A Nosa Voz

Exercitia spiritualia

Comeza un ano novo. Ademais de reorientar a miña propia existencia, propóñome axudar a outros a repensar a vida e a recoñecer que é bo habituarnos a saber mirar cara atrás con sabedoría para vivir no presente ilusionadamente e mirar ao futuro con confianza.

A famosa frase de Cicerón “nunquam minus solus quam cum solus sum”, (“nunca estou menos só que cando estou só”) adquiriu carta de natureza na literatura espiritual cristiá desde San Ambrosio pois el mesmo transcribiuna dándolle un sentido profundamente cristián. Ao final do século IV, dentro das institucións que máis progresaron, pénsase naquelas que se propuxeron como ideal común o illamento e o silencio, o servizo exclusivo a Deus ou a vida en comunidade co seu lema ora et labora segundo a regra benedictina. Os cenobitas, os eremitas, San Antonio, San Pacomio ou San Basilio, San Agostiño e San Bieito ou San Bernardo, entre outros, son pais espirituais destas iniciativas na diversidade de carismas. Xa no século XII, G. de Saint-Thierry utiliza con frecuencia a expresión spiritualia exercitia (exercicios espirituais) contrapóndoa á exercitia corporalia (exercicios corporais).

Na actualidade dá que pensar o feito da proliferación de ximnasios urbanos que se reproducen como cogomelos nas cidades e que son, sen dúbida, tendencias que expresan unha maior conciencia respecto de hábitos e estilos de vida saudables. A pena é que isto ocorre fronte ao abandono das exercitacións espirituais. A realidade é que non debería haber contraposición entre unhas experiencias e outras xa que se complementan. A Igrexa sempre foi mestra da educación e da excelencia no deporte, así como de proposta dunha ética do coidado persoal e dos demais. En Lugo, xa polo mes de xaneiro, a Diocese ofrece ao seu clero a posibilidade de realizar Exercicios Espirituais nos centros propios do territorio ou nalgunhas das centenares de Casas de Espiritualidade esparexidas pola península. Os bispos tamén teñen este bo costume e gran parte deles pasan unha semana de Exercicios na serra de Madrid. A maioría das Dioceses organizan varias quendas semanais para ofrecer experiencias de silencio, de encontro cun mesmo e de convivencia espiritual aos seus sacerdotes. Os movementos apostólicos e os grupos organizados de apostolado segrar, así como as persoas de vida consagrada e contemplativa, en mosteiros ou casas de espiritualidade, tamén se suman a esta gratificante e consoladora experiencia inventada polo mesmo Xesucristo no deserto.

Das experiencias de retiro (do latín recessus, retirarse, apartarse) silencio e soidade de Xesús de Nazaret, déixannos constancia con clarividencia os Evanxeos. El retirábase con frecuencia, mesmo noites enteiras, a orar en soidade. E facíao especialmente en momentos decisivos: no deserto fronte ás diabólicas tentacións, preto do lago de Galilea cando as multitudes seguíano tolamente ou antes de tomar grandes decisións antes da elección dos Apóstolos. Esta gran tradición de espiritualidade impulsouna dun xeito moi singular San Ignacio de Loyola cos seus exercicios espirituais, froito da súa experiencia persoal e da súa peregrinación na procura da vontade de Deus. Desde fai cinco séculos foron un modo de axudar ao encontro con Deus na propia vida, no camiño único e irrepetible de cada persoa. Por iso son unha experiencia que marca un antes e un despois en quen os fai.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

[Artigo en castelán]

Fonte bautismal…camiño da fe!

Cristo é a Fonte da que brota a auga que nos limpa e da que podemos beber, de maneira que cheguemos a identificarnos con ela: «é a mesma e única nitidez a que hai en Cristo e nas nosas almas, pero Cristo é a Fonte de onde nace esta nitidez, e nós témola derivada desa Fonte».

O noso bautismo é un proceso. Hai un momento especial para o seu ritual no seo da Comunidade Cristiá, pero a conciencia da nosa identidade profunda só vai chegando lenta e fondamente. Quizais chegue lentamente porque é demasiado grande para ser asimilado con rapidez, ademais de atoparse coa sequidade do noso interior, tan canso de buscar fóra o que habita dentro.

Cristo é a auga que abre a nosa alma ao Espírito, a auga que limpa o po do noso ollo interior, para que sexamos capaces de comprender, aos poucos, quen somos en verdade. E aínda que é certo que a forza vén de dentro, axuda se buscamos mergullarnos algún tempo nas profundas e cálidas augas do bautismo…

Así, revivir o noso Bautismo, sentíndonos amados/as, consagrados/as, enviados/as para seguir evolucionando na propia comprensión e vivencia desa gran experiencia fundante, que volve e que nos envolve…

Cristo «identifícase» cos pecadores para poder identificarnos con Deus. A través dos Sacramentos, temos que facer o noso proceso para ir identificándonos con Cristo e que noso xeito de vivir manifeste así a potencia do seu Amor.

Os Sacramentos requiren de nós humildade e «saber abaixarnos» para recoñecer a Xesús agochado no signo humilde da auga, do pan e do viño, do aceite, da confesión… igual que «no pequeno» descubrímolo no Nadal.

«Na pequenez, pola fe, atopamos a Cristo e descende sobre nós a Graza do Espírito Santo». El achégase todo o máis profundo de cada un de nós para que vivamos a intimidade de Deus e, coa forza da súa Graza e a potencia do seu Amor, considerémonos chamados a colaborar de forma que o Amor de Deus «feito carne en nós» poida chegar a todos os homes.

Parroquia O Bo Pastor (Lugo)

O cristián, gran con vocación de espiga

Con amor inmenso, Deus creounos e díxonos: “crecede e multiplicádevos e enchede a terra extensiva e intensivamente”. É dicir, multiplicádevos en número até encher a terra e crecede cualitativamente para que poidades exercer responsablemente o voso señorío sobre toda a creación.

Segundo o plan de Deus, o home é o reitor do universo e ten o labor de perfeccionalo.

O mundo que Deus creou, é bo, pero é perfeccionable, e ao home confíreselle este labor. A nosa misión é deixar tras nós un mundo mellor, uns costumes máis cristiáns, unha sociedade máis humana, unhas familias máis unidas, unha Igrexa máis Santa… Precioso labor o noso, pero non libre de dificultades. Para poder levalo a feliz termo, o primeiro que se nos pide, é querer capacitarnos para mellorala. Aquí non vale aquilo de “querer é poder”. Xesús advírtenolo no evanxeo: “un cego non pode guiar a outro cego; por moi boa vontade, antes terá que curar da súa cegueira, pois pola contra, cego e lazarillo correrán o perigo de precipitarse polo despeñadeiro”.

Nós abundamos en críticas aos demais, dicindo que son avaros, que son egoístas, que son soberbios, que son malos veciños…

Poida que sexa verdade. Pero como son eu? Canto hai en min do que critico nos demais!. Vemos a palla no ollo do veciño e non vemos a viga no noso. No canto de criticar aos demais, empecemos pola autocritica, pois pola contra, aplicarannos o refrán do “médico cúrate a ti mesmo”. Como pode un pai inculcar aos seus fillos que sexan ben educados, se el é blasfemo? como pode un matrimonio pretender que a súa familia cumpra co precepto dominical, se os membros nunca pisan a parroquia? como pode un párroco inculcar aos seus fregueses o espírito de desprendemento en favor dos necesitados, se el é un avaro?. As palabras poden pouco, se falta o testemuño. As palabras moven, pero o exemplo arrastra.

Os cristiáns debemos ser como o gran de trigo, con vocación de espiga, a cal multiplica o froito no cento por un. Acrecenta o froito e aínda por riba, o do evanxeo: “a semente que usedes, usarana convosco”.

O que repartimos en favor do necesitado, estamos a sementalo en terra fértil: o froito que sementades multiplicarase aquí e na eternidade.

Na realización do orbe interveñen dúas mans, a creadora de Deus que achega a materia prima e a man do home que pon cada cousa no seu sitio. Agradezamos ao Señor o pan de cada día e pidámoslle que non falte en ningunha mesa do mundo, o pan para ningún dos seus fillos da terra.

Indalecio Gómez Varela

Adiante! Aninovo

Toc, toc, toc… Adiante! Si, un novo ano chamou á nosa porta, á nosa vida. E abrímoslle a porta felices e expectantes. Benvido, 2024!

Sen dúbida o ánimo que nos anega social e politicamente ao abrirse este novo ano fainos prever un itinerario anual sombrío e inquietante. Pero ser conscientes diso non nos conduce a un pesimismo estéril xa que o crente aposta polo ánimo, pola esperanza, pola novidade que sempre nos agarda e chega con cada ano.

Adiante, aninovo. E, co corazón, un feliz ano a todos. Efectivamente, iniciamos coa mochila, como peregrinos, chea de confianza e optimismo. Así desexamos iniciar e encher todos os actos e días da vida cotiá. Somos conscientes de que cada novo ano é un auténtico regalo de Deus. E dámoslle grazas por permitirnos inaugurar un ano. Porque Xesucristo é a nosa referencia no presente e no devir de cada día do ano. Confiamos en Deus e o testemuño que deamos del faga que sexamos signos de esperanza para todos.

A paz e alegría do corazón non é algo que se nos regalo, senón o froito e a recompensa polo que apostamos e de como vivimos. Fronte ao pesimismo e aos agoreiros, a pesar das noites escuras, comezamos as follas do novo ano redescubrindo que o sol brillo para todos, que hai persoas que desinteresadamente axudan a outras, que un neno nos sorrí, que o amor ao cónxuxe, aos fillos, aos amigos, reconfórtanos, que Deus non nos deixa de amar… feliz ano novo! Quitemos a desesperanza, o desalento, e apostemos pola grandeza e a coraxe que nos achega a fe, que nos devolve a capacidade de mirar ao presente a partir do Señor ao que invocamos como Camiño e dono da vida e do tempo.

Que a bendición de Deus que nos concede este ano novo e sae ao noso encontro neste novo tempo sexa forza, consolo e apoio, e gárdenos en todo ben.

Daniel García García

Párroco de Albeiros e As Gándaras

Pregón de Nadal

O 20 de decembro tivo lugar o pregón de Nadal no salón de actos de Afundación en Lugo a cargo da directora da Biblioteca Pública Mª Isabel Pérez Fórneas, que comezou dicindo que para preparalo esculcou pola lexislación e atopouse cun recente Real Decreto que declara o belenismo como Manifestación Representativa do Patrimonio Cultural Inmaterial.

A continuación comentou as  bases da cultura europea, que segundo Paul Valéry é filla de tres civilizacións: Atenas, Roma e Xerusalén. Para o gran poeta francés “é o mesmo dicir civilización europea que civilización cristiá (…) A expresión «civilización cristiá» indica que o ánimo de Europa foi permeado polo cristianismo, e que todas as accións dos europeos, as boas e as menos boas, son comprensibles só con referencia á revolución cristiá (…) o cristianismo falará, máis aló e fronte ao hebraísmo, dun «Deus feito home»”.

Noutro intre a pregoeira sintetizou a historia dos belens desde S. Francisco de Asís.

Isabel Pérez Fórneas tamén lembrou “Un conto do Nadal -verídico- sobre a utili-dade do latín en tempo de trincheiras” fío publicado hai un ano por Irene Vallejo en X (twitter) sobre a tregua de Noiteboa de 1914 (Primeira Guerra Mundial) porque o sucedido expresaba o que debe ser o espírito do Nadal.

Finalizou cunha invitación a visitar destacados beléns de Galicia.

Este acto, que estaba organizada pola Asociación de Belenistas de Lugo, concluíu coa interpretación de panxoliñas a cargo do Orfeón Xoán Montes.

A %d blogueros les gusta esto: