Nadal

Cansos, moitas veces, polo bombardeo de noticias negativas que recibimos a cotío (guerras, política nacional  que nos causa desazón, mundo inxusto e violento, pobrezas, críticas…)  asomámonos ao Nadal. Situámonos ante un misterio tan grande que emociona á alma cristiá. Certamente moitos aspiran a emendar a natureza do Nadal, a desviala, torcela, empequenecela e manoseala de tal xeito que maquillan as súas festas e reunións como “festas de Nadal”. George Weigel, afirma que “o cristianismo lixeiro aboca ao cristianismo cero”. Ese é un dos perigos do Nadal. Cantos cristiáns non celebran o xenuíno cristián. Festas, comidas, agasallos… E Deus ausente! Con frecuencia estamos cegos e torpes para celebrar a nosa dita.

Tócanos a nós abandonar a rutina do Nadal, a mediocridade asfixiante imposta pola sociedade que “celebra” o Nadal, abandonar a alegría impostada polos medios que nos rodean. Ser portavoces comprometidos dese Nadal distinto e, curiosamente, cristiá. E celebrar o Nadal que Deus quere. O Nadal onde se abraza e vive o auténtico. Onde floreza e se viva integramente o acontecemento da fe cristiá.

Nadal, nacemento de Cristo, plenitude da historia da salvación. Deus pon os pés na terra. O soño da humanidade de reencontrarse con Deus feito realidade. Soño cumprido! A Igrexa, nós, con alegría desbordante, empéñase, e empeñámonos, en acoller e celebrar ese soño, xa realidade, de Deus connosco.

Nadal, acontecemento que nos debe inspirar para recuperar o sentido de marabilla e estupor por este gran don da Encarnación. En Nadal atopámonos con Aquel que se doou completamente a nós, que se abaixou para darnos a vida, que nos ama até o final.

Con Deus no medio, todo cambia e hai festa. Celebremos, pois, a feliz luz que aluma a noite do mundo. Abracemos a xenuína felicidade que nos chega co Nadal.

Acollamos e festexemos a beleza trasformadora do Nadal. A Paz do Deus Neno para todos!. Así, celebrando a quen desde o alto vén estar connosco: Bo nadal.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e das Gándaras

A semana pasada comentabamos os termos espera e esperanza, advertindo que aínda que a súa sonoridade é semellante, o seu significado é distinto. A espera causa fastío e revístenos de pesimismo; pola contra, a esperanza achéganos gozo e entusiasmo. O que se move en clima de prolongada esperanza, faino con gozosa responsabilidade, desexando colaborar co plan de Deus, e congratúlase contemplando a beleza da creación e a perfección arquitectónica dos monumentos.

Hai dous signos que nos falan da presenza do Mesías entre nós: son os comportamentos exemplares de moitos cristiáns. O comportamento fraterno de moitos crentes, cuxa exemplaridade é un signo primaveral do mesianismo do mundo, como o son tamén os miles de cidadáns que, sendo ricos, fanse pobres, para que a ninguén falte o pan de cada día. É verdade que non todo é ourego nos nosos campos. Hai tamén ortigas nos nosos hortos. Pero aí está a Igrexa, presenza viva do Mesías, que nos lembra que debemos sorrir cos que son felices, e levar sempre un pano de reposto para enxaugar as bágoas dos que choran. Así o fixo o Mesías, nada máis pisar terra, fai dous mil anos, e quedou connosco, para inculcarnos que así o debemos facer tamén nós. O Mesías quedou connosco. El é camiño, verdade e vida. Neste camiño están os bos discípulos de Xesús: sigámolos. El é verdade plena: creamos nel sen ambaxes nin rodeos. El é vida e camiña ao noso carón: mirémolo para que non perdamos a ruta e podamos camiñar sen errar o camiño. Procuremos evitar os tropezos, e se caemos, ao noso lado vai unha man amiga, tendida para erguernos.

O amor pide presenza. Por iso Deus, que é amor sen medida, éncheo todo coa súa inmensa grandeza; contémplao todo con eterna sabedoría; todo o dirixe co seu infinito poder, e coa súa divina providencia gobérnao. Da divina providencia están cheos os ceos e estano tamén os espazos terrestres. O Señor faise presente no pobre e no desvalido; no perseguido e no marxinado; pero os nosos criterios non coinciden cos seus. Non nos resulta atraente a figura dun Deus con aureola de xustiza; non nos vai aos homes do século XXI. Preferimos o Deus samaritano que sempre ten abertas as portas da súa casa para o fillo sumiso e para o fillo rebelde, porque sempre mirou a todos con ollos do corazón. Cando o fillo rebelde chama á porta do seu antigo fogar, sente a tentación de pedirlle a Deus que lle faga un transplante de corazón ao seu ancián pai, porque pensa que no peito do seu vello pai, xa non queda un corazón capaz de amar, pero equivocouse, porque o que de verdade amou unha vez sinceramente, ama para sempre, e demóstrallo o abrazo de pai con que o recibe esta mañá.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Ver artículo en castellano]

O nacemento de Xesucristo divide a historia en dous hemisferios: o mundo das promesas e o mundo das realidades salvíficas. Coa vinda do Mesias, as dádivas de Deus chegan á súa plenitude. As promesas do Ceo xa están cumpridas. Desde o Nadal, o Fillo de Deus habita connosco e é “patrimonio da humanidade”.

Deus e o home non rivalizan, senón que se atraen. Non podemos ter medo, porque o Neno de Belén non é un Deus medorento, senón misericordioso: non vén a inflixirnos un castigo exemplarizante, senón a ensinarnos un camiño a seguir. Vén curar as nosas feridas co medicina da misericordia. Non vén amedrentar o noso espírito con ameazas de reprobación, senón a serenar as nosas conciencias co don da paz. O Neno de Belén vén saldar as nosas débedas coa entrega de si mesmo.

Deus achégase aos homes. As distancias vanse acurtando entre os dous. Os misterios do ceo natalicio revélannos que o Mesías é “Deus connosco”; Deus para nós e Deus en nós. As distancias entre o Ceo e a terra acurtáronse tanto que en Xesús de Nazaret, Deus e o home abrazáronse hipostáticamente. É dicir, que as dúas naturezas de Xesucristo, a divina e a humana, subsisten na única persoa do Verbo. En Xesús de Nazaret, Deus e o home fixéronse amigos. O amor de Deus acurtou as distancias, e a súa humildade superou as diferenzas.

O Nadal é unha declaración de humildade por parte de Deus. No berce de Belén constátase que o Señor “desposuíuse do seu rango e tomou a condición de escravo”. Terá o home que desposuírse da súa soberbia, para que se produza o encontro. Este encontro xa tivo lugar na Santísima Virxe, porque o Señor mirou a pequenez da súa escrava. “Ditosa ti, que criches, porque o que che dixo o Señor, cumprirase”. A fe e a humildade de María foron lugares de encontro entre Deus e os homes.

Tomemos exemplo da Santísima Virxe. Ela, tras a encarnación do Fillo de Deus, ten conciencia de que o Redentor, que se encarnou nas súas entrañas, non é só para Ela, senón para toda a humanidade. E en cumprimento desta convicción, peregrina á montaña de Xudá, porque a súa curmá Isabel, que está de seis meses, necesita dos seus servizos. É que a fe pon en movemento, e o principal compromiso de todo crente é a caridade. María dános exemplo diso, e desprázase á montaña. O encontro sorprendeu a Isabel, e no momento do saúdo, o Bautista quedou santificado no seo da súa nai. É que o que está cheo de Deus, comunícao. Por iso María, a chea de graza, dános a Xesús. Encher tamén nós de virtudes e contaxiémolas aos nosos concidadáns, para que as pegadas do Fillo de Deus, feito home, sirvan de guía aos homes de hoxe e de sempre.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]