Mes: Setembro 2017

“Compartindo a viaxe”: campaña de Cáritas en favor dos migrantes

“Compartindo a viaxe”, é o nome da campaña global que Cáritas Internationalis emprende en favor dos migrantes do mundo en atención ao chamamento que en diversas ocasións fixo o papa Francisco en favor dos migrantes. Iníciase o 27 de setembro e durará ata setembro de 2019

É unha campaña de sensibilización pública que promove oportunidades e espazos para que se reúnan os migrantes e as comunidades e compartan historias e experiencias, co obxectivo de fortalecer vínculos entre os migrantes e as comunidades. Promóvese a visión dunha soa familia humana, mundial e unida.

Todo aquel que estea interesado pode unirse á campaña, especialmente persoas con experiencia na emigración, que poden ser invitadas a compartir a súa viaxe, xa sexan migrantes ou comunidades afectadas pola migración.

[Web oficial da campaña]

A quen queres máis: a papá ou a mamá?

Estamos demasiado afeitos aos dualismos e a ter que escoller entre dúas opcións: A quen queres máis, a papá ou a mamá?. Esta é a pregunta típica que lles facemos aos nenos sen saber o dano que podemos provocar na súa inocencia e bondade. O normal é que contesten que queren aos dous. Pero nós, non satisfeitos, volvemos insistir.

No Evanxeo do próximo domingo tamén se nos suscita unha cuestión, que, a primeira vista, parece que tamén adoece de dualismo: “Quen dos dous cumpriu a vontade do seu pai?” Neste caso a resposta é clara. A vontade cumpriuna o que “fixo” non o que “dixo”. Xa saben iso de que “obras son amores e non boas razóns”.

Neste texto evanxélico van ser moitos os que atopen unha xustificación para a súa forma de pensar e o seu estilo de vida, precisamente por ese dualismo do que falaba ao principio. Non vai faltar quen diga que non fai falta rezar (dicir), nin ir a Misa para facer obras boas. Tampouco vai faltar quen diga que os que intentamos rezar e imos a Misa somos os peores porque “dicimos” moito, pero facemos pouco ou nada. Se cadra non lles falta razón, pero tampouco ten por que ser así. Non todo ten que ser dualismo. Precisamente para os cristiáns isto é un reto: que as nosas obras se correspondan coas nosas palabras. As dúas cousas son posibles. Non é necesario escoller nin pelexarnos porque só unha sexa a importante. Non, as dúas son importantes, ¡como non vai ser importante a coherencia!. Pero… por que imos ter que escoller só unha cousa cando podemos escoller as dúas?

Xa que hoxe imos de ditos e refráns sigo con outro máis: Non se pode repicar e andar na procesión. É certo. Hai cousas incompatibles, pero outras non o son. Nós, os cristiáns temos a sorte de poder e deber loar a Deus (rezar, falar con Deus, dicir) e facer o ben e a vontade de Deus ao mesmo tempo. Con outras palabras repetíronnos isto mesmo os Papas Xoán Pablo II e Bieito XVI: “Non teñades medo de Cristo! El non quita nada, e dáo todo”.

Miguel Ángel Álvarez

Tomado da revista dixital Falando Baixiño, nº 159

Moita oración e reiniciar o sistema

Comezo contando algo que me pasa con bastante frecuencia. Moita xente acode a min, non só para auxilio espiritual, senón tamén por problemas informáticos e telefónicos, por chamalos dalgún xeito.

Xa saben: “como se fai tal cousa?”, “non me funciona isto”, “apareceume isto aquí”. Habitualmente son cousas moi sinxelas de arranxar e fágoo sen maior problema. Por iso, cando me preguntan como o fixen, respondo de forma irónica dicindo que hai cousas que só saen con moita oración. Pero o único que fago é apagar e volver acender, ou dito doutra forma, “reiniciar ou resetear”. Se a cousa é moi grave, a intervención ten que ser máis agresiva e hai que restaurar o sistema, volvéndoo aos valores de fábrica. Outras veces hai que formatear ou poñer un disco duro novo ademais de ampliar memoria. É frecuente que os equipos se volvan lentos por virus ou por acumulación de arquivos e aplicacións de todo tipo que non serven para nada. Xa, no peor dos casos, non queda outra alternativa que comprar un equipo novo porque o que tiñamos quedou obsoleto e non cumpre coas esixencias actuais.

Non son experto nin técnico nin científico, pero é fácil pensar que os móbiles, que non se apagan nunca, acaban saturados e fallando. Ata as máquinas necesitan un pequeno descanso ou desconexión para empezar de novo e funcionar correctamente. Trátase de que o sistema poña as cousas no seu sitio.

Outras veces as máquinas acenden mal e prodúcese un fallo no proceso de arranque. Cando isto pasa, a única opción é empezar de novo para facer o proceso completo sen saltarse ningún paso.

Pois se así ocorre coas máquinas que só fan unha cousa e sempre do mesmo xeito, e non teñen sentimentos e alma, pensen agora canto máis as persoas.

Opino que isto mesmo tamén serve para a Igrexa e todos os que a formamos. Todos necesitamos rezar máis, moita oración, e nunca mellor dito, tamén reiniciar o sistema ou restauralo por completo para poñer en marcha con forza a Nova Evanxelización.

Na vida de moitos cristiáns e da Igrexa hai moitas cousas que non funcionan: imos a remolque e cansos, sáltanse pasos no proceso de iniciación, ou non damos os correctos.

Non podemos volver á idade de 5 anos, pero si podemos nacer de novo, como lle dixo Xesús a Nicodemo. Necesitamos retiros, momentos de oración (moita oración), exercicios espirituais para facer un alto no camiño cotián e restaurar os nosos sistemas para comezar de novo e atoparnos de verdade con Xesucristo. Cantas veces para arranxar unha casa en ruínas hai que tirar todo e facela de novo?

Non é nada distinto ao que fixo Xesucristo: “Destruíde este Templo e en tres días levantareino […] Pero El referíase ao Templo do seu corpo” (Xn 2, 19-ss). Morrer ao home vello e resucitar ao home novo.

Esta tarefa pódenos asustar un pouco por medo a perder o que xa temos (case tanto como perder os contactos do móbil). Pero se non o facemos, corremos o perigo de que a casa termine sendo unha chea de lixo cuberto de silveiras.

 

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Buscade ao Señor mentres se deixa atopar

Buscade ao Señor mentres se deixa atopar. Aquí quedei ao ler as lecturas do próximo domingo. É a primeira liña da primeira lectura, do profeta Isaías. Ou sexa que non fixen máis que empezar e asusteime un pouco pensando que pode chegar un momento no que o Señor non se deixe atopar.
Agora que se deixa atopar, se cadra somos nós os que non o queremos buscar ou non queremos atoparnos con El, o que sería aínda máis grave. Pero, tamén podería pasar que non se deixe atopar cando esteamos necesitados ou apurados. Isto sería triste.
O encontro con Xesucristo é fundamental para ser cristiáns. Sen este encontro só seremos cristiáns de nome, os ritos e celebracións non terán sentido e que só fariamos por unha tradición que xa non coñecemos.
Como cura, á vista do que teño que facer moitos días (ou que me “obrigan” a facer) é o que máis me preocupa: que Xesucristo, en nome de quen facemos todo, sexa un gran descoñecido. Facemos celebracións e liturxias cristiás en momentos da nosa vida e na morte, pero nin buscamos a Cristo nin nos preocupa non poder atoparnos con El. Estes días sae a colación nalgúns comentarios unha realidade que tamén xa descoñece a maioría da poboación: o norte de África, que foi profundamente cristián, e no que fai moito tempo que apenas queda rastro do cristianismo. O mesmo podemos dicir de Siria e outros lugares nos que o cristianismo estivo fortemente enraizado desde o principio da Igrexa. Se non cambiamos de rumbo tamén pode pasar o mesmo en España. O problema non é que deixemos de ser cristiáns, que a moitos pouco lles importa. O problema é que deixaremos de ser o que somos e converterémonos noutra cousa.
Buscade ao Señor que se deixa atopar. Aínda podemos dicir máis, o Señor faise o encontradizo, para que nos sexa fácil atoparnos con El. Non temos escusa. Deixémonos sorprender. Non teñamos medo.
Buscade ao Señor mentres se lle atopa, invocádeo mentres estea cerca; que o malvado abandone o seu camiño, e o criminal os seus plans; que regrese ao Señor, e El terá piedade; o noso Deus, que é rico en perdón. Os meus plans non son os vosos plans, os vosos camiños non son os meus camiños -oráculo do Señor-. Como o ceo é máis alto que a terra, os meus camiños son máis altos que os vosos, os meus plans cós vosos plans. (55, 6-9)

Miguel Ángel Álvarez

Falando Baixiño, nº 158

Imaxe: cathopic.com

Por que non darán formación política os partidos?

No final da década dos oitenta coincidín nunha escola de formación militante cunha persoa que fora Secretario de Formación no PSOE dunha Comunidade Autónoma lonxe de Galicia. O motivo polo que me lembro del é a razón pola que o expulsaron do partido: porque esixira que antes de dar o carné do partido aos que se afilian, habería que esixirlles a asistencia a un cursiño de formación de fin de semana, no que se explicaba que é o socialismo e un pouco da súa historia. Non só rexeitaron que se dese esa mínima formación de fin de semana, senón que o levaron á Comisión de Conflitos do partido e remataron expulsándoo.

Hoxe ningún partido político con representación no Parlamento ten organizado ningún cursiño de formación sobre realidades políticas e a cultura na que se enxerta a vida organizada nese partido. Dáse o carné de militante sen nada de formación nin exame.

Non teño coñecemento de ningún lugar no que os partidos políticos organicen actividades de formación política para o pobo sobre temas coma, por exemplo, o Estado de Dereito, Tratados Internacionais, Xerarquía Normativa, Constitución, Democracia, Evolución dos Partidos Políticos, Sistemas Electorais, Formas de Goberno…. En certa ocasión tiven que suspender a unha alumna, que era Concellala, na materia de Análise Política porque, a pesar de explicalo na clase, non sabía como se distribuían os concellais elixidos das diversas listas segundo a Lei D’Hont.

Noutra ocasión unha persoa foi á sé do PSOE a pedir a sinatura de adhesión a un manifesto de solidariedade cos pobres. Para animalos a asinar o manifesto ía unha carta de presentación con moitas citas do libro de Willy Brandt A loucura organizada (1986), que era presidente da Internacional Socialista, pero ninguén na sede sabía quen era. Igualmente  agora Iratxe García, nomeada por Pedro Sánchez Secretaria Executiva da UE na Comisión Executiva Federal, a pesar de ser europarlamentaria, escribiu en twiter (17-VI-2017) que Helmut Kohl foi un “gran socialdemócrata”(!!), ante a morte do que fora chanceler demócrata cristián alemán de 1982 a 1998.

Hai uns anos un mozo foi nunhas eleccións a pedir o programa electoral á sede dun partido nacionalista e dixéronlle que aínda non o elaborara a dirección. Eu díxenlle: por que non lles preguntaches se acaso non eran un partido democrático?.

Así se entende que non haxa nos partidos políticos militantes no sentido da UNESCO: que coñezan a realidade a modificar, que teñan e estean implicados nun plan estratéxico para cambiar a realidade conforme ao seu ideal e, por suposto, desvinculados de gratificacións económicas.

Esa falta de formación permite que o líder do partido sosteña unha decisión política ou a contraria segundo lle pete; por exemplo dicir que “subir impostos é de esquerdas”, ou que “baixar impostos é de esquerdas”. Isto leva a que o líder teña un poder absoluto na organización coa conseguinte falta de democracia interna.

Certamente que é moito máis fácil dirixir e manipular a un pobo sen formación e sen organizacións sociais. Cantas menos asociacións teñan os cidadáns, canto máis individualistas sexan e canto máis incultos sexan, máis fácil será controlalos.

Non está fora de lugar esta cita de Primo de Rivera: “Nada de programas. Que ningunha cousa seria e profunda, decisiva e eterna, se fixo nunca con arreglo a un programa. O que hai que ter é un sentido total do que se quere, sen tantos círculos de estudio, estatísticas, censos electorais e programas”. Así con esta actitude o que teña a formación xa dirixirá a acción política deles, por suposto no seu propio beneficio económico ou de poder.

Por iso é de agradecer que na Igrexa se esixa formación antes de que se reciban os sacramentos, a pesar da oposición do ambiente social. Esixir formación é potenciar a liberdade e a cultura das persoas. Significa que se respecta a miña intelixencia, a miña liberdade, en definitiva, a miña dignidade de persoa humana.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A %d blogueros les gusta esto: