Paréceme que este aforismo pode servirnos para lamentar a falta de culto eucarístico en moitas parroquias pola escaseza de sacerdotes nos últimos tempos. Non valoramos o pan, ata que experimentamos a fame. Non apreciamos a paz, ata que nos declaran a guerra. Non valoran o amor conxugal os esposos que durante algún tempo viviron namorados e felices no matrimonio, ata que un día rompe a harmonía conxugal e solicitan o divorcio, co que nunca soñaran.
Esta foi unha situación que experimentaron os israelitas no seu camiño cara á terra prometida. Durante centos de anos víronse privados de liberdade, escravizados polo poder dos faraóns exipcios. Lembrando agora o mal que o pasaron no estranxeiro, estrañan recuperar a liberdade perdida, aínda que lles custe corenta anos de desterro. Lembrando o pan que lles negaron os exipcios, agradecen o maná que o Señor lles regalou milagrosamente. Lembrando o milagre que supuxo o paso do Mar Vermello, valoran a caudillaxe de Moisés, que os guiou para que non sucumbisen noutros mares. A historia repítese nos nosos días. Hoxe a fuxida non é de Exipto: hai moitas persoas, procedentes do terceiro mundo, que se ven obrigadas a emigrar a outros países, porque no seu lugar de orixe, no canto de pan, hai fame; no canto de paz, hai guerras; no canto de seguridade, hai persecución… Estas situacións move a dirixirse a Europa, “a súa terra de promisión”. Pero moitos atopan a morte en augas do Mediterráneo ou no Estreito de Xibraltar; e os que sorteando moitos perigos, alcanzan as costas europeas, non sempre atopan nas nosas terras o remedio ás súas carencias, senón, moi ao contrario, moitas familias achan miseria e fame negra, e as tendas de acollida ou os campos de refuxiados convértense en caldo de cultivo para moitas enfermidades.
É triste ter que estrañar tempos pasados, pero máis triste é ter que estrañar bens perdidos. Con todo, é esperanzador poder recuperar bens que onte posuïamos e dos cales hoxe carecemos… Fagamos memoria da inocencia da nosa infancia. “Que pena perdela!”. Lembremos o primeiro segredo que tivemos para os nosos pais. De modo semellante a como Adán e Eva escondéronse da mirada de Deus, porque estaban impresentables; tamén un día ocultámonos da mirada dos homes porque estabamos afectados por algo do que agora sentimos vergoña. Feridos e arrepentidos puxémonos en camiño ao encontro do Señor, e nel achamos acollida, paz e perdón… Esta é a historia dun pecador que ao fin descubriu a dita de vivir en graza de Deus e tomou a determinación de mantela a calquera prezo.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral de Lugo