Mes: Decembro 2018

Polifonía por quilos

As Corais de Lugo, convocadas polo Orfeón Xoán Montes, participan nos Concertos Solidarios “Polifonía por quilos”. As actuacións realizaranse nas distintas igrexas da cidade de Lugo e pídese a doazón duns quilos de alimentos, non perecedoiros, para que as propias parroquias repartan entre os máis necesitados.

Programa:

Sábado 15/12/2018.- Parroquia San Antonio de Padua 19.30

–Orfeón Xoán Montes (Misa)

–Coral Xolda (Concerto)

Sábado 15/12/2018.- Parroquia Santiago A Nova/ centro parroquial Fontiñas 18.30

–Schola Gregoriana Lucensis (Misa e Concerto)

Sábado 15/12/2018.- Parroquia Santiago A Nova 20.00

–Cantar Delas e Solo Voces (Misa e Concerto, conxuntamente)

Domingo 16/12/2018.- Parroquia Sagrado Corazón 12.00

–Coral Xeral Calde e Coral Lugh (Misa e Concerto, conxuntamente)

Domingo 16/12/2018.- Parroquia A Milagrosa 12.30

–Coral Ecos do Miño Astelu (Misa)

–Coro San Antonio (Concerto)

Domingo 23/12/2018.- Parroquia San Lorenzo de Albeiros 12.00

–Coro da Asociación de Amigos do Camiño de Santiago (Misa e Concerto)

Tan pouco vale a vida humana?

Cada poucos días e cada vez con máis frecuencia sae á escena pública o tema da eutanasia. Úsase para iso unha linguaxe  eufemística e politicamente correcta, pero todo o mundo sabe do que se trata: acabar cunha vida que consideramos xa inútil.

Aos poucos imos afacéndonos a este “ run  run”, como o fixemos no seu día co aborto, ata que o vemos como algo normal que xa non nos escandaliza. Unha película, unha moción no Congreso, unha entrevista… Pasa o mesmo que co noso coche, empeza a facer un ruído, que ao principio nos alarma pero que aos poucos días xa nos afacemos, mesmo se vai en aumento, ata que nos sorprende unha gran avaría, cando xa non podemos facer nada por evitala.

Un pode entender que algunhas persoas debido á súa situación estean angustiadas, de tal forma que o seu ánimo decaia e desexen que chegue a morte dunha vez para deixar de sufrir.

O que me custa máis entender é que haxa tanta xente nova, con saúde e con condicións de vida suficientemente dignas, para a que a vida non ten absolutamente ningún valor, que admitan como algo normal desfacerse do neno non nacido cando non interesa, vivir a vida cunha tremenda desgana e poñerlle fin cando as cargas empezan a ser pesadas.

Entendo que a cuestión non é “aborto si” ou “aborto non”, “eutanasia si” ou “eutanasia non”. Está claro que a ninguén se lle obriga, pero tamén é verdade que estas cousas teñen efecto chamada e contáxianse, ata parecer que son normais, cando non o son.

A cuestión primeira, desde o meu punto de vista, é saber por que a vida perdeu tanto valor ata este deprezo da mesma, precisamente cando máis deberiamos coidala: a indefensión dunha persoa non nacida e a da enferma ou anciá que se ve soa na súa situación.

De onde xorde este  fastío que invade a vida das persoas para que o seu valor descenda de tal modo que xa só pende dun fino fío? Que fixemos para que sexa precisamente nos países máis desenvolvidos, onde menos se desenvolva a vida, con máis abortos, menos natalidade, máis suicidios e agora a eutanasia? Que fixemos para que a vida humana valla menos cá dun can? Como chegamos a converter ao home no peor inimigo de si mesmo?

Parece que o  homo  homini  lupus do filósofo do século  XVIII  Hobbes faise realidade no século XXI. Claro que agora, máis ben, uns homes fan de lobos e outros de inocentes  cordeiros, sen posibilidade algunha de defenderse.

O aborto e a eutanasia son a expresión máis clara do baleiro que invade ás persoas cando só estamos cheas de materialismo. Rompemos coas nosas raíces créndonos froito dunha simple casualidade e frustramos as nosas ansias de  perpetuidade poñendo fin a unha vida da que descoñecemos a súa orixe. Non só acurtamos os días da nosa vida, senón que tamén reducimos á mínima expresión a súa dignidade, decidindo  arbitrariamente cando temos que morrer.

Estas “ideas suicidas” invalidan todas as palabras daqueles que se lles enche a boca falando de políticas sociais para axudar aos máis desfavorecidos.

Termino cunha oración do Papa Paulo VI, recentemente  canonizado: Oh Cristo, único mediador noso:/Necesitámoste, oh único e auténtico mestre/das verdades recónditas e indispensables da vida,/para coñecer o noso ser e o noso destino,/así como o camiño para alcanzalo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

Entre “festivos” e “pontes”. Tempo para rezar por España

Esta é a semana dos festivos e as pontes. Mañá é o día da Constitución e, por tanto, festivo civil. Tamén celebramos a solemnidade da Inmaculada Concepción da Virxe María, que tamén é día festivo en España. E, coincidan como coincidan estes días, sempre haberá ocasión para facer, polo menos, unha pequena “ponte”.

Nós tentamos ir máis aló das “pontes” e estes días tamén deberían converterse nunha ocasión para a oración. Esta semana debería ser a “semana de oración por España”. Explícome.

A Constitución española cumpre corenta anos mañá nunha nación na que se pon en dúbida case todo. Resultan paradoxais os niveis de crispación, insultos e violencia que temos que soportar todos os días e que non parecen propios dunha nación desenvolvida do século XXI, concienciada coa solidariedade, que despois non se practica entre os seus membros.

Por iso mañá, aínda que sexa unha celebración civil, non está de máis de teñamos unha oración especial polo noso país, polos seus gobernantes e as súas xentes, para que todos podamos vivir en paz e concordia fraternal. É inxusto que se gaste o tempo e o diñeiro só para unha violencia verbal (e ás veces física) que non leva a ningunha parte.

Encomendemos España a María, que a Nai poña cordura nos seus fillos e unidade entre todos. Esta semana honramos á nosa Nai a Virxe María no seu misterio da Inmaculada Concepción. Unha Nai que sempre está aí e á que Deus preparou desde sempre, facéndoa Inmaculada, para ser a nai de Xesucristo, o príncipe da paz.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Artigo orixinal

Unha estrutura favorecedora do diálogo e da comuñón

Téñenme preguntado varias veces por qué certos políticos ou líderes sociais mostran tanta animadversión contra a Igrexa Católica e son condescendentes con outras relixións, en especial có Islam.

Así vemos que se fai suma dos delitos cometidos por persoas da Igrexa durante 60, 80 ou incluso máis anos. Súmanse sentencias e acusacións, que non son o mesmo. Non se fai o mesmo con militantes de partidos, funcionarios do Ministerio de Educación ou do Ministerio do Interior…

A reflexión de hoxe, que quere ser SOCIOLÓXICA nos límites dun artigo, baséase na diferente estrutura organizativa e proceso formativo dos responsables de la Igrexa e outras relixións.

A elaborada estrutura organizativa da Igrexa Católica é claramente de ámbito universal pero o Islam, en especial o Suní, non ten esa estrutura mundial. Unha estrutura planetaria está fóra do control do Estado e resulta molesta aos gobernos que queren ser, ou son, totalitarios.

A estrutura universal facilítalle á Igrexa gran riqueza de ideas, perspectivas, capacidade de diálogo e de encontro no seu funcionamento. Aos que nos falta esa perspectiva, ás veces, non entendemos as tomas de postura da Igrexa por faltarnos moitos datos relevantes. Así percibiuno un pastor evanxélico que dixo: “os católicos estades acostumados a convivir coas diferencias e nós solucionámolas dividíndonos”.

A estrutura universal da Igrexa maniféstase a través de:

-A súa unidade organizativa presidida polo Bispo de Roma, o Papa.

-Os Concilios Universais que se teñen para dirimir cuestións importantes.

-Os Sínodos de bispos e persoas de todo o mundo que se celebran, polo menos, cada tres anos.

-As visitas “ad limina” que fan cada cinco anos os bispos ao Papa cun amplo informe e diálogo sobre as dioceses.

-Encontros de bispos tanto por temas sectoriais como por ámbitos xeográficos diversos.

-As Conferencias Episcopais Nacionais, Continentais ou de varios países.

-Intercambio de documentos e informes de xeito permanente sobre diversos temas.

Desta estrutura organizativa séguense consecuencias como:

*Distanciamento e vista en perspectiva das realidades, especialmente as problemáticas.

*Poder comparar calquera realidade ou proxecto sociopolítico có acontecido noutros lugares para coñecer as súas consecuencias ou prevelas. Así Juan Arias no artigo, “El día en que el Papa se enfrentó a los sandinistas” (El País 22-VII-2018) lembraba as súas críticas acedas a Xoán Paulo II na súa visita a Nicaragua (marzo 1983) para concluír con estas palabras literais que van sen traducir: “Y hoy, el país, ensangrentado, ha salido a la calle contra el Gobierno de Ortega. ¿Tenía entonces razón el papa Juan Pablo con su condena del sandinismo y su reprimenda pública a Cardenal?” ¡¡¡Pero iso máis de 35 anos despois e xa con máis de 400 asasinados e 1000 desaparecidos pola represión!!!

*Máis posibilidade para substraerse as manipulacións de calquera abuso de poder…

A Igrexa sabe que ela tamén é un paraugas para a liberdade doutros grupos e persoas. Ademais pono por escrito, como vemos na encíclica de Xoán Paulo II Centesimus Annus nº 45: “O Estado totalitario tende, ademais, a absorber en si mesmo a nación, a sociedade, a familia, as comunidades relixiosas e as mesmas persoas. Defendendo a propia liberdade, a Igrexa defende a persoa, que debe obedecer a Deus antes que ós homes (Feitos 5,29); defende a familia, as diversas organizacións sociais e as nacións, realidades todas que gozan dun ámbito propio de autonomía e soberanía”.

Un breve apunte sobre o proceso formativo dos seus responsables, que é máis esixente cós das outras confesións relixiosas. Para ordenar os seus cregos esíxelles, despois do bacharelato, un proceso formativo mínimo de 5 anos de estudo (6 en Lugo), no que se inclúe 2 anos de estudos de filosofía. Ademais, moitos curas fixemos estudos universitarios civís, antes ou despois da ordenación. Cito un dato anecdótico: o actual Bispo da Diocese na súa consagración empregou cinco idiomas…

Unha organización social tan seria, con esta estrutura elaborada e universal e ese proceso formativo dos seus responsables, ten que resultar especialmente molesta para os poderosos e por iso ese afán en desacreditala con razón ou sen ela. Iso non exclúe que dentro da Igrexa haxa inxustizas como hai en calquera institución humana e que, por tanto, haxa que combatelas.

Para concluír, lembrar que este escrito faise desde unha perspectiva sociolóxica, que ten pouco que ver con que eu sexa crente e cura.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A %d blogueros les gusta esto: