Deus

Buscade ao Señor mentres se deixa atopar. Aquí quedei ao ler as lecturas do próximo domingo. É a primeira liña da primeira lectura, do profeta Isaías. Ou sexa que non fixen máis que empezar e asusteime un pouco pensando que pode chegar un momento no que o Señor non se deixe atopar.
Agora que se deixa atopar, se cadra somos nós os que non o queremos buscar ou non queremos atoparnos con El, o que sería aínda máis grave. Pero, tamén podería pasar que non se deixe atopar cando esteamos necesitados ou apurados. Isto sería triste.
O encontro con Xesucristo é fundamental para ser cristiáns. Sen este encontro só seremos cristiáns de nome, os ritos e celebracións non terán sentido e que só fariamos por unha tradición que xa non coñecemos.
Como cura, á vista do que teño que facer moitos días (ou que me “obrigan” a facer) é o que máis me preocupa: que Xesucristo, en nome de quen facemos todo, sexa un gran descoñecido. Facemos celebracións e liturxias cristiás en momentos da nosa vida e na morte, pero nin buscamos a Cristo nin nos preocupa non poder atoparnos con El. Estes días sae a colación nalgúns comentarios unha realidade que tamén xa descoñece a maioría da poboación: o norte de África, que foi profundamente cristián, e no que fai moito tempo que apenas queda rastro do cristianismo. O mesmo podemos dicir de Siria e outros lugares nos que o cristianismo estivo fortemente enraizado desde o principio da Igrexa. Se non cambiamos de rumbo tamén pode pasar o mesmo en España. O problema non é que deixemos de ser cristiáns, que a moitos pouco lles importa. O problema é que deixaremos de ser o que somos e converterémonos noutra cousa.
Buscade ao Señor que se deixa atopar. Aínda podemos dicir máis, o Señor faise o encontradizo, para que nos sexa fácil atoparnos con El. Non temos escusa. Deixémonos sorprender. Non teñamos medo.
Buscade ao Señor mentres se lle atopa, invocádeo mentres estea cerca; que o malvado abandone o seu camiño, e o criminal os seus plans; que regrese ao Señor, e El terá piedade; o noso Deus, que é rico en perdón. Os meus plans non son os vosos plans, os vosos camiños non son os meus camiños -oráculo do Señor-. Como o ceo é máis alto que a terra, os meus camiños son máis altos que os vosos, os meus plans cós vosos plans. (55, 6-9)

Miguel Ángel Álvarez

Falando Baixiño, nº 158

Imaxe: cathopic.com

Fai uns meses escoitei en Radio María como un locutor advertía aos oíntes que ía dar unha lección de teoloxía básica. Isto chamoume a atención e dispúxenme a escoitar subindo o volume da radio do coche. Apenas me deu tempo a facer isto, porque a lección era só o título deste artigo: “Deus existe, e non es ti”. Naquel momento pensei que era unha perogrullada e un recurso máis para captar a atención dos oíntes. Pero esta afirmación, aparentemente simple, xa non se me foi da cabeza en toda a tarde.

Sabemos que non somos Deus, pero na práctica actuamos coma se o fósemos. Á fin e ao cabo, non é nada novo, no libro do Xénese vemos a Adán e Eva querendo ocupar o lugar de Deus cando sucumben á promesa tentadora da serpe.

Expresións como “eu fago o que me dá a gana”, “en min non manda ninguén”, “eu son libre”, non veñen senón a dicir que non recoñecemos unha entidade moral superior a nós. Negamos ao Deus auténtico para erixirnos en deuses de nós mesmos.

Outras veces parécenos que se nos deixamos guiar por Deus é porque somos infantís, polo que unha persoa ou sociedade adulta non pode ou non necesita de nada nin de ninguén que poida dirixir os seus pasos. Absolutizamos a nosa autonomía e crémonos que iso é Deus negando, unha vez, máis ao auténtico.

As consecuencias disto, lonxe de ser inocuas, son terribles e xa son máis que notables no mundo actual. Sen un criterio ético que teña a súa orixe nun ser persoal superior e absoluto a única norma será, no mellor dos casos, a que xurda dunha maioría de subxectividades. Sen Deus todo está permitido. É a palabra dun contra da outro, polo que o choque está garantido. Xa saben aquilo do homo homini lupus de Hobbes.

Estamos na época dos dereitos e as liberdades, pero sen decatarnos caemos baixo a ditadura do relativismo. Crémonos adultos e libres, pero en realidade somos uns nenos escravos.

Termino cunhas palabras do Papa Francisco pronunciadas na audiencia do 10 de setembro de 2016, nas que constata, con tristeza, como o home de hoxe non acepta ser salvado por Deus e quere salvarse el só coa súa liberdade:

“A palabra «redención» é pouco usada, con todo é fundamental porque indica a liberación máis radical que Deus podía realizar por nós, por toda a humanidade e por toda a creación. Parece que ao home de hoxe xa non lle guste pensar que foi liberado e salvado por unha intervención de Deus; o home de hoxe, en efecto, ilusiónase coa propia liberdade como forza para obtelo todo. Fai alarde tamén disto. Pero en realidade non é así. Cantas fantasías son vendidas baixo o pretexto da liberdade e cantas novas escravitudes son creadas nos nosos días en nome dunha falsa liberdade! Moitos, moitos escravos: «Eu fago isto porque quero facelo, eu consumo droga porque me gusta, son libre, eu fago aqueloutro». Son escravos! Convertémonos en escravos en nome da liberdade. Todos nós vimos persoas polo estilo que ao final acaban polo chan. Necesitamos que Deus nos libere de toda clase de indiferenza, egoísmo e autosuficiencia”.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

 Admiro ás persoas que son sinxelas. Cando dicimos de alguén que é sinxelo estamos falando dunha persoa que ten claro que a liña recta é a distancia máis curta entre dous puntos. Ser sinxelos é unha virtude, sobre todo porque sendo así somos mellores para os demais.

O mesmo Evanxeo tamén nos invita a ser sinxelos en varias ocasións, a máis coñecida cando nos din que sexamos “sinxelos como pombas“ (Mt 10, 16b), pero sobre todo cando Xesús di “douche grazas, Pai, Señor de ceo e terra, porque lles escondiches estas cousas aos sabios e entendidos, e llas revelaches á xente sinxela. Si, Pai, así che pareceu mellor“. (Mt 11, 25-26).

Dicir que Deus é sinxelo pode parecer que non é acertado e que estamos cercenando as infinitas calidades de Deus ao supoñer que, se é sinxelo, poderémolo comprender coa nosa intelixencia, que é limitada. Por iso, pode ser preferible dicir que as cousas de Deus son sinxelas, ou que chegar a Deus ou deixar que Deus chegue a nós é sinxelo.

Na relación de Deus convén ter claro o que dicía antes: a liña recta é a mellor opción. A complicación non é o mellor camiño. Se queren, tamén pode servir o que dicía Descartes: “ideas claras e distintas“. E non moitas, engado eu.

Non nos podemos achegar a Deus co pretexto de buscar un apoio que non é propio del. Por iso non podemos confundir o que Deus aporta a cada persoa co que necesitamos para organizar, quizais, só un evento social.

Tampouco nos podemos achegar a Deus fixándonos só nas prohibicións morais ou nas leis eclesiásticas sen entrar no espírito das mesmas. As normas son necesarias para organizar a vida dos cristiáns, pero se non as vivimos da forma adecuada complícannos a vida no canto de facela sinxela.

Despois están os que poñen o centro dos seus intereses en difundir lendas urbanas sobre a Igrexa, o Vaticano ou o mesmo Xesucristo (lembren o do código da Vinci), e que enganan á xente a base de confundir ficción con realidade. Intentar achegarse a Deus desta forma complícanos aínda máis a fe.

Termino cunha destas experiencias gratificantes que o Señor concédenos ás veces aos sacerdotes. Fai uns meses chamáronme para acompañar a un enfermo nos seus últimos días: sacramento da penitencia, unción de enfermos e viático e unhas palabras sinceras por ambas partes. Uns días despois do funeral, achegouse un fillo do señor para dicirme que se alegraba de terse equivocado comigo porque o seu pai morrera con moita paz. Tratábase só de poñernos nas mans de Deus. Así de sinxelo.

Non confundamos o importante co urxente, nin o normal co corrente no camiño da historia que Deus quere facer connosco. O camiño é sinxelo pero esíxenos tamén esforzo e abnegación para chegar á meta que é Cristo, por “unha coroa que non  murcha“ (1Cor 9, 25).

Deus é sinxelo. Deus creounos por amor e por amor quérenos salvar por medio do seu Fillo Xesucristo. Non hai nada máis. Os que complicamos todo somos os humanos. Deixemos a Deus ser Deus e todo será moito máis sinxelo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Intento atopar referencias concretas sobre Deus nos discursos civís en xeral ou político-sociais en particular. Apenas as encontro. Algunhas, desgraciadamente, aparecen co único desexo de ofender aos crentes e de manipular a linguaxe relixiosa con fins utilitaristas e de poder. É coma se a realidade da existencia europea e española, non tivese nada que ver co relixioso e coa realidade do divino. Nin a antropoloxía, nin a filosofía, nin as referencias bíblicas, nin a cultura, nin a arte, nin a arquitectura, nin a vida cotiá, nin a boa educación, parecen ter nada que ver con Deus para moitos dos nosos contemporáneos. Ás veces dá a impresión de que retornan aqueles emperadores implacables e furibundos que, molestos pola existencia de Alguén que lles transcende, rebélanse contra os que temos a graza de crer, co fin de inxectarnos a súa “insoportable levidade do ser“.

Con todo, a fe nun Deus bo e misericordioso, liberador e sanador, segue viva en Europa, malia eles. Porque Deus está na raíz e no límite de moitas xentes de ben que traballan por un mundo mellor. A presenza do Papa en Lesbos, illa convertida agora nun campo de concentración de refuxiados que foxen da guerra, molesta aos poderosos, porque se atreve a berrarlle ao mundo que outra Europa é posible. Algúns recoñeceron que este Papa é a “conciencia de Europa“, dunha Europa que renuncia progresivamente aos principios de solidariedade e de respecto ao ser humano. Dunha Europa que fai tempo comezou a destruírse a si mesma cando quixo expulsar a Deus da realidade e, con Deus, os seus signos, as súas referencias e os seus inherentes valores éticos. Son ideólogos do poder, políticos desnaturalizados por un ateísmo chapuceiro que soamente ven inconvenientes e engorrosos problemas onde hai dor, sufrimento e morte. Sufrimentos e guerras causadas por eles mesmos, si, os mesmos que agora gardan silencio e escóndense cando onte saían á rúa e gritaban “non á guerra“. Aínda que é certo que a fe dos cristiáns europeos non poderá resolver os conflitos armados que rexorden desgraciadamente na humanidade, tamén é verdade que si os pode mitigar. E mentres, os cristiáns seguimos afirmando a Deus no mundo e intentando vivir coherentemente co que profesamos, algúns dos nosos líderes políticos din si á cultura da insolidariedade e da morte e non ao ben común, ao diálogo e á colaboración. É que vivimos nun país que deu as costas ás familias e aos máis débiles (a pobreza hérdase, di un informe de Cáritas) mentres se subvenciona a cultura do individualismo, da indiferenza, do hedonismo e da soidade.

Se este Papa “é a conciencia de Europa“ é porque cre en Deus. Nun Deus que salva e compromete. Un Deus cuxa fe nel xera determinadas formas de conduta e de opción polos pobres. E isto é así, porque a súa presenza envólvenos, rodea a existencia humana e o universo, e é punto decisivo de referencia para a comprensión do ser humano e do mundo. Sen esta orientación vital determinante, a desorientación, a perda de identidade e a banalidade, impóñense. Ai Deus! Noso Deus!

Mario Vázquez

A semana pasada tiven uns días de descanso e a ocasión de volver contemplar a grandeza da creación mirando a inmensidade do mar e as aínda verdes cores da montaña. Deixar as actividades do día a día, poder estar cos amigos que ves menos veces e pasear sen ruídos artificiais tamén axuda a achegarse a Deus.

 Isto mesmo serve para outras dimensións da nosa vida. É importante atopar a Deus na vida cotiá, pois é onde empregamos a maior parte do noso tempo.

 Pero ás veces necesitamos saír do habitual, precisamente para poder atopar a Deus despois na vida de cada día.

 Non gañariamos nada “queimándonos” por un exceso de traballo ou de preocupacións. Necesitamos relativizar o que é relativo. Parece algo obvio, pero non sempre o facemos. Máis ben relativizamos o absoluto e absolutizamos o relativo. Parece un trabalinguas, seino. Tamén se pode dicir doutra forma: facemos o urxente e esquecemos o importante.

 Todo o tempo gastado en buscar a Deus non é perdido. É o mellor investimento que podemos facer. Porque con Deus a nosa vida terá sentido e os nosos problemas ocuparán só o seu xusto lugar.

 Deixo unha ligazón para escoitar unha canción que pode animarnos a buscar a Deus dunha forma nova. Espero que  guste. Titúlase “Si supieras como te amo”

Miguel Ángel Álvarez Pérez