Mes: Decembro 2019

O fermoso signo do presebe

O 1 de decembro deste ano o Papa Francisco publicou a Carta Apostólica, O fermoso signo do presebe, sobre o significado e o valor do belén. Nela escribe que unha das mellores formas de experimentar a alegría do Nadal e que expresa unha rica espiritualidade popular é o belén. O popular nacemento. O belén, afirma “é como un evanxeo vivo”. Así, “a contemplación da escena do Nadal convídanos a poñernos espiritualmente en camiño, atraídos pola humildade daquel que se fixo home para atopar a cada home. E descubrirnos que El nos ama até o punto de unirse a nós, para que tamén nós podamos unirnos a El”.

O belén fálanos do amor de Deus. Do Deus que se fixo Neno para dicirnos o preto que está de todos nós. Por iso é polo que, no medio dunha sociedade que trata de silenciar e ocultar a verdade do Nadal, o Papa aléntanos a pór o belén nos nosos fogares, nos lugares de traballo, nas escolas, nos hospitais, nas prazas. Ese signo relixioso evocaranos o que celebramos. Con todo, é curioso que en toda a cidade de Lugo non atopemos o nacemento en ningún lugar público, en ningún escaparate, rúa ou praza. Propaguemos para recuperar o sentido do Nadal esta popular e sinxela representación do Nacemento de Cristo.

A carta lembra que Cristo naceu nun presebe, lugar onde os animais van comer. Presebe, praesepium, lugar do alimento. O feno convértese no primeiro leito daquel que se revelará como “o pan baixado do ceo”. Un simbolismo, lembra Francisco, que xa san Agostiño, xunto con outros Padres, subliñara: “posto no presebe, converteuse en alimento para nós”. Alimento, pois, que nace en Belén e concrétase e perpetúa en alimento eucarístico. O encontro co belén permítenos e convida a recoñecer a presenza de Cristo como Pan Eucarístico. A Vida fíxose visible (1Xn 1,2). Así, nós, fillos da Cidade do Sacramento, non dubidamos en poñernos de xeonllos, adorar e recoñecer (como os pastores e Magos) a presenza de Cristo Vivo e Real na eucaristía. Nela o mesmo Señor agrdanos, fálanos, renóvanos o seu amor. Non é unha forma de falar: Xesucristo está realmente presente no Pan Consagrado. Tamén en Nadal adoramos e recoñecemos a presenza real de Xesús Eucaristía. Contemplemos a Xesús en Belén para estimar o seu amor, aínda maior, permanente na Eucaristía.

E non hai belén sen figuras de esmoleiros, pobres, xente do pobo de Belén. Xente que non coñece “outra abundancia que a do corazón” (Francisco). Na escola do presebe, en tempo de Nadal, e sempre, abramos o corazón a esta presenza sinxela e oculta de Cristo que nace pobre e encárnase nos pobres, sinxelos e excluídos do noso mundo. Nadal é a revolución da tenrura e do amor aos outros. Desde o Belén, Xesús proclama, con manso poder, a chamada a compartir cos irmáns un mundo máis humano e fraterno. Bo Nadal con Cristo no Belén e presente na eucaristía e os irmáns.

Daniel García García

Cóengo e párroco de San Lourenzo de Albeiros

José Mario Vázquez Carballo, reelixido como deán da Catedral de Lugo

O cóengo e Vigairo Xeral da Diocese, José Mario Vázquez Carballo, foi reelixido como deán da Catedral de Lugo para os vindeiros catro anos.

O pasado 21 de novembro, en sesión extraordinaria o cabido catedralicio procedeu á elección de Mario Vázquez, e agora o bispo da Diocese, Mons. Alfonso Carrasco, confirmou e nomeamento.

O cabido catedralicio, presidido polo Bispo de Lugo, está composto por 13 membros.

O seu nacemento como institución pérdese no tempo. Desde mediados do século VII até comezos do XIII, o clero adscrito ao servizo da Catedral de Lugo vivía formando unha comunidade, e tiña unha regulamentación semellante ás monásticas da época.

Dado que Don Rodrigo figura en 1155 como Prior Canonicae, e subscribe como deán en 1168, probablemente nomeado polo Papa Alejandro III, conclúese que é nesa época cando a institución comeza a súa singradura.

Ás portas do Nadal

Deus, que é amor dinámico, determinou crear ao home para ter a quen amar e, non dispondo doutro referente máis que a sí mesmo, creouno ao seu xeito. Dotouno de entendemento e de vontade, con capacidade para distinguir o ben do mal, e chamado a optar polo positivo fronte ao negativo. No home, todo era perfecto. Era impensable que o Creador puidese regalar algo mellor ás súas criaturas. Pero Deus, infinito no seu ser, o é tamén na súa xenerosidade, e isto levoulle a elevar ao home á orde sobrenatural, enriquecéndoo coa filiación divina.

