Mes: Xuño 2017

Reapertura do Museo Diocesano-Catedralicio de Lugo

O 23 de xuño tivo lugar o acto de reapertura do Museo Diocesano – Catedralicio de Lugo. O Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, acompañado do presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo, e outras autoridades inauguraron oficialmente a reapertura deste Museo.

O bispo de Lugo afirmou que “a fondura da vivencia dos nosos antepasados, relixiosa e, máis en concreto, cristiá, visibilízase aquí especialmente no conxunto de pezas dedicadas ao misterio da Eucaristía, como representándonos en palabras de arte o antigo lema de Galicia: hic hoc mysterium fidei firmiter profitemur.
Proseguiu recordando que “esta experiencia de fe segue viva entre nós, de modo que a visita pode converterse en encontro, nun momento en que resoen de novo as fibras do noso corazón, non só por sentir próxima a presenza dos nosos maiores e nosas mesmas raíces, senón tamén por axudarnos a recordar e a descubrir de xeito novo a beleza e o valor inapreciable daquilo no que cremos e esperamos”.

Mons. Carrasco quixo agradecer o traballo de tantas persoas e institucións neste museo: “O Museo é, por fin, unha obra feita posible pola colaboración tamén hoxe de homes e mulleres de Igrexa, da Diocese de Lugo e da Xunta de Galicia, asumindo a súa responsabilidade para co noso patrimonio histórico artístico”.

[Ver álbum fotográfico]

Proxecto educativo “Emociónate!” do Seminario Diocesano

O Seminario Diocesano de Lugo desenvolveu ao longo da terceira avaliación o proxecto educativo Emociónate!
Unha viaxe polas emocións desde as diferentes materias e na que participaron todos os alumnos do centro.
A expresión matemática das emocións mediante fórmulas e estatísticas, o estudo das hormonas e alimentos responsables das emocións, a súa expresión artística e literaria, foron algunhas das actividades levadas a cabo polos alumnos.
Como gran final, algúns integrantes da Banda Filarmónica de Lugo, ofreceron un concerto na Aula Magna do Seminario para que os alumnos descubrisen as emocións a través da música. Ao rematar, inauguraron a exposición onde están recollidos todos os traballos realizados e que se pode visitar ata o día 30 de xuño, chamando ao 982 220 100.
En Bacharelato descubriron o funcionamento do sistema nervioso e analizaron as funcións relacionadas co control das emocións. Realizaron a táboa periódica das emocións e estudaron as moléculas da felicidade: endorfina, dopamina, oxitocina e a serotonina.
Debuxaron en Educación Plástica as expresións das emocións, estudaron a morfoloxía craneal e os diferentes trazos faciais que transmiten as emocións da ira, alegría, tristeza, medo, amor, e a tolemia.
Rosalía de Castro serviu de guía para o estudo da tristeza nas clases de Literatura galega. Da man de Shakespeare escribiron poemas de amor. Coa lectura e reinterpretación do Quijote descubriron que todo sería bastante aburrido sen a tolemia. Non só leron os textos e identificaron as emocións que transmiten, senón que tamén aprenderon a expresalas.

Algúns integrantes da Banda Filarmónica de Lugo que actuou no Seminario

O presidente de Cáritas Española, Manuel Bretón Romero, pregoeiro do Día da Caridade

 

Manuel Bretón, entre o presidente de Cáritas Lugo, Ginés Plaza e o Delegado Antón Negro

O mércores 14 de xuño no Círculo das Artes de Lugo o Presidente de Cáritas Española, Manuel Bretón Romero, deu o pregón da Caridade. Titulouse “Llamados a ser comunidad”.

Manifestou o seu “compromiso de que non imos parar, seguiremos coa nosa tarefa cotiá, paso a paso, asumindo o papel que lle correspondeu a cada un e intentando chegar a todo aquel que máis o necesite”.

Referíndose aos voluntarios e traballadores de Cáritas, dixo que se “conta cun fantástico, impresionante capital humano con inmensas doses de ilusión, experiencia de traballo en equipo, iniciativa, solidariedade e por suposto profesionalidade”.

O Presidente de Cáritas transmitiu “a esperanza en que xuntos poidamos construír un mundo mellor. A esta esperanza debemos apegarnos todos levando a xenerosidade por bandeira para intentar conseguir sempre un mundo no que prevalezan os dereitos e a dignidade dos seres humanos por riba de calquera outro interese, por moi nobre que sexa. Ante a necesidade, a dor e o sufrimento dos demais a nosa actitude será sempre esperanza, amor e solidariedade”.

Na actualidade, Manuel Bretón continúa ligado ao mundo da seguridade e a defensa como membro de EuroDefense-España e dirixe a Fundación FOESSA (Fomento de estudos Sociais e de Socioloxía Aplicada).

Chamados a ser comunidade

Fai un par de semanas tiven a oportunidade de cumprir coa lectura do Príncipe de Nicolás Maquiavelo e o Breviario para políticos de Mazzarino.

Algúns poderán dicir que é literatura extemporánea, pero nada máis lonxe da realidade. Desde o seu bo coñecemento da psicoloxía humana légannos unhas obras que aínda que hoxe non son seguidas por príncipes, si son asimiladas devotamente polos nosos politicos e non poucos cristiáns. Deixándonos frases como esta: «O máis importante é aprender a ser ambiguo, a pronunciar discursos que poidan interpretarse tanto nun sentido como noutro para que ninguén poida resolver. Practicar a ambigüidade é a miúdo necesario. (…) Utiliza con habilidade o optativo, a anfiboloxía, a invocación oratoria, en resumo, todas as figuras retóricas tralas que ocultarse». Resulta que a contradición é o noso sinal de identidade se do que se falamos é de axudar a persoas privadas de liberdade.

Malia todas nosas homilías e programas de reinserción, hai colectivos que non somos capaces de aceptar, por iso é de agradecer, que este ano o lema do Día da Caridade sexa ‘Chamados a ser comunidade’. Os presos tamén forman parte da nosa comunidade, son persoas, unha boa parte dos que están nos nosos cárceres son cristiáns, moitos pais de familia… Unha boa parte dos que acabaron neste lugar xa foran excluídos antes da nosa comunidade cando non hai unha vivenda digna, un barrio con infraestruturas que posibiliten unha mellor convivencia, traballo, un teito baixo o cal formar unha familia…

Cantas veces nas escrituras lemos: Mateo 25, 36 «estaba espido, e vestístesme; enfermo, e visitástesme; na cadea, e viñestes a min». Romanos 12:15 «Gozádevos cos que se gozan e chorade cos que choran». Colosenses 4:18 «Eu, Paulo, escribo este saúdo coa miña propia man. Acordádevos das miñas cadeas. A graza sexa convosco». Hebreos 10:34 « A verdade é que vos compadeciades dos presos e aceptabades con alegría as confiscacións dos vosos bens, xa que tiñades ben aprendido que tendes un patrimonio ben mellor e duradeiro», algo francamente difícil.

Cando un preso sae do cárcere, tras cumprir condena, inicia o tortuoso camiño da reinserción para o cal, moitas veces, nin a sociedade nin el están preparados, a meta é obter as ferramentas necesarias para reintegrarse na sociedade, unha tarefa nada doado e que afecta a moitos, empezando polas vítimas do delito. Oxalá nunca nos resulte indiferente o sufrimento dos demais nin o daqueles que recibiron unha sanción por estar en conflito coa lei, por equivocarse, por non recibir un consello oportuno…

Jose Río Ramilo

Director do Secretariado Diocesano de Pastoral  Penal

Apunto ao meu fillo a clase de relixión?

Son tercos os partidos políticos en facer fracasar unha lei de ensino de consenso ao chocar coa pedra de tropezo, a materia de relixión.

“Un cidadán que non saiba explicar o sentido dunha catedral, dun santuario, dunha procesión, do seu nome, do Camiño de Santiago, Semana Santa, Nadal- comenta un avó- será un profesional da ignorancia e un desprazado social; a ignorancia dos meus netos sobre o patrimonio relixioso é unha bofetada cara aos nosos antepasados que deixaron gravada a súa historia no que engrandece a nosa terra”.

Os nosos nenos e adolescentes enfrontaranse, tarde ou cedo, a serias preguntas que necesitan unha resposta esperanzada: Que fago eu neste mundo? Para que me chamaron á vida? Que vai ser de min, mañá? Se a xustiza, a verdade, a compaixón ou o respecto mutuo non se funda en nada, por que vou perdoar, a ser honrado?

A clase de relixión tende a dar respostas ás inquietudes máis profundas do home: a vida, a natureza, abrindo o corazón ao perdón, non abandonando ao ancián e necesitado, e respectando a liberdade dos demais.

A clase de relixión ponnos en camiño para dar razón do que a ciencia non pode explicar. A catequese axúdanos a amar e a clase de relixión a coñecer o que amamos.

A verdade está malferida sen coñecer a nosa historia máis íntima: a historia da alma humana, a súa aspiración a un horizonte feliz construído cos outros.

A relixión axúdanos a entender o silencio de Deus ante o mal, a morte, e o valor de toda persoa que ao maltratala nos deshumaniza e apúntanos á maior das degradacións posibles.

Deus non está de moda. E como o ser humano non pode vivir á intemperie, acábanse fabricando “becerros de ouro”, amuletos sustitutos, esquecendo que a súa dignidade é inmensa por ser imaxe e semellanza do seu Creador.

Os pais quéixanse de que estes tempos “deseducan”. Confían nos profesores de relixión, no seu testemuño de persoas crentes, e fano sen medos e complexos ante opcións competitivas. Agradecen aos colexios que forman personalidades crentes, practicantes e activas socialmente.

Sen liberdade de elección para os pais na formación dos seus fillos non hai democracia. Bravos, pais que esixides a axuda da escola para que os vosos fillos coñezan e vivan o que pedistes para eles no Bautismo.

Os pais saben que a escola é unha axuda, pero que eles non poden descargar a súa responsabilidade como primeiros educadores soamente niso. Son tempos en que se multiplican as “escolas” para deseducar: a rúa, os xogos, todo o bo e malo ábrese camiño en cada momento para apoderarse dun corazón. O voso traballo, pais, non é doado pero é gratificante: ver crecer aos vosos fillos camiñando seguros pola senda da vida. “Apunto ao meu fillo á clase de relixión e acompáñoo no seu crecemento”.

Permítome recordar un encontro con dous científicos rusos (especialistas en satélites), en novembro de 1990, no meu paso obrigado por Moscú: Sr. Genrich A. Avensov que me ofreceu aloxamento na súa casa, e Sr. Yuri Gasparin, que me entregou o seu gorro para protexerme do frío. Encontro fortuíto e providencial no avión e que me permitiu ser protexido “da inseguridade da noite en Moscova”, segundo as súas palabras.

Manifestaron o seu pesar pola ausencia de formación relixiosa no colexio con palabras como estás: “fíxosenos un gran dano educándonos no ateísmo”… Un e outro  emocionábanse comentando: “gocei ao poder bautizar, hai pouco, á miña neta nesa Igrexa” ou “na mesa de noite teño unha a Biblia e a súa lectura confórtame”.

Deixemos que os nosos nenos e adolescentes reciban unha educación apoiada na palabra de Deus ofrecida coa vida na familia e na escola.

Frei José Estévez

Relixioso mercedario de Sarria

A %d blogueros les gusta esto: