Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Mellor dous: a asignación solidaria

mellor 2

A tendencia a manipular a linguaxe para beneficio propio é tan antiga como o ser humano. Desde a democracia lembro ver, escuchar e ler en moitos medios de comunicación social unha aversión ao mal chamado “imposto relixioso”. Cando aprenderán algúns que non existe ningún “imposto relixioso”. Que a Igrexa non impón nada a ninguén e menos en cuestións relativas ao fisco. Existe, si, como na maioría dos países democráticos do mundo, a posibilidade de que os contribuíntes poidan manifestar libremente o destino dalgúns bens sociais. É un dereito cidadán. Cáritas, este ano, está facendo unha campaña informativa insistindo en dous lemas: “a ti non che costa nada” e “mellor2”. É dicir, que, precisamente porque non é un imposto, a ti non che costa nada. E precisamente, porque é un dereito que podes exercer libremente, invítaseche a que marques de maneira conxunta as dúas opcións: Igrexa Católica e Outros Fins Sociais de interese xeral. Deste modo, os cidadáns colaboran á vez, e sen coste engadido, cun 0,7 % da súa base impoñible a soster a acción da Igrexa e con outro 0,7 % a apoiar os fins sociais que desenvolven Cáritas e outras moitas organizacións. Ademais, é de xustiza, xa que a Igrexa aforra moito diñeiro ao Estado. E non é esta unha afirmación banal. Está  ben fundamentada na realidade e a transparencia das cifras. O labor educativo en numerosos colexios; o traballo social en miles de centros de atención a minusválidos psíquicos e físicos; as Cáritas nas dioceses e nas parroquias promovendo a xustiza e a colaboración cos máis pobres; o esforzo a favor da saúde  nos numerosos hospitais dispersos pola xeografía española; os comedores sociais, as organizacións eclesiais como Mans Unidas, os misioneiros e misioneiras, as Congregacións relixiosas entregadas exclusivamente aos máis desamparados (nenos, anciáns, nais solteiras, mulleres maltratadas), a influencia do patrimonio eclesial nos ingresos por turismo, etc., son algunhas mostras evidentes do gran aforro  que todo iso supón ás arcas do Estado. E o Estado ben o sabe, aínda que non o di.

Neste sentido, a Igrexa dá a coñecer a súa actividade ao servizo da sociedade española. Coa presentación da memoria económica móstrase de forma clara e exhaustiva, en que inviste a Igrexa o diñeiro que recibe cada ano dos contribuíntes que marcaron a opción “Igrexa Católica” na súa declaración. É o compromiso da Igrexa a favor da transparencia e unha mostra de gratitude a quen manifestan a súa confianza nela.

Así o entenden a maioría dos españois. De feito, a Igrexa Católica viu aumentar, malia algúns, a Declaración da Renda 2015, tanto polo número de declarantes que marcan o X como pola cantidade que os declarantes destinan á Igrexa Católica, que por primeira vez supera os 250 millóns de euros desde que comezou a crise. Os galegos non imos por diante nestas cousas, de aí a necesidade de concienciarnos máis e mellor pero debemos ser agradecidos coas comunidades autónomas que con máis creceron neste sentido: Madrid, Andalucía, Cataluña e Valencia. Coa verdade por diante, crecemos todos e seremos, Deus mediante, máis solidarios nun futuro.

Mario Vázquez Carballo

A presenza de Deus no mundo das comunicacións sociais

Comunicacións sociais -

Hai uns días quixen chamar a atención sobre a utilización do nome de Deus na modernidade. Un tempo que descobre como un dos vectores determinantes unha praxe social que busca a liberdade, o pan e a xustiza para todos os seres humanos, debe atopar tamén aí, de forma privilexiada, a presenza de Deus. Presente na creación, en moitos signos emanados da realidade externa que nos rodea e no máis íntimo da interioridade humana, Deus ten o seu santuario irradiante na acción da historia que debemos aprender a divisar na súa presenza sustentadora. A teoloxía actual expresa magníficamente o renacer desta sensibilidade cando se refire á identidade entre o amor a Deus e ao próximo. Se “Deus é amor”, e o é, resulta obvio que a súa presenza, ás veces invisible, faise visible nas realidades da historia, alí onde o amor adquire a súa identidade, no amor interhumano. Se existe algunha institución con historia é a Igrexa. E esta non se entende sen Cristo e ao revés, acceder a Cristo á marxe da Igrexa non é o máis correcto e natural. Explicábao moi ben nunha publicación titulada Cristo si, Igrexa tamén, o actual presidente da Conferencia Episcopal Española, o Cardeal Ricardo Blázquez e San Xoán Paulo II que proclamaba aos catro ventos esta rotunda afirmación fronte ao slogan que pretende aínda impoñerse nalgúns ámbitos: “Cristo si; Igrexa non”.

Na solemnidade da Ascensión do Señor, a Igrexa celebra a Xornada Mundial das Comunicacións Cociais, e o lema escollido para este ano é “comunicación e misericordia, un encontro fecundo”. No ano 2016 cúmprense cincuenta anos de Xornadas para celebrar, recordar e animar a presenza de Deus, da Igrexa e dos cristiáns no mundo das comunicacións sociais. E sobre todo, o papel da comunicación na misión da Igrexa que consiste fundamentalmente no anuncio dunha Boa Noticia (ese é o significado de Evanxeo): Xesucristo é o Señor, o Deus que salva na súa misericordia infinita.

Xunto á presenza ignorada de Deus no mundo, no corazón mesmo da misión evanxelizadora da Igrexa está o anuncio dun Deus que se dignou achegarse tanto ao ser humano que se encarnou na historia para redimila. O contexto do Ano da Misericordia é o mellor ambiente para que a comunicación entre as persoas sexa eficaz e dea froito: achegarse ao corazón do outro desde a humildade e a sencillez, desde a escoita e a acollida. O Papa Francisco, con motivo desta Xornada afirma que “non é a tecnoloxía a que determina se a comunicación é auténtica ou non, senón o corazón do home e a súa capacidade para usar ben os medios á súa disposición. A contorna dixital é unha praza, un lugar de encontro, onde se pode acariñar ou ferir, ter unha proveitosa discusión ou un linchamento moral”. O Papa ten razón porque non se pode escribir ou emitir só en función do índice de audiencia, ou recorrer ao dereito indiscriminado de información sen ter en conta os demais dereitos da persoa. Non hai nada, que poida, por fascinante que sexa, escribirse, realizarse ou emitirse en prexuízo da verdade. Desgraciadamente, quizá sexa isto pedir demasiado a quen só conciben os medios para obter beneficios económicos sen consideracións morais, educativas ou culturais. Pero polo menos, é bo recordalo.

Mario Vázquez Carballo

Evanxelizar, comunicar a Boa Noticia

2016_cartel_foto_MCS

Este domingo celebramos a solemnidade da Ascensión e a Xornada Mundial das Comunicacións Sociais. Xesucristo ascende ao ceo e encárganos que difundamos polo mundo enteiro a boa noticia do amor misericordioso de Deus, que resucitou ao seu Fillo para salvarnos.

A evanxelización e a Igrexa sempre estiveron moi unidas aos medios de comunicación. A palabra “evanxeo” significa “boa noticia”. Nas páxinas da Sagrada Escritura atopamos multitude de “momentos xornalísticos” nos que se transmiten noticias de moita importancia para que a humanidade non perda a esperanza dun mundo mellor e de alcanzar a Xerusalén celestial.

Grazas á comunicación podemos atoparnos coa misericordia de Deus e todo o que isto implica. Estamos chamados a ser testemuñas do amor entrañable de Xesucristo á humanidade, pola que padeceu a morte na cruz. Pero coa súa resurrección resucitamos todos.

Ninguén nos amou tanto, ninguén fixo tanto por nós, ninguén nos mirou así, con infinita misericordia. Unha noticia así ten que ser coñecida.

Para coñecer máis e mellor o Evanxeo de Xesucristo e a vida da Igrexa utilicemos os medios de comunicación (os clásicos e os modernos: redes sociais, internet…). Tamén me atrevo a suxerirlles que contrasten ben as noticias, pois ás veces cóanse informacións falsas ou manipuladas. Na actualidade temos recursos suficientes para coñecer todo dunha forma inmediata e acceder directamente ás fontes. As palabras e escritos do Papa, por exemplo, están dispoñibles na web do Vaticano, polo que non necesitamos intermediarios que nos “traduzan” o que o Papa quere dicir.

Estou convencido do poder e a eficacia dos medios de comunicación. Agora todos temos acceso a eles, non só para recibir noticias senón tamén para dalas e para compartir a nosa fe. Este é, por exemplo, o obxectivo de Parroquia-e, a folla parroquial de San Froilán que agora fai 2 anos empezou, vía correo electrónico, a dar a coñecer a vida parroquial e diocesana para facer máis unidos o camiño da fe.

As redes sociais axudan a atoparnos con persoas das que non se sabía nada había tempo, pero tamén serven para recibir en pequenas doses sementes de Evanxeo para un encontro fecundo coa misericordia de Deus.

Miguel Ángel Álvarez

Todos merecemos una segunda oportunidad

Concerto Noemi Mazoy 2
Luis Latorre dirixíndose aos asistentes ao concerto de Noemí Mazoy na igrexa de S. Antonio de Padua, Lugo (30/04/2016)

“Exconvicto” es una palabra que no resulta agradable porque nos centramos menos en “ex” y más en “convicto”. Es una equivocación, un prejuicio que tenemos que superar.

Dice el Padrenuestro “perdónanos nuestras ofensas como nosotros perdonamos a los que nos ofenden”. Tenemos que perdonar a los que nos ofenden, a los que han cometido un error o un delito y han pagado por ello. La clemencia es parte de la redención, tanto para el que peca como para el que absuelve.

El perdón no es solamente una cuestión moral, sino también práctica. Si cerramos toda puerta a quien quiere reintegrarse en la Sociedad no le dejamos más salida que la reincidencia. Tenemos que darle la bienvenida, decirle “amigo, ven y no peques más”.

 Somos seres humanos. Ninguno somos ángeles, ninguno somos perfectos. Todos podemos errar y todos merecemos una segunda oportunidad.

 Luis Latorre Real

 

Ninguén sen traballo e sen nai. Día do traballo, día da nai, mes das flores

Este domingo celebramos o VI domingo de Pascua, pero tamén o día do traballo por ser o 1 de maio; e o día da nai porque é o primeiro domingo deste mes.

Cristo fai novas todas as cousas, por iso a Igrexa “bautiza” o día de traballo coa memoria de San Xosé obreiro, o carpinteiro de Nazaret. Xosé axudou á Virxe María a criar e educar a Xesús, coma se fose o seu auténtico pai. A Igrexa dedica a María o mes de maio ou mes das flores, por iso en España celebramos o primeiro domingo deste mes o día da nai.

Ninguén sen traballo e sen nai. O traballo é necesario para vivir dignamente e para axudar á estabilidade das relacións familiares. Ademais, traballo, polo menos para os crentes, é tamén ocasión para colaborar coa obra creadora de Deus.

O papa Francisco na exhortación apostólica Amoris Laetitia, denuncia a ausencia de traballo, ou a indignidade de moitos empregos, que ás veces causan feridas dolorosas no seo das familias.

Ter un traballo que permita vivir dignamente é unha das principais preocupacións dos españois. Os gobernos de todas as administracións falan continuamente de políticas de emprego. Quizais non estaba de máis que todos lembrásemos aquel primeiro de maio da historia, cando, despois de moito esforzo, conseguiuse a xornada laboral de 8 horas e o poder descansar outras 8, aínda que se lles quedou polo camiño unha última reivindicación tamén fundamental: 8 horas de “cultivo persoal” que non conseguiron sacar a adiante polos intereses pouco xenerosos dalgúns. Na miña opinión, aínda estamos suspensos en todo o que implica este “cultivo persoal” que reclamaban os nosos antepasados non tan afastados: formación humana e profesional antes, durante e despois da nosa época de traballadores.

E ninguén sen nai. Isto xa non depende de nós. A chamada “lei de vida” ten o seu ritmo. Pero, sexan como sexan as cousas, sempre vai haber unha nai que nunca vai fallar: María, a nai de Xesús. El mesmo entregóunola a todos, cando lle dixo a Xoán, que estaba aos pés da cruz: “aí tes á túa nai” (Xn 19, 26-27). Di tamén o texto evanxélico que “desde aquel día o discípulo recibiuna na súa casa”.

Tamén na Amoris Laetitia o Papa alza a voz en favor de tantos nenos que son privados das súas nais, inxusta e innecesariamente, en procesos violentos ocasionados por guerras e outros intereses. Tampouco se esquece o Papa dos nenos aos que non se lles deixa nacer nin das nais que teñen que abortar inducidas por terceiros ou porque ninguén lles brinda a axuda material e emocional que necesitan para seguir adiante co embarazo.

Hoxe poño nas mans de María a todas as mulleres que exercen a súa maternidade de distintas formas, a todos os fillos que necesitamos o amor e coidado dunha nai, a todas as nais que están soas e a todas as persoas que foron arrebatadas das mans das súas nais. Que ela, a Nai de Deus, interceda por todos.

Baixo o patrocinio de San Xosé Obreiro poño a todos os traballadores, aos empresarios, aos sindicatos, aos autónomos, aos que non teñen traballo ou teñen que traballar en condicións precarias. Que o carpinteiro de Nazaret interceda para que todos teñamos un traballo que nos permita vivir dignamente e fáganos experimentar a graza de ser colaboradores de Deus no “coidado da casa común” (Laudato Si).

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: