Mes: Xuño 2019

Carlos Pajares pronunciou o Pregón da Caridade 2019

O mércores 19 de xuño no Salón Rexio do Circulo das Artes de Lugo pronunciou o Pregón da Caridade 2019 o Catedrático de Física Teórica, Ex rector da Universidade de Santiago de Compostela, Carlos Pajares Vales. Baixo o título “O Amor segue non morre” Carlos Pajares foi enumerando as cualidades do amor: indiscriminado, gratuíto, espontáneo, libre (estas catro cualidades segundo Anthony de Mello); está presente incluso na dor; supera barreiras idiomáticas; cando se dá amor gratuitamente recíbese moito máis; o amor ao próximo fixo posible que a especie humana chegase a ser superior.

 A conclusión é a seguinte: servir e amar é o que dá sentido á nosa vida e é o sentido do mundo. Non hai outro sentido por máis que se busque. O amor é o acto fundamental do home. Só o amor nos libra do baleiro e da nada; só se pode crer e ter confianza no amor. “Só o amor -como dicía o teólogo von Balthasar- é digno de fe”.

O remedio da caridade

Sempre que escoito a canción de Eros Ramazzotti `Se bastasen un par de cancións’ non podo evitar deixar de pensar na Caridade. É por este fragmento en concreto: «.. Até os muros que nunca pensamos pódense abrir. Se abondasen dúas boas cancións para botar unha man, poderíanse achar mil razóns para ser máis humanos. Pode pasar, pode ocorrer… Para deixar de acudir ao remedio da caridade».

O meu punto de reflexión é sobre ‘o remedio da caridade’. Certamente a caridade é un remedio a algo que non vai ben. Cáritas manifestou en múltiples ocasións que o ideal sería que non existise esta organización… Iso significaría que a sociedade está a funcionar ben. Pero a realidade non é así. Vémolo día a día nos medios de comunicación, nas redes sociais e tamén ao noso carón. A dignidade da persoa vese degradada cada vez máis: lonxe e preto de nós. Problemas de vivenda, de alimento, de non chegar a fin de mes. E problemas de acceso á educación, de igualdade de oportunidades, de marxinación, de explotación, de violencia extrema…

Todo isto necesita unha solución que moitas veces non é doado atopar ou de poder levala a cabo. Pero non por iso debemos deixar de tentalo. Buscamos `remedio’, sabendo que non é a solución.

Cáritas, a Igrexa, mira á persoa no seu conxunto, tentando remediar tanto as carencias materiais como espirituais, querendo que a persoa teña vida en plenitude, sen ter en conta a súa raza ou relixión, acollendo sempre quen o necesita.

Nas campañas do Día da Caridade propónsenos o remedio da caridade e algo máis. Non contentarnos con remediar os problemas cotiáns que son froito de estruturas inxustas. Non contentarnos con expresar o noso descontento… Cando dicimos que as cousas non van ben, simplemente constatamos unha realidade, cando dicimos que eses problemas teñen remedio, estamos a dar un paso máis para resolvelos e cando poñemos algo da nosa parte para cambiar esa realidade que criticamos, comprometémonos para que as cousas cambien: «O teu compromiso mellora o mundo». Non botemos balóns fóra.

José Manuel Castro Alba

Párroco no Páramo

Imaxe: cathopic

O sacerdote: «ser» e «estar»

A partir do 13 de maio deste ano os traballadores están obrigados a «fichar» ao entrar e saír dos seus postos de traballo. Non faltou quen me preguntase se os curas tamén tiñamos que «fichar».

Esta medida deixou en evidencia que non é posible cuantificar e medir os traballos de moitas persoas. Moito menos a misión dun sacerdote que consiste fundamentalmente en «ser» e «estar», que, neste sentido, é semellante á duns pais de familia. É que se pode ser pai, nai ou fillo só por unhas determinadas horas contempladas nunha lei laboral?

O sacerdote sempre o é e ten que estar sempre. En español distinguimos ben os verbos ser e estar, aínda que algunhas veces poidan utilizarse indistintamente. Noutras linguas só ten un verbo para referirse a estas dúas accións e por iso cústalles moito comprender a distinción que facemos nós. Aquí sabemos ben que ademais de «estar» tamén debemos «ser» e que unha cousa non quita a outra, senón que máis ben a esixe.

Os sacerdotes «somos» para os demais e tamén para nós mesmos. Un sacerdote segue sendo sacerdote aínda que non teña unha misión ou función concreta ou aínda que estea xubilado ou, mesmo, se unicamente se dedica a tarefas civís.

Non é cuestión de facer, senón de ser. O sacerdote «é» aínda que non sempre poida «estar». E se «está» pero non «é», a súa misión queda totalmente invalidada pola súa incoherencia de vida.

A opinión pública facilmente xustifica as cousas que se fan na vida privada, pero, ao final, todos preferimos estar ante unha persoa de vida coherente e íntegra que ante unha que non o é, porque non nos ofrece o mesmo grao de confianza. Non é algo distinto ao que di o mesmo Xesucristo cando nos lembra que se non somos de fiar nas cousas pequenas, como imos selo na que valen de verdade?

Ademais, ao sacerdote esíxeselle «ser» sempre, non só cando «está». Para el non existen os actos feitos nin as palabras ditas na súa vida privada que poidan ser incoherentes coa súa condición sacerdotal, independentemente de que saian ou non á palestra pública.

En realidade, todo isto que estou a dicir sabemos que debería ser o normal na vida de todas as persoas, pero parece que o sacerdote ten máis obrigación de coherencia de vida neste sentido.

Volvemos ao comezo deste artigo. Como se mide a eficacia dun pai ao que xa só lle quedan forzas para ser e estar, aínda que non faga xa nada? E canto se bota en falta a persoas que simplemente «sexan» e «estean» aínda que non fagan nada ou o fagan mal, pola súa falta de forzas, pero con boa intención!

Do mesmo xeito podemos falar dos sacerdotes. Necesitamos ser coherentes, polos demais e por nós mesmos. Dificilmente seremos felices e pouco froito evanxelizador darán as nosas múltiples actividades se non temos unha vida coherente por moito que fagamos polos demais.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

Imaxe: cathopic

Artículo original

Cáritas Lugo presenta a campaña Caridade 2019

O 12 de xuño Cáritas Diocesana de Lugo presentou a súa campaña Caridade 2019.

O Director de Cáritas Lugo Ginés Plaza resumiu o VIII Informe Foessa que se presentaba precisamente ese día en toda España, achegando, entre outros, os seguintes datos: o 21% de todos os fogares españois con menores atópanse en exclusión social e unha muller necesita traballar 1,5 horas máis cada día para gañar o mesmo que un home. E polo que respecta ao labor de Cáritas Lugo durante o ano 2018, Ginés sinalou que foron un total de 5.309 as persoas atendidas e que se articularon 34.261 respostas, a maioría -23.818- en axudas e servizos e tamén asesoramento (5.047), acollida (1300)… 

O Delegado Episcopal de Cáritas, Antón Negro, comentou o lema “Pon en marcha o teu compromiso para mellorar o mundo”, dicindo que ninguén pode substituír a un mesmo na responsabilidade para cos demais. Fronte ao individualismo, hai que valorar os conceptos de pobo, comunidade, grupo humano.

Pola súa parte, a secretaria xeral de Cáritas Lugo Mónica Yáñez informou dos actos previstos:

O mércores 19 de xuño ás 20 horas no Salón Rexio do Circulo das Artes de Lugo pronuncia o Pregón da Caridade 2019 o Catedrático de Física Teórica, ex reitor da Universidade de Santiago de Compostela, Carlos Pajares Vales. O título do pregón é “El Amor sigue no muere”.

O xoves 20 de xuño dende as 10:30 da mañá ata as 13:30 do mediodía, haberá en Lugo e Monforte, mesas para recoller donativos, atendidas por persoas voluntarias.

Ás 18:00 no salón de actos do Seminario acto da campaña educativa no que se entregarán os diplomas e agasallos aos nenos participantes. A continuación, o Servizo de Infancia e Xuventude de Cáritas Diocesana de Lugo organiza actividades para os nenos.

O domingo 23 de xuño, Corpus Christi, dende as 10:30 da mañá ata as 14:00 horas, haberá en Sarria, Melide, Silleda e Lalín mesas para recoller donativos, atendidas por persoas voluntarias. Colectas nas misas de toda a Igrexa Diocesana.

O Movemento Obreiro e a Igrexa

Repítese mecanicamente que o Movemento Obreiro (MO) naceu á marxe da Igrexa e mesmo contra ela. Esa opinión é sostida en xeral nos diversos medios, pero a realidade é máis plural e complicada, como espero poñer de manifesto.

É certo que se un pensa que o primeiro sindicato que se funda en España é a UXT, entón só pode concluír que o MO en España empeza en 1888, cando se celebra en Barcelona o seu congreso constituínte (12-14 agosto), aínda que os seus prolegómenos estarían na folga da Asociación da Arte de Imprimir de febreiro de 1882, pola que encadean a Paulo Iglesias e toda a xunta directiva.

Anteriormente organízase en España a AIT (Asociación Internacional de Traballadores fundada en Londres en 1864) a partir da visita de G. Faneli a Barcelona e Madrid en novembro de 1868. Nela xoga un papel destacado Anselmo Lorenzo (Ver o seu libro El Proletariado Militante). Anselmo xunto con Mora e Morago esténdena a Portugal (1871).

Non obstante as primeiras asociacións obreiras de España son a Sociedade de Teceláns do Algodón, que era un sindicato con máis de 8000 afiliados en Barcelona, e a Asociación Mutua de Teceláns de Barcelona que era a paralela asociación benéfica para afrontar problemas de previsión social. Este sindicato busca defender a dignidade do traballador, non usar tecidos estranxeiros e impedir o traballo obreiro por un salario inferior ó fixado. Faríase folga en caso de non acadar ese salario.

Estas sociedades celebran os seus aniversarios na igrexa parroquial de Santa María do Mar, un templo de grande beleza. Celébrano cun solemne Te Deum con predicador (1841, 42, 43). Para mostra citamos este texto da convocatoria:

“Consocios e compañeiros: antes do dez de maio do ano pasado xacíamos en completa abxección, arrastrando unha ominosa cadea cuxos elos labraron a cobiza dos fabricantes, auxiliados polo despotismo: xemíamos de miseria, e xemían as nosas familias invocando o auxilio do ceo contra tanta humillación, xa que non nos era dado dirixirnos aos homes cando castigaban ata os lamentos do desvalido. Escoitou os nosos clamores o Deus das misericordias e permitiu que, -na pragada sociedade española, unha revolución, a sombra da cal nos levantamos ousados-, secundara cos nosos febles esforzos a grande obra da rexeneración social…

Compañeiros: achégase o primeiro aniversario de aquel memorable día. Os representantes da Asociación invitámosvos a todos, con fervor e entusiasmo, para que concorrades a celebralo. Imos todos prostrarnos ante as aras dese Deus, protector dos pobres…”

Xa dende o primeiro ano tiveron problemas coa legalidade e sobre todo a partir de 1844 tiveron que vivir basicamente na clandestinidade.

É un feito incuestionable que os sindicatos e o MO apareceron na humanidade nos países de tradición cristiá, porque este contexto cultural-relixioso o fixo posible, non así outros contextos. (Miguel Ángel Pizarro, Lo Cristiano y los Cristianos en los Orígenes del Movimiento Obrero).

Como dato anecdótico posterior temos que na folga revolucionaria de 1934 en San Miguel de Bembibre os obreiros e sindicalistas fixeron unha barricada para enfrontarse a tiros coas forzas da orde, dirixidas polo capitán Rodríguez Lozano, entre outros. Trouxeron da igrexa a imaxe do Sagrado Corazón co seu manto vermello para a barricada e puxéronlle o letreiro: “A Ti defendémoste porque es dos nosos”.

Por outra parte, se ollamos á época Franquista, teríamos que recoñecer un papel fundamental na recuperación do MO e sindical ao Apostolado Obreiro como pode verse nestes feitos:

– Militantes da HOAC crean o primeiro bufete de avogados laboralistas de España en Santander.

– A primeira Comisión Obreira que deu orixe ao sindicato CCOO púxose en marcha na mina “A Camocha” de Asturias e está formada por un grupo de militantes da HOAC. Na primeira Comisión Obreira de Bizcaia de 8 membros, 7 eran militantes da HOAC. Daquela o Partido Comunista lanzara como organización sindical a OSO, e ante o seu fracaso buscaron facerse có control de CCOO.

– No final do franquismo, a UXT estaba falta de militantes. Para reactivar a organización buscáronos mediante a fusión-ruptura doutro sindicato promovido pola militancia apostólica obreira, a USO.

– Ademais de participar noutros sindicatos esta militancia apostólica creou a editorial ZYX.

Esta escolma de feitos coido que é suficiente para revisar o estereotipo de que o MO xurdiu contra a Igrexa ou que no Franquismo se reorganizou á marxe da Igrexa. Hai espazo para teses doutorais que repensen estas realidades, se hai atrevemento, valentía e rigor científico. Tamén nos queda á xente de Igrexa o reto de continuar na loita contra as explotacións e opresións de hoxe.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Imaxe: Cathopic

A %d blogueros les gusta esto: