Mes: Outubro 2014

Elexía en prosa a D. José Castiñeira

A obra xigantesca de José Castiñeira está aí. E testemuñas ten dela por España enteira. Encher o seu baleiro sen dúbida será cousa de anos…

Tanto “saber facer ben” e tanta “dedicación chea de amor desinteresado”, completaron un molde único que Deus nos regalou.

Pero Don José Castiñeira non é só “o Músico”. Querer concentralo só nesa faceta é mutilalo aleivosamente.

Tan afinadas como as harmoniosas cordas da súa alma musical estaban as fibras máis íntimas do seu ser de home. O seu corazón era grande como o Océano Pacífico…!

Por iso en cantos atopáronse con el, cóengo, rector, profesor, músico, amigo…, o seu gran afecto floreceu en todos eles.

E como o manifestaban, ao pasar por Lugo, cantos de aquí non eran! Preguntar por el e localizalo, para, agradecidos, saudalo, era unha obsesión prioritaria. Outros nomes…, ou xa os esqueceran, ou lles interesaban menos. E agora que xa morreu, por calquera recuncho que un vaia, váiselle atopando no corazón de todos eles…

O noso Castiñeira nunca soubo comprender as “aínda xustas rixideces…”, pero tan similares a púas montaraces…

Se pecou, pecou por excesos do seu corazón bondadoso! Que tenro pecado…!

Pero estes homes grandes e dunha dedicación tan intensa e ilusionada, non en todos suscitan sempre o afecto e o entusiasmo. Que pena…! Non adoitan atopar neles un grato modelo quen pecan de certa mesquindade, ou dun hedonismo egoísta. Co seu gran espírito de servizo desinteresado puideron chocar, talvez, outros espíritos máis rañas na entrega, ou quizais de escondidas envexas. Por iso Don José sufriu tamén, no seu delicado e fino espírito, incomprensións e maliciosas detraccións.

Quizais tamén nalgúns momentos o seu enorme e decidido celo polas súas necesidades musicais, non lle deixaron xustiprezar, con desinteresado rigor, outras facetas culturais igualmente importantes. E iso puido producir outros máis xustificados malestares. Pero isto é sempre un risco inherente aos homes grandes, que tamén son humanos…

E por iso, por ser tan humano, foi tan entrañablemente querido. E por iso agora a súa ausencia é tan dolorosamente chorada e o seu recordo tan gozosamente evocado.

Jaime Delgado, do seu libro Poemas y narraciones cortas

Día de Defuntos. E os vivos?

Estamos afeitos a que haxa un día para todo. E por iso é lóxico que tamén haxa un día de defuntos. Eles son o noso tesouro, sobre todo cando en vida quixémolos moito, e por iso todo o que podamos facer por eles é pouco, incluso unha vez que xa non están entre nós. Recordámolos, tratamos de seguir os consellos que nos deron en vida e de poñer en práctica todo o que aprendemos deles.
Emocionámonos pensando neles, sobre todo nalgunhas datas claves do ano. E por isto mesmo, tamén pedimos para eles unha vida mellor: a eterna; e pedímoslla ao que só ten “palabras de vida eterna”, Xesucristo, o Fillo de Deus, o único que aínda o pode todo unha vez que morremos!
Dentro duns días celebraremos a festa de todos os Santos e o día dos fieis defuntos. Son dúas celebracións distintas, pero a inmediatez temporal e o contido das mesmas fan que as vivamos como unha única conmemoración. Con todo, isto non é o que máis me enfada.
O primeiro que non entendo explicábao moi ben un cura no blog da súa parroquia fai uns anos: “Este é, diría eu, o primeiro “día do Club” que celebramos na nosa Igrexa Universal. Non, non se preocupen, non me confundín co símil futbolístico, isto é igual que un Barça-Madrid, énchensen as igrexas e os cemiterios, as floristerías agradécennos como lles pagamos as flores que nos triplican o prezo, un bo momento (ás veces o único no ano) para limpar a sepultura dos nosos familiares e se cadra criticar, iso si, sen mala intención, a aqueles que non vemos nas súas, é que “desde logo, mira quedou viúva fai dous meses e xa non lembra ao pobre marido, e dixéronme no barrio que  xa ten outro. Que pouca vergonza”, “e o cura este, encima de mozo..”
Non é necesario dicir nada máis, só desexar que Deus se acorde dos nosos defuntos todos os días e polos séculos dos séculos, porque o que é nós, lembrándoos só un día ao ano, non creo que consigamos nada… !
E o segundo, isto si que xa é moito máis escandaloso, e o que de verdade me irrita. Non entendo que haxa xente que se crea todo isto do Samain, o Hallowen e as almas en pena dentro dunha cabaza e pola muralla de Lugo ou polos camiños e “silveiras” das nosas aldeas.
Pero imos ver… Isto ten algún sentido ou lóxica, ou é razoable?, quen vai querer logo de morto andar como unha pantasma por aí adiante ou reencarnarse en calquera  bicho? Se esta é a sorte dos defuntos, sería moito mellor que logo da morte non houbese nada. Se o noso destino é a vida dun bicho ou dunha pantasma deambulando pola muralla, non creo que teñan moito sentido todos os esforzos que temos que facer na vida para vivir e saír adiante: problemas, traballos, enfermidades, dificultades, sufrimentos… etc. Ademais, outra cousa, e antes de que existise a muralla por onde ían en procesión as almas en pena?. Sería interesante sabelo…
O razoable desde o meu punto de vista, é pensar en que hai un ser omnipotente,
absoluto, infinito, que xa creou todo o que existe. Un ser que, unha vez que terminan os nosos días, logo dunha vida de máis ou menos esforzos, fará posible que podamos seguir existindo dunha forma totalmente plena, e non cunha limitación, aínda maior da que temos agora, como é a dun insecto que anda polo chan, ou dun simple espírito sen corpo que peregrina polas silveiras (ou pola muralla).
Os defuntos, ou están xunto a Deus, ou non están en ningún lado. Iso de que “onde queira que esteas” que lles dicimos moitas veces aos nosos seres queridos, ou o de que “viven no meu recordo”, non me produce ningún consolo. Para os meus defuntos, igual que para min cando morra, quero o mellor sitio, e este é sen dúbida xunto a Deus, o que é perfecto (porque se non non sería Deus). Se os meus defuntos só viven no meu recordo, cando eu e todos os que se lembran deles morran, eles tamén morrerán, e, esta vez sería para sempre… !
Por iso ten todo o sentido acudir a Deus e pedirlle polos nosos defuntos. Pero non é menos certo que somos nós, os que aínda vivimos, os que estamos moito máis necesitados da axuda de Deus. Acudimos en masa o día de defuntos a pedir por eles, a veneralos, e iso está moi ben. Pero, por nós que facemos o resto do ano?

Miguel Ángel Álvarez

Exposición sobre a romaxe da Nosa Señora dos Remedios da Ermida

O 28 de outubro ás 19h inaugúrase no Museo Provincial de Lugo a exposición fotográfica sobre a romaxe da Nosa Señora dos Remedios, da Ermida (Quiroga). Ao final do acto inaugural haberá unha degustación de productos típicos de Quiroga.

A mostra estará aberta ata o 16 de novembro co seguinte horario:

Luns a venres: 9:00 a 21:00 h.
Sábados: 10:30 a 14 e de 16:30 a 20 h.
Domingos e festivos: 11 a 14 h.

É difícil amar?

A reflexión de hoxe parte da lectura do Evanxeo do próximo domingo. En moitas ocasións, cando me achego ás lecturas do domingo para preparar a homilía, fágoo lendo primeiro o evanxeo, pois sempre é máis doado de comprender.
 Co evanxeo de hoxe un queda en éxtase pensando: que bonito é isto que hoxe nos di Xesús!… amar, o amor aos demais.. é o único que importa, só amar… E aquí pódese quedar un todo o día pensado nisto, coma se non houbese nada máis bonito que o amor de verdade. Xa que, sen dúbida, o é.
 Despois fun á primeira lectura. Na selección das lecturas para os domingos que fai a Igrexa, a primeira lectura e o evanxeo están, case sempre, na mesma liña. Este domingo non ía ser menos. O tema é o mesmo, pero as palabras parécense moi pouco.
 Di a primeira lectura: «Non oprimirás nin aldraxarás ao forasteiro, porque forasteiros fostes vós en Exipto. Non explotarás a viúvas nin a orfos, porque, se os explotas e eles berran a min, eu escoitareinos…»
 E o Evanxeo: «Amarás ao Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu ser.” Este mandamento é o principal e primeiro…»
 Que pasa, entón?. Pois pasa o que di o refrán: obras son amores e non boas razóns. O amor, se queda só nun sentimento, é posible que non sexa amor.
 Se nos conformamos coa sensación pracenteira que temos cando amamos quizais non fose a intención que estaba na mente de Xesucristo cando dixo estas palabras.
 O amor concrétase en obras, e, posiblemente, canto máis nos doia unha obra, máis amor supoñerá.
 Recordo o que contaba un sacerdote tras confesar. Puxéronlle de penitencia que dese unha esmola aos pobres. El preguntou canto tiña que ser. E o confesor díxolle “ata que che doia”.
 Por suposto que haberá moitas obras que non nos doian, senón todo o contrario, e non por iso hai que rexeitalas. Son agasallos que nos fai Deus para compensar as veces en que amar aos demais suponnos moito esforzo ou é máis difícil.
 Os que están casados ou viven en comunidade entenden á perfección as lecturas da misa do próximo domingo. A teoría é fácil e bonita. A práctica é outra cousa. Pero o resultado final compénsao todo.

Miguel Ángel Álvarez

Saír da burbulla

Un dos días das festas de San Froilán convidáronme a ir a un concerto que había na Praza Horta do Seminario. Saín da miña burbulla e fun.

Para os que non son de Lugo, direilles que os concertos que hai nesta praza adoitan ser os máis estridentes e ruidosos.

Pois iso… que saín da burbulla e alá fun. O que vin non é mellor que o que teño dentro da miña burbulla nin tampouco me fixo máis feliz. Non, non se asusten, non fixen nada do que me teña que confesar ou arrepentir.

O concerto era de Les Tambours du Bronx. Despois decateime de que eran moi famosos. En Youtube hai moitos vídeos. A música que fan consiste en aporrear con moito ritmo uns bidóns metálicos de 250 litros, dos que se usan para o aceite das grandes máquinas. Fórmano un grupo duns 17 homes. Pareceume interesante e orixinal. Por iso, e para sentir de preto como “respira” parte do mundo, aceptei a invitación.

Recoñezo o mérito que teñen polo esforzo, case sobrehumano, que supón estar a golpear aqueles bidóns cun ritmo tan sincronizado e con tal potencia durante hora e media. E até aquí non hai nada que obxectar. Só un volume moi alto, pero todo ben.

O que non entendo é que facer todo iso tivese que ser a base de xestos que transmitían moita violencia. Desde as caras dos propios “artistas” até a forma de tratar os instrumentos (bidóns), o escenario e o resto de material que tiñan.

Supoño que isto é o propio en calquera concerto deste tipo de música. Nun destes xestos violentos, por dúas veces uno dos bidóns foi lanzado con tal ímpeto que saíu rodando do escenario e caeu sobre os ombreiros duns dos mozos de seguridade. E xa non me estendo en explicar o do cuspe que lanzou un dos “artistas”, co que “duchou” aos que estaban en primeira liña.

Sei que un só concerto deste tipo non converte a sociedade en violenta. Pero, do mesmo xeito, creo que todo contribúe para que a humanidade sexa cada vez un pouco máis violenta, onde os prexudicados somos nós mesmos: a violencia do home contra o home, pois os “bidóns” non senten os golpes.

En honra á verdade, direi que me sorprendeu a delicadeza e atención con que despois tratou un dos músicos aos nenos que se achegaron a el para pedirlle autógrafos e facerse fotos, precisamente aquel que peor pinta tiña, e que uns minutos antes lanzara o monumental cuspe. En fin…

O que acabo de dicir foi sobre este concerto, pero poderíao dicir igualmente de calquera outro grupo deste estilo e doutras moitas actividades que se venden como arte e que teñen moitos seguidores.

Vólvome á miña burbulla co Príncipe da Paz. Non necesito violencia engadida nin camuflada baixo a pel de cordeiro dun concerto, aparentemente inofensivo. Necesito paz, moita paz…

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: