Deus

Agora si. Xuño acábase. O termómetro e o calendario condicionan moito a nosa forma de vida e mesmo a nosa espiritualidade. Non é que Deus se vaia de vacacións, pero a nosa forma de acudir a El si que cambia un pouco. Aínda que non tería por que ser peor, senón todo o contrario.

Son uns días nos que vivimos un pouco máis amodo e sen tanto tensión, ou con máis tempo libre sempre é unha boa ocasión para facer mellor as cousas que outras veces facemos peor por culpa dos apuros. E isto serve tamén para a nosa fe e para Deus. Ocórrenseme mil ideas e seguro que a vós tamén.

O mesmo Xesucristo de cando en vez retirábase a un lugar tranquilo para descansar e orar. É unha boa opción: descansar, orar, vivir tranquilamente e coller novos ánimos e forzas para o longo inverno.

De Deus vén todo, ás veces fáltanos confiar máis. Hai uns días vin no muro de Facebook dunha amiga, unha viñeta que me fixo pensar moito neste sentido. Dicía: “Se os malos soubesen o bo negocio que é ser bo. Serían bos aínda que só fose por egoísmo”.

Atrevinme a parafrasear esta cita: “Se soubésemos o ben que nos fai ter a Deus na nosa vida, teriámolo aínda que só fose por sentirnos ben. Tamén no verán”.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Os días van pasando, xuño xa está aquí, e isto fai que cambiemos algúns hábitos da nosa vida, ou que, polo menos, empecemos a facer plans para o verán.

Completado o tempo pascual, en Lugo aínda nos quedan acontecementos interesantes. O Corpus é un fito importante na vida dos lucenses. A Catedral e o Centro Eucarístico Lucense organizan actividades ao redor desta festa para axudarnos a vivir a centralidade da Eucaristía. Xa nos irán informando os medios de comunicación da Diocese.

Ver como pasa o tempo e como pasamos o noso tempo é algo que temos que pensar de cando en vez. Pasar o tempo dunha forma ou outra tamén nos levará a vivir con ou sen esperanza.

Pasar o tempo con Deus ao noso carón é “máis”.

Miguel Ángel Álvarez

Xa case damos por feito que todas as noticias teñen que ser malas. Pois non, aquí nesta sección negámonos a que sexa así.

Por iso comentarei brevemente algunhas noticias que practicamente pasaron desapercibidas, pero que son importantes porque nos falan da presenza de Deus no medio da sociedade e das persoas. E iso é importante, moito máis do que cremos. Pois, que Deus estea preto de nós é o máis grande e mellor que podemos ter.

Sor Asunción, a “monxa do comedor”, celebrou 60 anos de vocación. Anos de fidelidade e servizo a Deus nos pobres. Todo un testemuño cando case todo dura demasiado pouco.

Segunda noticia. 6000 persoas, a maioría novas, celebran en Santiago un encontro vocacional con Kiko Argüello, iniciador do Camiño Neocatecumenal. Si, case 6000, e ademais xoves e cristiáns. Si, cristiáns. Dos que moitos se ofreceron para ser sacerdotes e monxas, e moitas familias, unhas 36, para ir de misioneiras a China. Si, deixándoo todo para seguir a voz de Cristo, O Bo Pastor.

Terceira e última por hoxe. A irmá Leticia fixo a profesión relixiosa temporal no mosteiro das Madres Agostiñas de Lugo. Si, en pleno centro de Lugo hai unha comunidade de monxas contemplativas, e aí mesmo fixo a novísima irmá Leticia os votos temporais.

Todas estas noticias non teñen unha explicación sociolóxica. Isto só enténdese desde Deus e o Evanxeo.

Miguel Ángel Álvarez

“Quen se pon en camiño para practicar o ben, achégase a Deus, e xa é sostido por El, porque é propio da dinámica da luz divina iluminar os nosos ollos cando camiñamos cara á plenitude do amor”. Así di o texto da Lumen Fidei (n. 35) escollido para este comentario.

Facer o ben e camiñar cara á plenitude do amor, é algo que só poderemos conseguir, satisfactoriamente, se consideramos que Deus é a única fonte do amor e do ben.

A Sagrada Escritura fálanos con frecuencia de que Deus é amor. Xesucristo insístenos no Mandamento do Amor. Benedito XVI escribiu unha encíclica titulada Deus Caritas est, (Deus é Amor).

E o mundo actual está moi sensibilizado coa importancia de axudar aos máis necesitados da sociedade, ou, dito con outras palabras, co exercicio da caridade. Pero non nos podemos enganar nisto. A solidariedade está moi ben, pero isto é ao máximo que podemos chegar por un sentimento máis ou menos humanitario.

Do que de verdade está necesitado o mundo é de fraternidade, de que, dunha vez por todas, todos nos consideremos irmáns ata as últimas consecuencias.

Para ser irmáns temos que ser fillos dun mesmo pai, e só Deus é capaz de ser pai de toda a humanidade, precisamente polo que nos di Francisco na cita de hoxe, porque El é a plenitude do amor, porque El é amor infinito.

Con Deus ao noso carón facer o camiño do ben é outra cousa.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Levamos dúas semanas facendo o camiño luminoso do Advento. E de camiño e de luz fala abundantemente a encíclica. Lumen FIdei

No número 35 dinos que “o camiño do home relixioso pasa pola confesión dun Deus que se preocupa del e que non é inaccesible”. (LF35) e que “Deus é luminoso, e déixase atopar por aqueles que o buscan con sincero corazón”. (LF 35).

Nisto, empeñamos os nosos esforzos, durante este tempo de graza e preparación, que nos ofrece a Igrexa para celebrar o Nadal.

Un camiño que facemos comunitariamente para atoparnos cun Deus luminoso que, lonxe de ser inaccesible, xa saíu ao noso encontro moito antes de que nós o busquemos.

Así é o Deus de Xesucristo, un Deus que se preocupa de nós, que non se esconde, que se revela plenamente, que non anda nas tebras, que se manifesta ás persoas, sobre todo cando o buscamos con sincero corazón.

De cada un depende o facerlle un sitio na nosa vida. No medio de tantas cousas e tantas ocupacións, facilmente esquecemos a quen, de verdade, se preocupa por nós até as últimas consecuencias…

Miguel Ángel Álvarez Pérez