Mes: Xuño 2021

Lugo, cidade eucarística

Aínda que a historia e a fe son realidades distintas, sempre camiñaron dándose a man na vida dos lucenses.

A fe é un agasallo de Deus. A historia é obra dos homes. As vías romanas e as torres medievais de Galicia dan testemuño da laboriosidade dos nosos avós.

O empedrado dos nosos vellos camiños e a arquitectura dos ancestrais castelos señoriais dan fe do interese que se impuxeron os nosos antepasados para deixar ás futuras xeracións un mundo mellor e unha sociedade máis culta.

Os viñedos da nosa Ribeira Sacra, e as pradarías dos nosos vales, e os trigais dos nosos agros… son falas históricas do labor das xeracións pasadas. Camiñando en paralelo co quefacer histórico dos moradores destas terras, discorre a relixiosidade dos galegos, cuxas pegadas de peregrinos perpetúanse en cruceiros, mosteiros, santuarios que abertos ao culto ou en ruínas devastadoras, son vestixios da relixiosidade popular dos nosos antepasados. Estes son algúns dos fitos da relixiosidade do pobo galego.

Pero a fe non se conquista, senón que se recibe. A fe é unha dádiva de Deus, pero nós debemos predispoñernos para aceptala. Á fe non se chega por mero raciocinio. Con todo, a razón e a experiencia predispóñennos para ser crentes. No campo da relixiosidade, pesa máis o interese que a conciencia. É máis eficaz a forza do corazón, que a luz da razón. Énos máis doado fiarnos do amigo, que facer caso ao adversario.

A fe é unha virtude teologal que Deus outórganos gratuitamente. A fe é un abrirse Deus ao home, como amor e benfeitor. Agora ben, esta apertura de Deus pide unha resposta e unha correspondencia. Pola nosa banda, a fe é ofrenda do noso ser e da nosa existencia ao Señor. Ofrenda do noso entendemento: o crente presta sentimento ao que lle revela Deus, renunciando a preguntarlle o “porqué” dos seus divinos ensinos. Do amigo fiámonos, sen esixirlle explicacións.

A fe é tamén ofrenda da nosa vontade. Ao amigo resúltanos fácil compracelo, non así ao adversario. A fe é un acto de amor, con que Deus conquístanos enteiramente: o noso entendemento e a nosa vontade pasan a ser posesión de Deus. Na fe, Deus, que xa é Señor do home por creación, agora éo tamén por conquista súa e por ofrenda nosa. Crer é acoller ao Señor, e xogarse a vida por El.

Todo isto é a eucaristía, sacrificio e entrega.

Pois, peregrinos que vos dirixides a Compostela, as “vieiras” que colgan do voso peito, van lembrando que “non hai camiño: faise camiño ao andar”. Lugo é fortaleza amurallada e cidade eucarística por excelencia. Facede un alto no camiño e visitade a Xesús Eucaristía, presente na nosa catedral, e pedídelle que El sexa o voso guía no voso cotián peregrinar.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Ver artículo en castellano]

Primeira tese de doutoramento monográfica sobre a Catedral de Lugo

Marcos Gerardo Calles Lombao

O día 23 de xuño, na Facultade de Xeografía e Historia da Universidade de Santiago de Compostela (U.S.C.), realízase o acto de defensa da tese de doutoramento “Promotores e artistas na Santa Igrexa Catedral Basílica de Lugo durante os séculos XVII e XVIII”. O autor desta investigación é o profesor do Seminario Diocesano de Lugo Marcos Gerardo Calles Lombao, sendo dirixida e titorizada esta tese pola catedrática en Historia da arte pola U.S.C. Ana Eulalia Goy Diz.

Esta investigación supón a primeira tese de doutoramento monográfica sobre a Catedral de Lugo e ten un marcado carácter documental, centrándose en dous arquivos: o Arquivo da Catedral de Lugo e o Arquivo Histórico Provincial de Lugo, presentando documentación inédita sobre esta igrexa central da Diocese de Lugo.

Debido á situación actual, a defensa da tese será en formato semipresencial. Pode seguirse por Internet

Testamento vital

Nicolás Susena

“A memoria é o que fai forte a un pobo, porque considérase radicado nun camiño, nunha historia”. Estas palabras do Papa Francisco poderían ser completamente válidas para o noso país un ano despois de comezar a xa famosa desescalada. Parece incomprensible como, despois de vivir un dos episodios máis tráxicos desde o inicio do terceiro milenio, esquecemos axiña a importancia que dabamos ao coidado dos nosos avós e maiores, dos enfermos de risco, daqueles máis vulnerables da sociedade. Pero así sucedeu: aprobouse unha lei que posibilita o fin da vida humana.

Por unha banda, convertemos á medicina en mecenas de nosa propia arbitrariedade, destruíndo a súa raíz, a súa etimoloxía máis próxima á salus, saúde ou salvación. De maneira que, o que servía para coidarnos, agora convértese en xuíz da vida de mulleres e homes.

Por outra banda, trátase dun aforro económico. Soa tráxico, pero é así de certo. Investir en coidados paliativos significaría un maior gasto para o Estado que o feito de terminar cunha vida. Este é outro dos argumentos que non se din con esta claridade, pero que están entre as intencións da lei da eutanasia.

E, por que dicir que o noso país xa non ten memoria? Porque durante o confinamento todos coidabamos de que os nosos avós non se enfermasen, que nas residencias ninguén se contaxiase… Fixéronse até anuncios publicitarios alertando do perigo que non respectar as normas sanitarias supuña para a familia, especialmente para os maiores. Pero, ademais, esixiuse por parte de toda a sociedade e da mesma situación epidémica, un maior investimento en sanidade. E agora xa esquecemos todo iso.

Lembro cando estiven nos Países Baixos, que unha persoa me contaba como algúns maiores que coñecía, tras cumprir a idade de xubilación, retirábanse a outros países porque tiñan medo de enfermar e acabar nun hospital, porque aquilo podería supor entrar e non volver saír nunca de alí. En lugar dunha lei da eutanasia, deberiamos apoiar ás familias e aos enfermos ou maiores que necesitan coidados paliativos efectivos. Ou hai algo máis valioso cá vida?

Por iso, a Conferencia Episcopal Española convídanos a escribir e rexistrar o noso testamento vital. Este é a expresión escrita da vontade dun paciente sobre os tratamentos médicos que desexa recibir, ou non está disposto a aceptar, na fase final da súa vida. Este é o xeito que teremos a partir de agora de protexernos ante esta lei da eutanasia. En todas as parroquias da Diocese de Lugo e a través da web da Delegación de Familia poderán obter o impreso e as indicacións para realizar o devandito testamento.

Nicolás Susena

Delegado de Familia, Diocese de Lugo

[Artículo en castellano]

A Eucaristía, misterio de fe

A fe nútrese de certeza, de crenza, de verdade e de responsabilidade.

Existen tres niveis de certeza:

O primeiro é a certeza evidencial, a que salta á vista, que se fundamenta, á súa vez, na certeza matemática, que resulta da axeitada relación das partes, a certeza empírica, que ten por fundamento a experiencia repetida do acontecemento e a certeza lóxica, que é aquela á que se chega mediante o raciocinio.

O segundo é a certeza histórica, a que ten por fonte o testemuño dos contemporáneos dos feitos.

E, por último, a certeza moral, a que se fundamenta na maior ou menor veracidade de quen nos fala.

Hai clases de certeza que non poden negarse, porque a súa veracidade é evidente ou se constata por raciocinio, ou por experiencia. Na certeza histórica e na certeza moral, a garantía de verdade que nos transmite depende da valoración que fagamos das fontes transmisoras.

Certeza é a adhesión ás proposicións ou verdades que nos fan os demais.

As crenzas favorecen a fe, pero aínda non son fe. Ante a certeza o home é receptor, (recibe a verdade obxectiva). No campo das crenzas o home é buscador (é suxeito activo).

Como se desenvolven as crenzas? Para que haxa crenzas, requírese, en primeiro lugar, interese por parte do que desexa crer; en segundo lugar, modelos de identificación que merezan credibilidade, e, por último, selección dun modelo de crenzas, (cristianismo, marxismo…) e optar por el.

Nesta elección, conta máis o corazón que a razón. Aquel aforismo: «nada se desexa se antes non se coñece», hai que substituílo por estoutro: «nada se coñece de verdade, se non hai interese por posuílo». Aquí inflúe máis a simpatía, a amizade, o interese subxectivo, que a valoración obxectiva. De aí a importancia de coidar o modo de presentar as propostas para facelas cribles. De aí tamén a importancia de facer atraente a verdade relixiosa, para que o oínte a acepte de bo grado.

Certo que tamén se requiren a racionalización, a comprobación de que aquilo que se nos dixo e que nós desexamos crer, é crible. Tras esta comprobación, eu fágome crente e misioneiro e testemuña das miñas crenzas ante os demais.

Por suposto, as crenzas non son fe, pero predispoñen para a fe; suscitan interese pola fe…; deixan expedito o camiño para a fe, a cal nos será infundida por Deus, fonte de verdade e de vida.

Non podemos confundir crenzas e fe. A fe é gratuíta, pero as crenzas, non: estas son labor humano e temos que suscitalas co noso labor persoal, como un ben para nós, e co noso labor pastoral, como un ben para os demais. Abrámonos á apertura de Deus, e a fe virá a nós, e, por nós, aos nosos irmáns.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Pregón da Caridade

 

Con motivo da campaña da Caridade 2021 Cáritas Diocesana de Lugo realiza varias actividades, que se iniciaron co Pregón de Caridade, conferencia a cargo do ex alcalde de Lugo José Clemente López Orozco, o 2 de xuño no Salón de Actos da Xunta de Galicia en Lugo.

Comezou López Orozco dando cifras sobre o labor de Cáritas Española, e destacou que os gastos de administración non chegan aos 7 céntimos de cada euro dsipoñible. É dicir, practicamente todo vai destinado aos usuarios.

Nunha segunda parte, lembrou tres informes (da ONU, Save the Children e Intermón Oxfam) sobre a situación socio-económica de España, caracterizada pola desigualdade… Tamén mencionaría máis adiante o último informe FOESSA.

Na 3ª parte da súa intervención destacou o papel da Igrexa Católica “principalmente desde que o Papa León XIII coa súa encíclica Rerum Novarum puxo as bases dunha xustiza social que distribuíse dunha maneira máis xusta a riqueza… posición que quedou perfectamente reflectida na magnífica declaración da Gaudium et spes, no Concilio Vaticano II”

Na seguinte parte do Pregón, falou do labor de Cáritas España e Cáritas Lugo dando non só cifras senón tamén recoñecendo o labor pedagóxico. Disto último López Orozco puxo como exemplo que Cáritas desmentise o estereotipo de que as persoas estranxeiras copan os recursos da entidade católica e doutras. A maioría das persoas acompañadas por Cáritas son españolas ou da Unión Europea.

Finalmente, López Orozco sinalou que o mellor pregón que se pode dar son as palabras de Xesús recollidas polo evanxelista San Mateo (25, 35-40): “Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber…”

A %d blogueros les gusta esto: