Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

O delito da Igrexa

Marcos TorresPamplona, Oviedo, Lleida, Barcelona, Murcia, Sevilla, Narón… E máis.

O pasado martes tocou na Universidade Autónoma de Madrid onde disque algúns e algunhas estudantes, valentemente encapuchados e encapuchadas e posuídos e posuídas por un brote de eunuca intelixencia, violaron a capela católica desa universitas magistrorum et scholarium. Encheron o chan e o mobiliario de pintura vermella (que gasto máis parvo!) e tiveron a marabillosa ocorrencia de escribir nas paredes (sen faltas de ortografía -milagre!-) unhas frases moi deste século (ironía en “modo on”): “Aborto libre” e “Educación Laica”.

Ata aquí os feitos; denigrantes, condenables, aborrecibles. Agora, se mo permites, poñemos o toque de humor lendo a explicación que dan estes fascistas pseudoterroristas do porqué do atentado. Segundo eles “esta acción pretende despertar ese espíritu crítico que no quieren que tengamos y reclamar esa universidad libre que todos buscamos cuando pasamos selectividad”. Isto rezaban (perdón pola inclusión dun verbo tan confesional) os pasquíns que deixaron tirados polo chan dese lugar sagrado. Volve lelo; verás como sorrís.

Espírito crítico que non queren que teñamos? Reclamar esa universidade libre? Seica si. E quen hai que atacar? Correcto! A eses molestos e latosos personaxes que cren, seguen e adoran a un desafiuzado de Nazaret que lles dixo que o amor había ser sempre a maior das leis. Delito.

Dicía Graham Greene que “as bágoas só serven para regar as verzas”. Como non teño horto, paso de chorar. Certo que non imos alimentar a fogueira do odio que estes inquisidores de vello cuño pretenden avivar cos seus actos; poden esquecerse. Pero (síntoo; ou non) si imos seguir chamando ás cousas polo seu nome: vida á vida, amor ao amor, liberdade á liberdade e igualdade á igualdade. E con grande orgullo sabendo que só as contribucións críticas e libres son as únicas capaces de cuestionar con eficacia as ficcións dominantes. De nada. Isto non é delito.

A grande maioría das persoas cristiás non son ilustres, nin saen nos xornais, nin teñen centos de miles de euros nos bancos, nin sequera son coñecidas máis aló da súa aldea pero si aman, viven e esfórzanse teimudamente por ser cada día mellores. Grande delito, non? Que pena de sociedade!

Por certo, estes actos de persecución son menos intelixentes que cuspir para riba e poñerse debaixo; algúns tentaron antes rematar coa historia da Igrexa e xa están no recuncho máis escuro da historia e a Igrexa, en troques, tan viva coma sempre. Pensarán que si pero non lles será doado, non; será, sinxelamente, imposible.

Confeso que sinto certa pena cara estes rebeldes inútiles porque no fondo nunca saberán que a súa eterna derrota está en que son enganados polos profesionais do poder. Si, marionetas dun poder. Dun poder ao que se resistiu Xesucristo e os seus. Un poder que non soporta que estes “nazarenos” de hoxe (e de onte) poidan ser, pola forza divina do fundador, a grande enerxía da civilización. Un poder que non pode aturar que a Igrexa permaneza insubmisa ao seu control e use os seus espazos para alimentar criterios alternativos aos politicamente dominantes.

Pero non teñen medo, non desconfían (isto pode que si sexa un delito).

 

Marcos Torres

Delegado para as Vocacións

Un cura non é un traballador da “BBC”

bbc

Durante os meses de verán, deixando de lado tamén obrigacións ministeriais, acostumo a traballar algúns fins de semana na ”BBC”. Si, non se asusten, sobre todo os sábados dedícome ás “bodas”, bautizos e comuñóns (“BBC”) reducidas case exclusivamente a eventos sociais. Se queren outra comparación poden tomala dos anuncios publicitarios dos restaurantes: “Salóns para vodas, bautizos e comuñóns…” no meu caso, é case o mesmo.

Teño claro que a misión dun cura non é a de ser un organizador de eventos sociais. Aínda que recoñezo que algúns sacramentos que recibimos os cristiáns ao longo da nosa vida teñen un compoñente festivo ou social moi importante; non obstante, é secundario.

O esencial dos sacramentos é Deus que pasa e chama para entrar e quedar na nosa casa. Se falla o fundamento, todo o demais convértese en fume que pasará sen pena nin gloria e que só servirá para incentivar un pouco a economía dalgúns negocios, e quedará todo reducido a un intercambio de agasallos: hoxe, ti; mañá, eu.

Asegúrolles que non decidimos ser curas coa intención de ser animadores de festas ou empresarios dos sacramentos, porque ata nisto, a Igrexa é a que menos gana. Na miña parroquia pedimos, para os que poidan pagalo, 100€ por un funeral ou unha voda (ter a igrexa aberta medio día, preparar todo: a cuestión administrativa e decorativa, a cerimonia, recoller todo e varrer o arroz e o confeti, que é o peor). E non pedimos nada por todo o demais: bautizos, comuñóns, confirmacións. Agora miren o que custa unha coroa de flores ou un cuberto nunha voda.

Tampouco somos guías culturais. É certo que unha parte importante do patrimonio cultural de España é da Igrexa Católica. Pero a Igrexa só ten a misión de conservar o mellor que se poida un patrimonio que é para goce de todos. Pero non é a súa misión esencial, é algo colateral. As manifestacións artísticas que hoxe valoramos tiñan dúas ou tres funcións: honrar ao Señor, ter un lugar para o culto e o encontro da comunidade con Deus para celebrar a fe e unha función catequética, daí as representacións bíblicas e das verdades da fe. Xa se sabe, onte como hoxe, unha imaxe vale máis que mil palabras.

Os curas estamos para servir ás persoas, pero cunha misión concreta e única. Non se enfaden cando un cura lles diga a algo que non. Pensen por un momento que van a unha carpintaría metálica a arranxar unha xoia e empéñanse en que o empregado ten que soldar un fino pendente cun soplete de acetileno, pensado para cortar as grosas chapas de aceiro dun barco. No noso caso é case o mesmo. Moitas veces, sen mala intención, pídesenos algo que non ten nada que ver coa misión da Igrexa e que, ademais, non é bo para quen o pide ou, no mellor dos casos, é unha perda de tempo.

Termino con dous exemplos reais para que vexan que non estou desvariando. Cando preparo as vodas cos noivos, moitas veces a única pregunta que me fan é como se teñen que colocar. Dígolles que estean tranquilos que xa os colocará o fotógrafo. E no caso dos bautizos, a pregunta é quen ten que coller ao neno cando se lle bote a auga. Dígolles que o colla o que máis forza teña. Perdóenme as ironías.

Miguel Ángel Álvarez

O Santísimo Sacramento defensa ante ditaduras

anton_negro
Antón Negro

Escribía o coñecido sociólogo francés, Alain Touraine, nun artigo periodístico que a Relixión era a principal e a máis importante forza de resistencia ante os poderes ditatoriais, e modestamente coido que ten razón.

Tense escrito moitas veces que Franco sempre entraba baixo palio nas catedrais e isto non é tan verdade, pois houbo algunhas nas que non lle daban ese honor e entre elas temos que destacar a nosa Catedral de Lugo. Para min no cabe dúbida que é unha alegría que se lle negase ese privilexio a Franco. A razón de tal decisión é que o palio só lle pertence ó Santísimo e, por tanto, hai que rebaixarlle poder a quen pretenda ter un poder absoluto. Para os lucenses debe ser un motivo de orgullo que as cousas sucedesen así, ó meu modesto entender.

Apoiarse na fe para desobedecer ó poder témolo tamén na obra de Lope de Vega cando Pedro Crespo, Alcalde de Zalamea, xustifica a súa desobediencia ó rei con estas palabras: “iso pertence ó honor. O honor é patrimonio da alma e esta só pertence a Deus”.

Recoñecer a Cristo Resucitado no Pan Eucarístico como Señor da Historia leva consigo unha liberdade interior para resistir ós que queiran ser donos de vidas e facendas dispoñendo do noso futuro; ademais dános forza de espírito para loitar contra os opresores. O Deus de Xesucristo quérenos libres e protagonistas da nosa vida con responsabilidade.

No Evanxeo, Xesús contesta á pregunta de se deben pagar tributo ou non ó poder imperial con: “dádelle ó César o que é do César e a Deus o que é de Deus”. Isto dinos que hai cousas que non pertencen ó Emperador que, por tanto, este debe ter limitado o seu poder.

Moitos gobernantes queren ter tamén o control da relixión e ata algún se chama Príncipe dos Crentes… incluso nun editorial propoñía o diario El Pais como modelo de relacións Igrexa-Estado ó Reino Unido, un estado confesional!, aínda que con liberdade relixiosa.

É comprensible que desde o poder ou dende os que aspiran ó poder sexan moi críticos coa Igrexa Católica, pois esta normalmente supón unha limitación ó exercicio do poder dos ditadores como o vimos no caso de Polonia onde a oposición se cobixaba nas igrexas, e na ditadura de Franco onde os partidos políticos e sindicatos se cobixaban nas igrexas, mosteiros, etc.

É verdade o que escribía S. Xoán Paulo II na encíclica Centesimus Annus: “O Estado totalitario tende, ademais, a absorber en si mesmo á nación, á sociedade, á familia, ás comunidades relixiosas e ás mesmas persoas. Defendendo a propia liberdade, a Igrexa defende á persoa, que debe obedecer a Deus antes que ós homes (Feitos 5,29); defende á familia, ás diversas organizacións sociais e ás nacións, realidades todas que gozan dun ámbito propio de autonomía e soberanía” (nº 45).

Isto vén corroborado polo feito, que a ninguén debe sorprender, de que pouco despois da visita pastoral do Papa Xoán Paulo caesen ditaduras como as de Chile (2 anos despois), Arxentina (1 año), Paraguai (9 meses), Filipinas, Polonia, Nicaragua, México (gobernado durante 71 anos por un partido que supón unha ‘contradictio in terminis’, o Partido Revolucionario Institucional), Guatemala, República Dominicana, Brasil… Isto é facilmente explicable para un estudoso de Ciencia Política que non teña prexuízos.

Que o Santísimo Sacramento fortaleza o noso espírito para ser persoas libres e solidarias en colaboración cos demais e especialmente cos máis pobres.

Antón Negro

Corpus Christi

porta norte catedral

A fachada Norte da nosa Catedral é testemuño vivo, co seu excelente capitel pendurado, do antiquísimo e singular privilexio eucarístico que fai de Lugo A Cidade do Sacramento. Alí móstrase, para a contemplación dos lucenses e de quen nos visitan, con beleza extraordinaria, a Última Cea esculpida. É como un preanuncio no exterior da Catedral, do gran misterio eucarístico que se venera no interior, na Capela Maior. Sen dúbida, e nisto están de acordo os estudosos do tema, que na Eucarística Igrexa Lucense, por unhas razóns concretas que aínda ignoramos, e nun tempo tamén concreto, o culto eucarístico aquí foi especial e a exposición converteuse en permanente. Segundo os nosos insignes sacerdotes diocesanos D. Francisco Vázquez Saco e D. Jaime Delgado Gómez, “na Igrexa Lucense puido iniciarse xa o culto eucarístico fóra da Misa, cara a finais do século XI”. Este argumento defendeuno por primeira vez D. Francisco Váquez Saco a partir dun famoso texto nun diploma da raíña Dona Urraca e que está datado no 21 de xaneiro de 1107 referíndose a que na nosa Catedral “celébrase con magnificencia á Divinidade, por inspiración do mesmo Deus” (Cf. Jaime Delgado Gómez, “La eucaristía en Lugo y en el arte lucense”, Lvcensia 31, 288-289).

Na historia da Igrexa, a festividade do Corpus xorde máis tardíamente. Aparece no século XIII como reacción contra as herexías que negaban a presenza real de Cristo na Eucaristía e pola forte reacción do pobo cristián. É entón cando comeza a práctica da elevación logo da consagración e cando se define, no IV Concilio de Letrán, a fe da Igrexa na presenza real. Con posterioridad, no ano 1264, institúese para toda a Igrexa a festa do Corpus Christi e, pouco despois, Santo Tomé de Aquino compón os famosos himnos eucarísticos: Pange lingua, Tantum ergo, Lauda Sion Salvatorem…; nacía así, a gran tradición eucarística que hoxe perdura en tantos pobos, cidades españolas e en todo o mundo: as alfombras de flores, as procesións, as carrozas, e entre outros obxectos do enxoval eucarístico, as belas custodias, auténticas xoias e obras de arte para expoñer o Santísimo e portar o pan consagrado nas procesións.

Desde o punto de vista do compromiso que emana da fe, desta importante festa, temos que destacar dúas cousas: en primeiro lugar a afirmación explícita de que a fe cristiá debe facerse presente e expresarse tamén nas rúas, é dicir, nos ámbitos por onde circula a existencia humana e se desenvolve a vida cotiá. E, en segundo lugar, a celebración de Cáritas, o día da caridade, porque a fe na Eucaristía, na entrega do Amor Primeiro ata o extremo, debe levar aos cristiáns a vivir esa mesma entrega do Señor e a ser solidarios cos nosos irmáns máis pobres e necesitados. E aquí tocamos un aspecto central do Corpus, que a celebración da Eucaristía con gran recollemento e reverencia e a afirmación da presenza real de Cristo, debe repercutir nas nosas vidas, no noso compromiso pola unidade e traducirse en formas de caridade. Xa san Cipriano preguntaba: Cres que celebras o sacrificio do Señor, ti que non miras para nada a caixa das esmolas, que vés á celebración dominical sen ofrenda, que tomas parte da ofrenda que trae o pobre?

Hoxe, máis que nunca, un mundo famento de pan e xustiza, desencantado, que se cre equivocadamente satisfeito co insulso materialismo, ten necesidade de saber e de saborear o único Pan que pode salvar e que dá a vida: O Corpus Christi.

Mario Vázquez Carballo

Acaso debemos algo ós inmigrantes?

001

Ante o tema dos inmigrantes é fácil atoparse con posturas emocionais e impulsivas,  pero o adecuado é procurar actitudes xustas e sensatas.

Este artigo non é para distinguir os conceptos de inmigrante e refuxiado, porque todos se ven obrigados a saír do país sexa por guerra, persecución relixiosa ou política e ideolóxica, racismo, fame, miseria, catástrofe ecolóxica… Tampouco se vai analizar o feito de que a Unión Europea precisa 52 millóns de inmigrantes antes de 2060, segundo informe da Comisión da UE sobre política común de emigración do 17/06/08, se quere manter o nivel de protección social, especialmente as pensións, e non baixar o crecemento económico. Nin hai espazo para valorar as consecuencias positivas que poidan seguirse da mestizaxe cultural e xenética.

O obxectivo do escrito non é para explicar os dereitos que a Declaración Universal de Dereitos Humanos da ONU concede ós inmigrantes e refuxiados, como tamén llelos conceden outros convenios internacionais.

Simplemente imos a botar unha ollada parcial o tema da economía formulando o seguinte problema:

A) O posto escolar en España no ensino obrigatorio público costaba 5231 € anuais en 2013, segundo datos do Ministerio publicados na prensa o 28/02/16. En España no censo hai uns 5 millóns de inmigrantes. O ensino obrigatorio español consta de 13 cursos (3 de infantil, 6 de primaria e 4 de secundaria obrigatoria). Un inmigrante vén de adulto para traballar xa e non se ten que costear a súa estancia escolar. Por tanto, cantos euros en total lles deberíamos os españois ós países de onde veñen os inmigrantes? Ademais é certo que o migrante empobrece ó país de onde sae e enriquece no que entra.

B) A estes custos teríamos que engadir outros como son os sanitarios. Imos logo calculalos segundo esta valoración: A Seguridade Social inviste 1.500 € anuais nos primeiros cinco anos de vida, que baixaría a 500 dos 6 ós 18 anos. Por tanto, a canto subiría a débeda dos gastos sanitarios ós inmigrantes? E a canto ascende a suma dos gastos escolares e sanitarios?

Outro capítulo sería indagar no custo que supoñen os coidados maternos e familiares nos primeiros anos de vida.

Tamén está a súa contribución a mellora da produtividade no país. Igualmente habería que valorar o que gastan menos per cápita no uso do Sistema Nacional de Saúde, xa que veñen os máis sans e fortes, e xeralmente cobran menos de xubilación e ás veces nin a cobran.

Resolvendo estes problemas na escola os rapaces aprenderían xunto coas matemáticas a coñecer un pouco mellor a nosa realidade socio-histórica e terían unha máis adecuada valoración do seu país e do mundo.

No eido económico aínda quedan fóra cuestións relacionadas coa inmigración como a apertura de novos mercados, a saída de diñeiro do país, o desenvolvemento do transporte e das redes internacionais, o valor económico da imaxe do país, etc.

Dito todo isto espero que axude algo a aclararnos no tema de ¿quen debe a quen? cando falamos acerca do tema dos inmigrantes. Isto debería completarse cunha reflexión ética, á que facía referencia no artigo “Todos Somos Migrantes”.

Antón Negro

A %d blogueros les gusta esto: