o que pode pasar en moitos casos co Domingo de Paixón e a bendición dos ramos.

A relixión e a liturxia son o que son, e a maxia é tempo perdido, porque algo que non existe non serve para nada, só para confundirnos. Outra cousa distinta é o ilusionismo, que se trata dun espectáculo artístico.

O Domingo de Ramos celebramos a entrada triunfal de Xesús en Xerusalén antes da súa paixón e resurrección. Como naquel día, tamén nós queremos aclamalo con ramos que, previamente bendixemos porque son para o noso Rei. Os cristiáns pedímoslle a Deus que bendiga aquelas cousas que proveñen del ou que son para El.

Non se trata, xa que logo, de facer pivotar a fe ou crenzas en se ao noso ramo chegou suficiente auga bendita, para que quedase ben bendicido, non sexa que por iso nos vaia mal durante o ano ou entre algún espírito estraño na nosa casa.

Ás veces os ramos (de todo tipo) impídennos ver a Xesucristo. Emocionámonos tanto contemplando o noso “ramo” que esquecemos o importante de verdade. Falo por propia experiencia. Vin a persoas case desesperadas porque non chegaron a tempo á bendición do ramo, e agora que?… pero non están tan preocupadas cando chegan tarde a Misa ou non van.

Teño teima con este tema. Perdoen. Pero dáme moita pena cando cambiamos o esencial polo accidental, o auténtico polo falso, a persoa pola aparencia e ao Deus verdadeiro por unha meigallada

Iniciamos a Semana Santa. Non é unha semana calquera. É un tempo para axudarnos a ser un pouco máis santos contemplando o misterio pascual do que é santo de verdade: Xesucristo. É unha semana para facer un alto nas cousas máis mundanas para cultivar máis intensamente a dimensión espiritual. É unha ocasión para centrar todo o noso ser en Xesucristo que entregou a súa vida e resucitou para salvarnos.

Miguel Ángel Álvarez