Mes: Xuño 2019

A Catedral de Lugo ten un novo servizo para as visitas culturais e turísticas

O deán da Catedral, Mario Vázquez Carballo, informa da novidade aos medios de comunicación

 O 18 de xuño púxose en práctica o convenio de acompañamento na xestión integral da visita turístico-cultural á Catedral de Lugo que o Cabido acordou coa empresa ArtiSplendore. A finalidade é dar unha resposta axeitada e profesional ao incremento de visitas turísticas e ao crecente número de peregrinos que acoden á Basílica.

Este tipo colaboración é unha fórmula coñecida e aplicada noutras catedrais galegas, españolas e estranxeiras.

A Catedral de Lugo ten unha particularidade excepcional: é un templo eucarístico coa exposición permanente do Santísimo no seu altar maior, e por tanto é, en primeiro lugar, centro de oración e culto. Esta dimensión é irrenunciable e, precisamente por iso, é necesario garantir o ambiente de recollemento.

A xestión e organización do culto e a vida litúrxica son responsabilidade do cabido catedralicio e a empresa ArtiSplendore limitarase exclusivamente á xestión das visitas culturais e turísticas á Catedral. Búscase a convivencia entre a dimensión celebrativa e de culto, coa visita cultural: por unha banda, mantense o acceso libre e gratuíto de todas as persoas que vaian rezar ou ás celebracións eucarísticas e, por outro, hai un acceso ordenado e controlado daquelas persoas só interesadas en visitar o templo como lugar cultural, de maneira que nunca se entorpeza o necesario ambiente de silencio e oración.

ArtiSplendore presta un servizo profesional de acollida, acompañamento e explicación tanto da Catedral, como do Museo Diocesano – Catedralicio e das torres. As visitas culturais e turísticas comprenderán:

– Un servizo de audioguías, para que o visitante goce do patrimonio da Catedral dunha forma amable e didáctica. Os guións reproducidos combinan investigación histórica e sensibilidade para superar as expectativas do visitante. Os idiomas dispoñibles nos dispositivos serán os seguintes: español, galego, inglés, francés, e portugués. Proximamente haberá unha audioguía para o público infantil.

– Articketing será outro servizo tecnolóxico: unha plataforma de xestión de venda de entradas a través de múltiples canles de venda.

Outras accións irán encamiñadas a un maior coñecemento da Catedral fóra de Galicia.

Presentación do libro “Lugo en branco e negro”

O xoves 20 de xuño os sacerdotes Jesús Río Ramilo e José Río Ramilo presentaron na libraría Trama o libro da súa autoría titulado Lugo en branco e negro.

Cando foi o 50 aniversario de varias parroquias da cidade de Lugo, José Río pensou en publicar un libro con fotos antigas dos templos e das parroquias. Cando se viu a posibilidade de financiar o proxecto, José Río comezou a buscar fotos de igrexas, e tamén do Seminario, colexios… As fotos son de finais do século XIX e comezos do XX e permiten ver como cambiou a cidade de Lugo. Acompañan ás fotografías informacións que foron buscadas en hemerotecas, páxinas web especializadas…

Na presentación do libro, Jesús Río achegou os seguintes datos: no censo de 1591 había en Lugo 296 veciños cabezas de familia que pagaban impostos. No mesmo censo O Courel tiña 656 veciños cabezas de familia que pagaban impostos, ou sexa máis do dobre. Hoxe voltaron as tornas e O Courel é quen sofre a despoboación.

Na presentación, agradeceuse á Secretaría Xeral de Política Lingüística, e ao seu titular Valentín García Gómez, polo apoiou económico dao para a publicación desta obra non venal.

Ao primeiro capítulo do libro, adícado á muralla, seguen estoutros: Catedral de Santa María, prazas, rúas, novas parroquias, xentes.

Carlos Pajares pronunciou o Pregón da Caridade 2019

O mércores 19 de xuño no Salón Rexio do Circulo das Artes de Lugo pronunciou o Pregón da Caridade 2019 o Catedrático de Física Teórica, Ex rector da Universidade de Santiago de Compostela, Carlos Pajares Vales. Baixo o título “O Amor segue non morre” Carlos Pajares foi enumerando as cualidades do amor: indiscriminado, gratuíto, espontáneo, libre (estas catro cualidades segundo Anthony de Mello); está presente incluso na dor; supera barreiras idiomáticas; cando se dá amor gratuitamente recíbese moito máis; o amor ao próximo fixo posible que a especie humana chegase a ser superior.

 A conclusión é a seguinte: servir e amar é o que dá sentido á nosa vida e é o sentido do mundo. Non hai outro sentido por máis que se busque. O amor é o acto fundamental do home. Só o amor nos libra do baleiro e da nada; só se pode crer e ter confianza no amor. “Só o amor -como dicía o teólogo von Balthasar- é digno de fe”.

O remedio da caridade

Sempre que escoito a canción de Eros Ramazzotti `Se bastasen un par de cancións’ non podo evitar deixar de pensar na Caridade. É por este fragmento en concreto: «.. Até os muros que nunca pensamos pódense abrir. Se abondasen dúas boas cancións para botar unha man, poderíanse achar mil razóns para ser máis humanos. Pode pasar, pode ocorrer… Para deixar de acudir ao remedio da caridade».

O meu punto de reflexión é sobre ‘o remedio da caridade’. Certamente a caridade é un remedio a algo que non vai ben. Cáritas manifestou en múltiples ocasións que o ideal sería que non existise esta organización… Iso significaría que a sociedade está a funcionar ben. Pero a realidade non é así. Vémolo día a día nos medios de comunicación, nas redes sociais e tamén ao noso carón. A dignidade da persoa vese degradada cada vez máis: lonxe e preto de nós. Problemas de vivenda, de alimento, de non chegar a fin de mes. E problemas de acceso á educación, de igualdade de oportunidades, de marxinación, de explotación, de violencia extrema…

Todo isto necesita unha solución que moitas veces non é doado atopar ou de poder levala a cabo. Pero non por iso debemos deixar de tentalo. Buscamos `remedio’, sabendo que non é a solución.

Cáritas, a Igrexa, mira á persoa no seu conxunto, tentando remediar tanto as carencias materiais como espirituais, querendo que a persoa teña vida en plenitude, sen ter en conta a súa raza ou relixión, acollendo sempre quen o necesita.

Nas campañas do Día da Caridade propónsenos o remedio da caridade e algo máis. Non contentarnos con remediar os problemas cotiáns que son froito de estruturas inxustas. Non contentarnos con expresar o noso descontento… Cando dicimos que as cousas non van ben, simplemente constatamos unha realidade, cando dicimos que eses problemas teñen remedio, estamos a dar un paso máis para resolvelos e cando poñemos algo da nosa parte para cambiar esa realidade que criticamos, comprometémonos para que as cousas cambien: «O teu compromiso mellora o mundo». Non botemos balóns fóra.

José Manuel Castro Alba

Párroco no Páramo

Imaxe: cathopic

O sacerdote: «ser» e «estar»

A partir do 13 de maio deste ano os traballadores están obrigados a «fichar» ao entrar e saír dos seus postos de traballo. Non faltou quen me preguntase se os curas tamén tiñamos que «fichar».

Esta medida deixou en evidencia que non é posible cuantificar e medir os traballos de moitas persoas. Moito menos a misión dun sacerdote que consiste fundamentalmente en «ser» e «estar», que, neste sentido, é semellante á duns pais de familia. É que se pode ser pai, nai ou fillo só por unhas determinadas horas contempladas nunha lei laboral?

O sacerdote sempre o é e ten que estar sempre. En español distinguimos ben os verbos ser e estar, aínda que algunhas veces poidan utilizarse indistintamente. Noutras linguas só ten un verbo para referirse a estas dúas accións e por iso cústalles moito comprender a distinción que facemos nós. Aquí sabemos ben que ademais de «estar» tamén debemos «ser» e que unha cousa non quita a outra, senón que máis ben a esixe.

Os sacerdotes «somos» para os demais e tamén para nós mesmos. Un sacerdote segue sendo sacerdote aínda que non teña unha misión ou función concreta ou aínda que estea xubilado ou, mesmo, se unicamente se dedica a tarefas civís.

Non é cuestión de facer, senón de ser. O sacerdote «é» aínda que non sempre poida «estar». E se «está» pero non «é», a súa misión queda totalmente invalidada pola súa incoherencia de vida.

A opinión pública facilmente xustifica as cousas que se fan na vida privada, pero, ao final, todos preferimos estar ante unha persoa de vida coherente e íntegra que ante unha que non o é, porque non nos ofrece o mesmo grao de confianza. Non é algo distinto ao que di o mesmo Xesucristo cando nos lembra que se non somos de fiar nas cousas pequenas, como imos selo na que valen de verdade?

Ademais, ao sacerdote esíxeselle «ser» sempre, non só cando «está». Para el non existen os actos feitos nin as palabras ditas na súa vida privada que poidan ser incoherentes coa súa condición sacerdotal, independentemente de que saian ou non á palestra pública.

En realidade, todo isto que estou a dicir sabemos que debería ser o normal na vida de todas as persoas, pero parece que o sacerdote ten máis obrigación de coherencia de vida neste sentido.

Volvemos ao comezo deste artigo. Como se mide a eficacia dun pai ao que xa só lle quedan forzas para ser e estar, aínda que non faga xa nada? E canto se bota en falta a persoas que simplemente «sexan» e «estean» aínda que non fagan nada ou o fagan mal, pola súa falta de forzas, pero con boa intención!

Do mesmo xeito podemos falar dos sacerdotes. Necesitamos ser coherentes, polos demais e por nós mesmos. Dificilmente seremos felices e pouco froito evanxelizador darán as nosas múltiples actividades se non temos unha vida coherente por moito que fagamos polos demais.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

Imaxe: cathopic

Artículo original

A %d blogueros les gusta esto: