Mes: Agosto 2021

Lugo, un “alto” no Camiño


Alto! É a voz autoritaria dos axentes da orde, que tratan de deter ao sospeitoso delincuente, en evitación de que poida quebrantar o bo vivir dos cidadáns. E alto», parémonos a descansar, di o peregrino que, canso do camiño, busca recuperar forzas para poder proseguir no seu peregrinar.

Coa mesma palabra, exprésanse dúas actitudes opostas. O alto! ao delincuente é en previsión de evitar un mal comportamento. O «alto» do peregrino canso é a previsión de recuperar enerxías para poder chegar á meta. Os condicionantes dos devanditos protagonistas tamén son distintos. O delincuente evita atoparse coas forzas da orde, para que non lle impidan levar a feliz termo as súas torcidas intencións. O peregrino auténtico busca resarcirse do seu cansazo para poder proseguir no seu bo propósito. En evitación de ser sorprendido, o maleante busca disfrazar a súa identidade alí onde se atopa, para poder sorprender ao inocente cidadán. O auténtico peregrino busca e ofrece colaboración. Busca ser acollido para poder descansar. Busca quen lle oriente, para non errar o camiño. Busca quen lle ofreza colaboración no seu peregrinar, etc.

Pois, todo isto atoparano na cidade de Lugo os que se dirixen a Compostela polo Camiño Primitivo. Os lucenses, como todos os galegos, somos acolledores; recibimos amablemente aos forasteiros; abrimos as nosas portas ao camiñante errante. Por todo isto, Lugo é un bo lugar para facer un «alto» no camiño. E o é, sobre todo, porque a nosa cidade é eminentemente eucarística. Na nosa Catedral está exposto día e noite, o Santísimo Sacramento, desde tempo inmemorial.

A Eucaristía é “Deus connosco”. El espéranos, acóllenos, fortalécenos: non pasemos de longo. Deteñámonos a visitalo na nosa Catedral. Alí atoparémolo sempre. A Eucaristía é «Pan baixado do Ceo» e mantense na terra, para acompañarnos no noso camiñar, para fortalecernos no noso pousado peregrinar, e esperta en nós inesperada sorpresa. Diríase que se está rememorando a escena dos discípulos de Emaús. O gozo farase pleno «ao partir o pan», e a sorpresa disiparase ao caer na conta de que o divino acompañante é Xesús Eucaristía.

A partir deste momento, o panorama do noso peregrinar será distinto. O Señor xa non nos espera en Compostela; saíunos ao camiño. É o noso compañeiro de viaxe. Ilumínanos coa luz da súa palabra. Fortalécenos coa graza da Eucaristía. Enriquécenos coa abundancia dos seus dons, e convértenos nun novo agasallo para a nosa familia e para os demais.

Parabéns! Polo noso medio o mal decrece na terra, e o ben abunda no noso mundo. Manteñámonos no camiño emprendido, até chegar á meta.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

O 30 de agosto celébrase a dedicación da Catedral de Lugo


“Dedicación” significa “consagración” dun lugar ou dun obxecto (sobre todo o altar) a un uso sacro. Chámase igrexa “Catedral”, porque alberga nela a cátedra, a sede do bispo, e por iso é a “igrexa nai” de todas as igrexas e capelas da Diocese.

A festa de hoxe convídanos a ser conscientes do importante que é a unión á Igrexa local, algo que se manifesta na unión co propio Bispo e a súa sede. Unímonos tamén ás xeracións de cristiáns que rezaron e celebraron nesta mesma igrexa catedral.

Esta celebración lémbranos, ante todo, a alegría que debemos sentir por pertencer ao pobo de Deus, ao edificio vivente da comunidade cristiá, sobre o fundamento de Cristo, pero, tamén, sobre a estrutura que el mesmo quixo: os apóstolos e os seus sucesores.

Se cada un é “pedra viva” nesta construción, dedúcese o compromiso e a corresponsabilidade de todos, cada un coa misión que recibise na comunidade, na construción da Igrexa e no cumprimento da súa tarefa no medio do mundo.

Celebrar a dedicación da propia Catedral é celebrar a unidade eclesial en torno ao Bispo e pastor, con toda a Igrexa, e con Cristo e o seu Espírito.

Estreando nova vida

Estrear é usar algo por primeira vez. A estrea leva consigo certo encanto, algunha presunción e tamén algunha responsabilidade para evitar que a peza estreada non se deteriore.

De todo o que posuímos as persoas, a máis importante é a vida. A vida pode considerarse baixo distintos aspectos: vida social, vida familiar, vida laboral, e vida relixiosa.

Socialmente contempladas, as persoas non somos illas bañadas por distintas augas, senón seres humanos chamados a relacionarnos uns con outros. As relacións vívense a distintos niveis: nivel de respecto mutuo; nivel de convivencia veciñal; nivel de convivencia amical, e de colaboración…

Os niveis de relacións de convivencia rexuvenecen a vida das persoas, e a convivencia social enriquécese, cando os veciños teñen unha convivencia cordial.

A vida familiar intégrana os pais cos seus fillos, e estes cos seus irmáns. O amor conxugal, enriquecido con agarimo paterno e a fraternidade dos irmáns, fai do fogar unha familia na que abundan os detalles de delicadeza mutua, e estes comportamentos son os mellores ingredientes, para que a vida de familia sexa fonte de felicidade e de bo vivir.

A responsabilidade laboral de todos os que conviven baixo o mesmo teito, garante a abundancia de pan para os comensais que comparten a mesma mesa, e garante tamén a conciencia de que o home é un ser para os demais e de que a súa misión é facer felices aos que viven ao seu carón.

A dimensión relixiosa eleva ás persoas a unha nova categoría. Xa non son simplemente as motivacións terreas as que regulan os comportamentos dos homes: as nosas relacións están motivadas agora pola afiliación divina, que nos converte en irmáns, iguais en dignidade, chamados a cumprir a vontade de Deus, que desexa que procuremos o benestar dos demais.

A nosa misión é cumprir a vontade de Deus, que se encarna en nós para dar e para recibir. O amor é o primeiro valor que recibimos de Deus, o cal se fai o noso receptor en cada un dos nosos semellantes. Cada persoa é «un ti de Deus», que estende a súa man esperando a nosa ofrenda filial. Isto esixe a dádiva dun mesmo, porque «iso é amar: darse uno mesmo; dar alegría e felicidade».

A enfermidade que padece o noso mundo non é a falta de pans, é a falta de amor. O corazón é a zona máis deprimida da sociedade actual, dicía a M. Teresa de Calcuta. Fabricamos máquinas xigantescas de produción, pero fáltalles o aceite do amor fraterno. O corazón que palpita no noso peito é estéril: non consegue que a rega da fraternidade vitalice o noso mundo.

É urxente un transplante de corazón, para poder estrear unha sociedade plenamente feliz, como o espera o Señor. Este é o noso labor ao regresar das nosas peregrinacións: estrear unha vida nova e mellor.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Dous novos libros de Francisco Castro Miramontes

O franciscano Francisco Castro Miramontes acolleu a peregrinos en Santiago de Compostela e agora faino no santuario do Cebreiro. Recentemente publicou dous libros, un deles titulado: Tiempo de esperanza. Contemplar la vida desde el Camino de Santiago

“Este libro, distribuído en 30 xornadas de peregrinación, trata de ser un humilde compañeiro de camiño na travesía da vida; son palabras unidas e abrazadas a imaxes para reforzar o seu argumento.

“Pero nin as fotografías nin as palabras poden conter todo o que significa o Camiño de Santiago para cada un dos seus protagonistas, xa que hai tantos camiños como camiñantes; e cada experiencia é única e irrepetible, aínda que se pareza a outras”. Do prólogo

E outro libro de Francisco X. Castro Miramontes é o titulado La senda de la vida. Historias del Camino de Santiago:

“No Camiño de Santiago facilmente prodúcese o encontro e o compartir con xentes de diversos lugares do mundo. E estes encontros resultan ser providenciais.

“Cada peregrino ponse en Camiño, e nese porse en marcha irase atopando con outras persoas que optaron, por diversos motivos (tantos como peregrinos, ou máis), por levar a cabo a mesma fazaña: camiñar pola mesma ruta, pisando as pegadas de peregrinos de outrora e delineando cos pés, a golpe cincela-do de pasos, aínda que sexa de maneira imperceptible, os tramos que outras moitas persoas, con posterioridade, volverán pisar.”

De regreso por outro camiño

A historia sagrada é unha constante peregrinación en dobre dirección. peregrinación de Deus cara ao home, e peregrinación dos homes cara a Deus.

A procura de Deus é un armazón de sancións e de bendicións. Deus sae ao encontro do pobo para liberalo da escravitude faraónica. O Señor vai diante abrindo camiño cara á terra de promisión. A columna de nube e o facho de lume que preceden ao pobo, son garantía de que Israel vai por bo camiño e que Deus o librará da escravitude exipcia. E así sucedeu, pero os israelitas pouco sensibles á xenerosidade de Iahvé abandonaron o bo camiño, e veu a sanción por parte do Señor. Ao exilio seguiu o éxodo certamente, pero o camiño de retorno á patria non foi un verxel axardinado, senón un deserto árido, pleno de carencias.

Con todo, as carencias do deserto non son castigos punitivos para o pobo infiel, senón correctivos dos que se vale Iahvé para denunciar a perversión de Israel, á vez que o recordo de que a misericordia divina mantense viva, xa que Deus, posto a amar, ama para sempre. O deserto é camiño de liberación, pero para alcanzala hai que aceptar múltiples carencias e camiñar en esperanza.

O deserto é alternativa de expiación e de esperanza: alí haberá carencia de pan e abundancia de maná; sede asfixiante e auga como en Meribá. Precioso ensino cristián: o mundo non é Ceo, pero é camiño de Ceo. Para alcanzar a meta hai que pór interese: hai que achegar vontade e esforzo, e Deus achegará o demais. Con estes condicionantes, o acceso á meta está garantido.

Xa queda dito: peregrinar é camiñar facendo camiño. Faise camiño ao andar. Para facelo con acerto, requírese un referente: tomar exemplo dos magos de oriente; pedir información nas dúbidas e proseguir no emprendido até chegar á meta, onde espera o Señor. Alcanzado o desexado obxectivo, todo cambia para o peregrino: cambia a cotización de valores; cambia o proxecto de comportamento; cambia o futuro da súa vida, e reemprende o regreso á súa terra por outro camiño.

O novo camiño é distinto e as actitudes do peregrino son outras. Enriqueceuse con novos amigos, e o encontro coa súa familia é novo. O esposo que chega é o mesmo esposo de antes, pero cambiou as longas horas do bar por unha vida máis caseira. Agora xa non é o ditador de casa, que impuña caprichosamente os seus persoais puntos de vista a todos os demais, senón un pai responsable que vai diante marcando co seu exemplar comportamento o bo camiño que deben seguir os seus fillos; agora xa non é a persoa discordante, que coas súas caprichosas desavinzas rompían a harmoniosa convivencia da veciñanza. É o mesmo home de antes, pero con novas connotacións. O seu encontro co Señor converteuno noutro home.

Cando Moisés baixaba do monte despois de estar co Señor, os israelitas notábanllo porque cambiara a cor da súa pel. O peregrino que volve de regreso vén co mesmo nome e co mesmo aspecto da súa partida: non cambiou o colorido do seu rostro nin a súa partida de nacemento, pero agora é un home de ben.

Sucédelle o que, a aquela parella de noivos, cuxo comportamento estaba tiznado de inmoralidades, pero a moza tivo a oportunidade de asistir a unha quenda de Exercicios Espirituais, e alí atopouse co Señor, e ao regreso, o mozo convídolle ás antigas inmoralidades, ao que ela negouse rotundamente. E cando o mozo, para arrastrala ao mal, dille: «oe que eu son aquel», ela, moi acertadamente contéstalle: «si, ti serás aquel, pero eu xa non son aquela» O encontro co Señor, cambiáraa radicalmente.

Este é o froito das auténticas peregrinacións. Alguén dixo que todo peregrino ten algo de turista, e todo turista ten algo de peregrino. Pero isto non abonda. A peregrinación químicamente pura é a que nos leva ao encontro co Señor. Entón o peregrino regresa á súa casa por outro camiño e isto nótao todo o mundo.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: