Mes: Xullo 2012

O 26 de xullo é San Xoaquín e Santa Ana, entrañable parella considerada como os pais da Virxe María e que representa a todos aqueles que poñen un especial acento de tenrura na vida dos seus netos e teñen con eles esa sintonía tan característica entre a vida que empeza e a que declina.

Hai moitas razóns polas que os avós ben merecen ter polo menos un día de homenaxe ao ano. Aquí lembramos algunhas delas.

Espírito de ponte. Os avós encarnan este espírito ao ser enérxicos e conciliadores á vez. Conciliadores ser renderse deseguida, firmes sen peder o sorriso. E sendo así un avó, a familiar elixirao como árbitro, cando se necesite un pacificador. Pero isto non é doado, porque o avó pode ser unha ponte insegura se transixe todo ou unha ponte pechada se cae no extremo oposto.

A tranquilidade é unha cualidade moi apreciada cando un neto quere pedir un consello. Os avós soen ter máis paciencia cós pais, fanlles máis caso aos netos os avós cós pais e incluso poden comprendelos mellor e desa maneira aconséllanos con máis tranquilidade. Unha adolescente dicía: “Cos avós pode falarse de todo o que se queira sen que se enfaden decontado”. A este permanecer tranquilos axuda o non ter tantas responsabilidades educativas. Pero aquí tamén hai as súas dificultades, pois hai que esforzarse para non contradicir a educación que dan os pais.

A paciencia, o sentido da limitación. Os netos son bombardeados pola publicidade coa idea de que non hai que agardar nada para conseguir o desexado. Os avós contrarrestan isto facendo ver que non todo é posible e incluso o posible ás veces é discutible.

Transmisores da fe. Ás veces a unha persoa maior os fillos encárganlle que se ocupe da educación relixiosa dos netos. Outras veces, os fillos opóñonse a que interveñan os avós nese ámbito. E entón non queda outra que manter un comportamento de crentes e facelo con coherencia. Aínda que un neto esaxere nalgunha ocasión cando di algo como “meu avó vai a misa pero fala mal dos demais, non me parece lóxico” o mellor é que o avó non dea pé para pensar así.

Aseguran a continuidade humana. Os avós poden ocupar moito tempo da vida dos netos. E das moitas cousas das que falan están as lembranzas do pasado do avó. E así, sen decatarse, o neto aprende que as cousas non sempre foron como son agora.

Sabedoría. O neto poderá manipular instrumentos mellor có avó, poderá ter algún dato máis, pero o avó sabe vivir, comprender a existencia humana. O avó transmite a xenuína sabedoría, os valores inmutables.

A autoestima non é vaidade persoal, senón recoñecemento da herdanza recibida dos maiores e do que alcanzamos co noso esforzo. Desde a psicoloxía, a autoestima estimula o espírito de superación. Vista desde a ética, a autoestíma non é deterioración da propia imaxe, senón afirmación da dignidade persoal. Autoestimarse é valorarse desde a responsabilidade.

A autoestima, cando é colectiva, identifícase coa valoración positiva que un pobo fai de si mesmo: da súa riqueza, da súa cultura, das súas xentes. E moitos son os índices indicadores da riqueza dun pobo: a fertilidade das súas terras,a rendibilidade da súa industría, a proliferación das súas cabanas … Pero o signo máis elocuente    da riqueza dunha comunidade é a memoria. dos personaxes ilustres das xeracións pretéritas. Eles son a riqueza máis eminente dos pobos. Nalgúns deles están encarnados os ideais evangélicos, plasmados en actitudes cristiás que perduran (deben perdurar) nas xeracións de hoxe e nas do mañá.

A este respecto, a historia dinos que Galicia foi sempre terra de sabios e de apóstolos e de mártires. E na lista de galegos ilustres ocupa un posto singular o noso paisano San José Mª Díaz Sanjurjo. Da súa universalidade fálannos os 20.000 Kms. que separan o seu berce da súa tumba: Lugo e Vietnam.
A súa imaxe venérase en varios lugares da Diocese lucense: Suegos (Pol), a súa patria moza; no Seminario lucense, centro da súa formación eclesiástica; na parroquia de San Pedro da nosa cidade, templo no que, sen dúbida, o seminarista lucense pediu luz para ver cales serán os plans de Deus sobre o seu futuro.
Tamén é venerada a súa imaxe en Filipinas, sede da súa cátedra universitaria; en Ocaña, noviciado da súa formación misioneira; na Catedral de Cádiz, onde recibiu a ordenación sacerdotal, o 23 de marzo de 1.844, de mans do Bispo gaditano Mons. Silos Moreno. En Cádiz celebrou a súa primeira misa, e de alí partiu para as misións de oriente. Alí dixo adeus á súa patria, á que xamais deixou de querer.

A valoración que de San José Mª de Suegos faise mais alá das nosas fronteiras é notoria. Silenciar tal valoración aquí na súa casa, sería falsa humildade pola nosa banda e ausencia de autoestima colectiva na conciencia dos lucenses. Que a singular valoración que, desde fóra das nosas fronteiras faise dos ilustres fillos de Galicia estimúlenos a engadir novos elos á xa longa cadea de galegos eminentes en ciencia, arte e santidade.