Nadal

Este ano a incerteza apoderouse dos nosos corazóns, xerando unha angustia e unha desesperanza entre os homes e mulleres do noso mundo. A covid-19 trouxo consigo unha desestabilización emocional, cultural e social que nos arrincou da nosa rutina cotiá. Este tempo esixiu de nós unha resposta tremendamente humana, capaces de arrimar o ombreiro para axudar ao irmán que se vía inmerso en calquera necesidade ou problema.

E non foi doado. Para moitas familias foi moi doloroso. Nunca vivimos unha pandemia, está claro, aínda que moitos dos nosos maiores lembran vivir algunha situación semellante, cunha escaseza de recursos moito maior, pero tamén con outra incidencia no contaxio. Pero o máis doloroso é a cifra de falecidos neste tempo, onde non só é un número que cada día resoa nos medios de comunicación ou nas redes sociais coma se dunha cifra calquera se tratase; son vidas, nomes concretos, historias e familias.

Detrás de cada número hai un fogar que chora ao seu falecido e que, por desgraza, moitas veces non puideron nin sequera despedilo. Por iso, se este tempo esixe unha resposta humanizadora, que nos devolva o sentido da convivencia fraterna, a mirada deberíase pousar en Belén. Ti, Señor, alí, viñeches ao mundo. Neno como eras, descubríchesnos tamén o gran Corazón que posuías. A Igrexa sempre ensinou que o home descobre a súa verdadeira vocación e vida ao verse en Ti, o Home por excelencia (cf. Gaudium et spes, 22).

Quen nos ensinaría como actuar dun xeito humano co irmán senón Aquel que se fixo Home por amor e ensinounos a vivir nun xesto de caridade permanente!

Neste Nadal, na túa vinda a nós que celebramos novamente neste ano, Señor, que o teu agasallo a cada corazón sexa o da esperanza. Que a Luz que es Ti para o mundo fágase presente en cada home e muller, para que os ilumines a eles e poidan ser portadores á súa vez desta luz para outros.

Grazas, Xesús, por facer feliz a nosa vida co Nadal.

Nicolás Susena

Delegado de Pastoral Familiar

Dtor. do Centro de Orientación Familiar Diocesano

[Tomado da publicación “Lugo en familia“]

“Tempo de graza que nos abre a mirada e o corazón ao Milagre Encarnado e, desde El, ao irmán e ao mundo”

Ás portas destas festas tan entrañables, os meus mellores desexos de harmonía e de paz; tanto desde o sentimento humano, como desde a fondura do espírito do Nadal: o aniversario do Señor. Estes bos desexos sen dúbida que están presentes en todos; de aí a riqueza do compartir en múltiples direccións, fortalecendo así os lazos comunitarios e de amizade. Grandeza da condición humana cando nos desexamos comprometidamente o mellor uns a outros.

As circunstancias que nestes momentos tócanos soportar, e nas que nos imos preparando para o Nadal, non son as que todos desexariamos; pero están aí, afectándonos en maior ou menor medida tamén a todos.

Poida que estas circunstancias estean a dicirnos que a nosa paz interior, o sentirnos razoablemente ben e afrontando todo con forza de ánimo e horizonte esperanzador, son realidades ou desexos moi fráxiles se os facemos depender exclusiva ou excesivamente de que “todo” nos vaia ben, de poder gozar de todas as cousas ou de confiar tamén excesivamente na nosa autosuficiencia para arranxalo todo a través dos nosos logros.

Os grandes anhelos do corazón humano están abocados ao fracaso frustrante se só se apoian no benestar que esperamos das cousas e das situacións.

Ao longo do camiño e até o final do camiño, a verdadeira chave para alcanzar con consistencia esa alegría e esa paz está no que imos celebrar moi pronto: o “Deus connosco”, o “aniversario do Señor”.

Cando deixamos ao Señor que nos vaia modulando día a día, tecendo harmonicamente ese dinamismo entre as nosas “grandezas” e as nosas miserias, como vai cambiando o noso mundo interior! Vai cambiando o clima nas nosas familias, as nosas interrelacións…, e o xeito de afrontar individual e colectivamente as circunstancias dos nosos camiños e travesías.

Circunstancias adversas e non desexadas que nos toca soportar moitas veces como pacientes, pero tamén como protagonistas comprometidos para melloralas, para un e para os demais; mellor talvez, para os demais e, en consecuencia, tamén para un.

Por iso, que forma máis auténtica e fecunda de prepararnos para o Nadal abrindo o noso espírito, a nosa vida, os nosos fogares, a nosa realidade social, ao acontecemento divino e salvador que se expresa no máis pequeno, no máis humilde, no máis sinxelo: nun “Portal de Belén”. Este abrirnos é “facer camiño”, camiño que nos marca o Advento como estrela cara ao “Belén”. Isto é centrar e tentar sentir e celebrar o Nadal en clave cristiá, que é a verdadeira.

Se prescindimos da súa dimensión sacra, salvífica, de fe, non é NADAL. En todo caso será ou sería un pretexto para manifestacións e celebracións como as felicitacións, as luces, as vacacións, as reunións familiares e sociais, etc. Moi lexítimo e poida que bo todo isto pero; só por iso, non é Nadal no seu xenuíno/verdadeiro sentido.

Pois resulta que, non desexando para nada esta longa e penosa travesía desde hai case un ano, poida que nos axudenos a celebrar moi fondamente este Nadal, tanto na súa dimensión sacra como na súa expresión relixiosa; aspectos estes tan necesarios canto máis percibimos a nosa fraxilidade e baleiro existencial se só quedamos no puramente humano, social e técnico.

Sen dúbida que a contemplación oracional do Neno Deus, así como as correspondentes celebracións eucarísticas compartidas comunitariamente, farannos máis fortes para afrontar con máis ánimo, e animándonos, as circunstancias adversas do noso camiñar.

E, se estas Festas non podemos celebralas este ano en amplos grupos de familia ou amigos, temos claro que de ningunha maneira faltará nesas ceas e comidas a presenza alentadora do Neno/Deus, talvez facendo así máis fortes os nosos lazos de familia e amizade ao percibir a non presenza e si a distancia.

Que, como Xoán Bautista, preparemos os camiños ao que ha de vir; camiños que Deus quere para todos!

Que, cos Anxos, saibamos deixar resoar no noso corazón a Gloria do Señor!

Que, como os Pastores, adorémolo humilde e gozosamente!

E, que, con María e Xosé, queiramos ofrecerlle ao Neno-Deus un humilde “belén” no noso interior, nos nosos fogares, no noso mundo!

A todos os que ledes estas liñas, deséxovos de corazón o mellor; deséxovos fortaleza de ánimo e, animándonos uns a outros desde esa mirada ampla da grandeza do corazón. Que con esta disposición podamos comezar o próximo ano!

Feliz aniversario do Señor! e feliz próximo ano novo!

Antonio Fernández González

[Artículo en castellano]

O 1 de decembro deste ano o Papa Francisco publicou a Carta Apostólica, O fermoso signo do presebe, sobre o significado e o valor do belén. Nela escribe que unha das mellores formas de experimentar a alegría do Nadal e que expresa unha rica espiritualidade popular é o belén. O popular nacemento. O belén, afirma “é como un evanxeo vivo”. Así, “a contemplación da escena do Nadal convídanos a poñernos espiritualmente en camiño, atraídos pola humildade daquel que se fixo home para atopar a cada home. E descubrirnos que El nos ama até o punto de unirse a nós, para que tamén nós podamos unirnos a El”.

O belén fálanos do amor de Deus. Do Deus que se fixo Neno para dicirnos o preto que está de todos nós. Por iso é polo que, no medio dunha sociedade que trata de silenciar e ocultar a verdade do Nadal, o Papa aléntanos a pór o belén nos nosos fogares, nos lugares de traballo, nas escolas, nos hospitais, nas prazas. Ese signo relixioso evocaranos o que celebramos. Con todo, é curioso que en toda a cidade de Lugo non atopemos o nacemento en ningún lugar público, en ningún escaparate, rúa ou praza. Propaguemos para recuperar o sentido do Nadal esta popular e sinxela representación do Nacemento de Cristo.

A carta lembra que Cristo naceu nun presebe, lugar onde os animais van comer. Presebe, praesepium, lugar do alimento. O feno convértese no primeiro leito daquel que se revelará como “o pan baixado do ceo”. Un simbolismo, lembra Francisco, que xa san Agostiño, xunto con outros Padres, subliñara: “posto no presebe, converteuse en alimento para nós”. Alimento, pois, que nace en Belén e concrétase e perpetúa en alimento eucarístico. O encontro co belén permítenos e convida a recoñecer a presenza de Cristo como Pan Eucarístico. A Vida fíxose visible (1Xn 1,2). Así, nós, fillos da Cidade do Sacramento, non dubidamos en poñernos de xeonllos, adorar e recoñecer (como os pastores e Magos) a presenza de Cristo Vivo e Real na eucaristía. Nela o mesmo Señor agrdanos, fálanos, renóvanos o seu amor. Non é unha forma de falar: Xesucristo está realmente presente no Pan Consagrado. Tamén en Nadal adoramos e recoñecemos a presenza real de Xesús Eucaristía. Contemplemos a Xesús en Belén para estimar o seu amor, aínda maior, permanente na Eucaristía.

E non hai belén sen figuras de esmoleiros, pobres, xente do pobo de Belén. Xente que non coñece “outra abundancia que a do corazón” (Francisco). Na escola do presebe, en tempo de Nadal, e sempre, abramos o corazón a esta presenza sinxela e oculta de Cristo que nace pobre e encárnase nos pobres, sinxelos e excluídos do noso mundo. Nadal é a revolución da tenrura e do amor aos outros. Desde o Belén, Xesús proclama, con manso poder, a chamada a compartir cos irmáns un mundo máis humano e fraterno. Bo Nadal con Cristo no Belén e presente na eucaristía e os irmáns.

Daniel García García

Cóengo e párroco de San Lourenzo de Albeiros