Desde agora, o home é un “ti” de Deus, e nel, o Señor comprácese plenamente. Pero ao home pronto lle saíu un “competidor”: o tentador, Satanás, cobizando o señorío do mundo que Deus lle outorgara a Adán, decláralle a guerra ao Señor, presentándolle batalla polo flanco máis vulnerable do ser humano: a vaidade, o orgullo, a propia compracencia… que son caldo de cultivo para a derrota dos homes. Sabedor disto, o demo, ferido de envexa pola situación privilexiada que Deus concedese ao xénero humano, inocula sentimentos de rebeldía nos corazóns de Adán e Eva. Estes, desobedecendo ao Señor, comen do froito prohibido e, ao instante, perden a inocencia e a súa condición de fillos de Deus, e agóchanse na frondosidade do Paraíso Terreal. Eles, que eran a suprema beleza creada polo Divino Facedor, agora recoñécense impresentables, e non queren atoparse co Señor.

Foi a primeira derrota que sufriu o home a mans do seu inimigo, pero a guerra non está perdida, porque as guerras non as gañan os que vencen as primeiras batallas, senón os que saen vencedores no último combate. Pois teñamos por segura que a última batalla será gañada polo Señor, porque na nosa contenda co inimigo, todo é cuestión de amor; e Deus, posto a amar, ama para sempre. O amor divino manifestóusenos na creación, explicitóusenos na redención, déixase sentir na providencia e, ao final, farásenos agasallo no seu perdón misericordioso.

Deste amor redentor e misericordioso fálanos a liturxia ao longo do tempo de Advento. Para que faga efecto, acheguemos a nosa esperanza e a nosa persoal correspondencia, e Deus porá o demais.

Mons. Indalecio Gómez Varela

Cóengo S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

Actos de Nadal na Catedral de Lugo

O luns 23 de decembro ás 20:30 h será bendicido o belén instalado na Catedral de Lugo. Neste acto o Orfeón Lucense ofrecerá un concerto de Nadal.

O martes 24 de decembro: ás 24 h celébrase a Misa de Noiteboa

O mércores 25 de decembro ás 13 h celébrase a Eucaristía de Nadal.

Advento, tempo de esperanza

O home vén ao mundo con multitude de indixencias. A súa carencia é total: se non o alimentan, morre de fame; se non lle procuran roupa de abrigo, morre de frío; se non lle ensinan a ler, será analfabeto para sempre…

A carencia é pobreza, pero non todas as carencias son iguais. A contía e o valor das carencias condicionan as nosas pobrezas. É máis pobre o que carece de pan, que o que carece de cultura ou de prestixio social…

Todos temos deficiencias físicas e deficiencias psíquicas. Pero non sexamos pesimistas, xa que neste mundo en que nós vivimos abunda máis o positivo có negativo. Suplantemos o derrotismo pola esperanza de que o que hoxe é un fracaso, mañá será éxito. A esperanza é virtude conxénita no home. O agricultor que hoxe sementa gran na terra, faino coa gozosa ilusión de que o trigo que hoxe arroxa no suco, mañá será pan na súa mesa… Así nolo lembra o salmista: “Os que entre bágoas sementan, entre cantares recollen”. Os agricultores “Cando van, van chorando os que levan a semente. Ao viren, veñen cantando os que traen os monllos”.

Todos os homes vivimos de esperanza. Desde que nacemos, miramos ao futuro: vivimos en esperanza. Cando se perde toda visión de futuro, xorde a frustración. O presente é o futuro realizado, e o futuro é o presente aínda non cumprido. E posto que o “hoxe” condiciona o “mañá”, o presente é o futuro “prerealizándose”. Isto quere dicir que, en boa medida, somos construtores do noso mañá. Pero para que a nosa empresa sexa exitosa, requírese unha motivación que xustifique o noso sacrificio. Tal motivación nace da valoración do fin a conseguir, da garantía do éxito buscado e dos medios de que se dispón en función do labor emprendido.

A esperanza é máis que “gardar”, é colaborar co Señor, o cal, ao crearnos, confiounos unha misión a realizar, dicíndonos: “crecede e multiplicádevos, e sometede a terra” (Xén. 1,28). O labor do home é traballar no perfeccionamento do mundo material e espiritual. A experiencia dinos que as nosas mans melloraron notablemente o hábitat dos nosos antepasados. Aínda recoñecendo que queda moito por facer na nosa contorna, non podemos ignorar que o noso mundo avantaxa moito ao dos nosos avós.

Valoramos os adiantos que a man do home propiciou a estes tempos en que nos tocou vivir; pero non nos deteñamos no camiño, pois aínda falta moito para chegar á meta. Somos colaboradores do Señor, sigamos preocupándonos por un mundo mellor.

Mons. Indalecio Gómez Varela

Cóengo da S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: