Camiño de Santiago

Peregrino, benvido a estas terras

Os nosos pobos multiplican a súa vida coa vosa presenza. De verdade enchedes a nosa terra e rúas coa vosa aventura, benvidos.

Sodes un pouco a nosa escola. De vós aprendemos a mirar a vida como un espazo no que cabemos todos. Santiago ensínanos, e axúdanos a baleirarnos de inutilidades e a lembrarnos que a vida é vida se ten unha meta.

Traédesnos aires de fe e de procura de paz de todos os recunchos de España, de todo o mundo. O Apóstolo Santiago segue convocando desde o silencio da súa tumba a vivir a frescura do evanxeo, o sentido profundo da vida, a revitalizar as raíces que nos sosteñen.

Non hai límite para as vosas idades. Emociónanos ver desde nenos de peito pegados ás súas nais, ata anciáns; a mendigantes de saúde, a buscadores de algo ou de Alguén.

A sorpresa salta cando se vos escapan as razóns do voso peregrinar: “fágoo pola miña esposa que quixo facelo, pola miña nai que xa non pode”; “búscome a min mesmo”, “desafíanme as pegadas de miles de antigos peregrinos”.

Credes no milagre do camiño e non vos poden as dificultades: sorrides ante o vendaval e a choiva, facedes fronte ao cansazo e ao soño, porque o voso soño é axoenllarse ante Santiago: “aquí estou”.

Pedídesnos as igrexas abertas (non sempre é posible), a vosa presenza na bendición do peregrino é un momento de ceo, sabedes descansar no silencio do templo, e chega a vós o eco: ULTREIA

Falaredes destas terras e de tantos lugares do Camiño como do mellor dos trofeos: “foi marabilloso”. Diredes ante o cansazo de cada día: PODO, afírmao a compostelana.

Contaredes que o encontro con tanta xente encantadora ensanchou o voso corazón, non somos illas senón unha gran familia cunha mesma patria. NON es estraño nunca porque sabes compartir cansazos, comedor, descanso e dormitorio. Vólveste aquel neno que fuches cando confiabas en todos os que sorrían, falas todos os idiomas: o do amor.

As nosas terras quérenvos, querémosvos e agradecémosvos todo o que nos ensinades. Se en algo nos distraemos ao recibirvos pedímosvos perdón. Agradecémosvos que nos faledes desas mañás ou horas en que o camiño sorprendeuvos e deu resposta á vosa inquietude. Grazas.

Frei José Estévez. Mercedario

Imaxe: Cathopic.com

O Camiño da túa vida

Fai dous anos a Unesco declaraba Patrimonio da Humanidade aos camiños de Santiago Norte e Primitivo. Trátase dunha extensión do ben cultural en serie denominado “Camiño de Santiago de Compostela”, que se inscribiu na Lista do Patrimonio Mundial en 1993.

Esta declaración non fai máis que constatar unha realidade, pois peregrinos a Santiago hóuboos desde o momento en que se atoparon os restos do Apóstolo e as persoas sentiron a necesidade de peregrinar ata o seu sepulcro por moi diversas motivacións.

Nos últimos 40-50 anos o fenómeno das peregrinacións adquiriu unha gran magnitude. Non me refiro só a Santiago, senón a outros moitos santuarios de todo o mundo: Fátima, Lourdes, Medjugorje, ou os mesmos santuarios diocesanos, especialmente O Corpiño, O Faro e O Cebreiro.

O verán é o momento álxido das peregrinacións a Santiago. Pola Fonsagrada, por contarlles a miña experiencia, están pasando estes días unha media de 100 peregrinos. Para un pobo como este, e para o que estabamos afeitos, é moito. Xa os anos anteriores foi así. Para a zona é unha riqueza, non só pola achega económica, senón sobre todo espiritual, pois moitos deles pasan pola parroquia e outro grupiño adoita acudir á Eucaristía e posterior bendición dos peregrinos. Por certo, que máis dunha vez vexo como os peregrinos emociónanse durante a bendición cando rezamos: “Que de día os protexa a Túa sombra e de noite alúmeos a luz da túa mirada”.

“O Camiño da Vida” é tamén o subtítulo dunha película-documental, Footprints, que vin fai uns días. Interesábame porque é un audiovisual sobre o Camiño de Santiago e sabía que as cámaras e os seus protagonistas estiveran na Fonsagrada. O que non sabía é que aparecía unha escena da bendición dos peregrinos na nosa parroquia, na que se pode ver e escoitar a D. Ramón, cura que foi desta parroquia, recentemente falecido, e que fixo o primeiro albergue de peregrinos no Camiño Primitivo. Recoméndolles que vexan a película. Axudaralles, aínda que nunca vivisen a experiencia de facer o Camiño.

“O Camiño” é un dos símbolos máis completos para representar moitos aspectos da existencia do ser humano. Xesús dinos que el é “o camiño”. Machado, que “se fai camiño ao andar”. Cotelo, director da película que mencionei antes, fálanos do “camiño da vida”. Poderiamos seguir poñendo exemplos e citas, pero todos coñecemos perfectamente que significa o camiño e facer camiño, unhas veces costa arriba e outras abaixo. Tamén todos experimentamos moitas veces as durezas do camiño e a alegría que sentimos cando chegamos á meta.

Para os cristiáns, o camiño e a peregrinación tamén teñen moita importancia. Nalgún momento da nosa vida escoitamos falar de Xesús e comezamos así nosa peregrinación para atoparnos con El. A nosa é unha peregrinación de altas metas, tan altas que se atopan no ceo, pois a donde vai Cristo tamén queremos ir nós. Outra cousa son as pedras que atopamos no camiño, pero ata para iso temos sorte, pois o mesmo Cristo vai facendo o camiño diante de nós; e ao mesmo tempo, tamén vai ao noso carón para erguernos cando caemos ou para axudarnos cando cansamos.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Cura da Fonsagrada

Encontro dos bispos franceses e españois do Camiño de Santiago

Os días 11 e 12 de xullo, unha trintena de bispos franceses e españois de dioceses do Camiño de Santiago reúnense en Compostela, para potenciar a atención aos peregrinos e cultivar a espiritualidade do Camiño.

Os actos comezaron o día 11 ás 8:30 cunha Misa en privado; ás 10h oración dirixida por Mons. M. Aillet e presentación de Mons. Julián Barrio. Ás 11:30 Adeline Rucquoi pronuncia a conferencia “As relacións de Francia coa Catedral de Santiago e as peregrinacións”. O resto dos actos do día son o propio encontro dos bispos e visitas a lugares xacobeos.

Homenaxe a Don Elías Valiña

don-elias-valina-lembrado-por-carmen-pugliese

 O pasado día 29 de outubro, Don Elías Valiña (1929-1989) recibía unha homenaxe en Santiago de Compostela. O xefe do Gabinete de Comunicación da Universidade de Santiago, Luis Celeiro, fixo unha semblanza de Don Elías, a quen se referiu como “cura innovador, valente, ilustrado, solidario e sobre todo amante do Camiño de Santiago. Foi un sabio que puxo o seu talento e os seus brazos na acción xacobea e na recuperación dun dos bens máis prezados que temos os galegos e que ten a humanidade. Deixou a vida na loita cotiá pola recuperación do Camiño”.

 O acto estivo presidido polo deán da Catedral compostelana, Segundo Pérez, quen destacou do homenaxeado que “combinase o traballo polo Camiño, a vida pastoral, e a vida intelectual. Sobre isto último non hai máis que ver o traballo inmenso do Catálogo de arquivos parroquiais da Diocese de Lugo”. Segundo Pérez adiantou unha idea que se baralla tamén como homenaxe a Don Elías: colocar un retrato seu na Oficina do Peregrino, xunto aos doutros valedores do Camiño.

 Tamén tivo unhas palabras para Don Elías a investigadora Carmen Pugliese (autora da montaxe que ilustra esta entrada): “Él é o home que, con escaso, case nulo orzamento, máis fixo polo Camiño de Santiago, e fíxoo por amor.”

Acollida a visitantes na igrexa de Portomarín

Macarena

 Na igrexa de Portomarín, como noutros edificios relixiosos da Diocese de Lugo que están nos Camiños de Santiago, unha persoa atende aos visitantes. É froito dun acordo asinado entre o Bispado e o Xacobeo. No caso de Portomarín é Macarena, que desempeña tal función desde hai 3 anos durante os 6 de meses de primavera e verán. É nese tempo cando acoden máis persoas: turistas e sobre todo peregrinos. A estes últimos Macarena sélalles a credencial, infórmalles dos horarios de misas con bendición do peregrino e cuestións prácticas sobre a ruta xacobea. Tamén explica as peculiaridades do templo: imaxes, estrutura, e, como non, o traslado do antigo Portomarín, feito descoñecido por moitos dos que chegan á localidade.

 Nos meses de xullo e agosto son maioritarios os visitantes españois (por exemplo, grupos de colexios); en cambio en marzo, abril e outubro a maioria son estranxeiros. Destes, as nacionalidades máis representadas son Italia e de países de América do Norte e do Sur. A pesar de que cada vez son máis os peregrinos que escollen rutas alternativas ao Camiño Francés, por este último tamén segue crecendo o número dos que o fan.

 Unha idea da progresión no número de visitantes da igrexa de Portomarín neste ano 2016 é o seguinte cadro:

Marzo    1673

Abril    3747

Maio    6783

Xuño    8399

 

A %d blogueros les gusta esto: