Hoxe comezo con este refrán: «Cada un fala da feira segundo como lle vai nela», aínda que tamén podería telo feito con estoutro: «nada é verdade nin mentira, todo é segundo a cor do cristal con que se mira». Ata hai pouco ninguén dubidaba da sabedoría contida no refraneiro popular español. Pero permítanme desconfiar. Agora xa non é así, polo menos nestes dous refráns que se me viñeron á cabeza cando estiven reflexionando sobre algo que observo na sociedade occidental que se di tan tolerante e que presume de acoller e respectar todas as formas de pensamento e relixión.
É mentira, porque non todos podemos falar libremente de como nos vai na feira. Tampouco podemos falar esperando que se respecte a nosa opinión, que é froito da cor coa que miramos a realidade do mundo. Hoxe estes dous refráns substituíronse polo que se coñece como “políticamente correcto”. Un xa pode crer, pensar, experimentar, saber, ver o que sexa, que como non se enmarque dentro do “políticamente correcto”, o mellor que pode facer é estar caladiño, se non quere gañarse os apelativos de franquista, tridentino, cavernícola, homófobo, inquisidor, etc. Ou sexa, que vaia como che vaia na feira, mellor é que non fales. Non me imaxino como serían as cousas se non existise o artigo 19 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos!
E así, con medo, chegamos a este momento, onde todo o mundo ten claro o que pensa e o seu punto de vista das cousas, pero só uns cantos atrévense a falar, os mesmos que se che botan enriba con toda a súa bile se non dis o mesmo que eles.
A Igrexa tamén ten unha palabra sobre a realidade. Non é unha palabra inventada onte pola tarde ou sacada da manga da camisa. É unha palabra cunha tradición de 2000 anos e enraizada na Palabra de Xesucristo, o Fillo de Deus. Non se trata dun capricho duns homes célibes aos que se lles encomendou a misión de axudarnos a estar máis preto de Deus.
Aínda por riba, esta palabra da Igrexa séguese alimentando co testemuño e a experiencia de bastantes persoas coa vida esnaquizada -moitas veces polas consecuencias duns actos políticamente correctos- que tamén hoxe acoden a ela como a unha nai buscando consolo, acollida e axuda.
Se queren ver a feira desde outro ángulo invítolles a pasar algunhas tardes por calquera igrexa da cidade ou a mirar as entradas dos despachos das Cáritas Parroquiais. O problema principal non é a pobreza económica da que tanto se fala e coa que estamos tan sensibilizados.
Se fan este experimento (que moitos poden facer tamén nas súas propias familias, por desgraza) atoparanse con persoas ás que lles venderon a idea de que podían facer o que lles dese a gana sen dar conta de nada a ninguén; que podían ser como deuses. Sóalles isto, verdade? Do que ninguén lles falou foi das consecuencias. Persoas que perderon todo: familia, dignidade, ganas de vivir, traballo e diñeiro. Persoas ás que lles custa moito vivir porque agora vense “espidos”.
Insisto. Cando a Igrexa fala non o fai por capricho ou por molestar. Fala coa autoridade coa que xa o facía Xesucristo (Mc 1, 22) e coa experiencia dos seus fillos máis desamparados, dos que moitas veces descoñece onde e como están.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco de San Froilán
