Mes: Outubro 2021

Día das persoas sen fogar

O 31 de outubro é o Día das Persoas Sen Fogar baixo o lema Sen saída? Perdidos nun sistema de protección social que non protexe. Digamos basta. Ninguén Sen Fogar.

As persoas sen fogar que atende Cáritas Española son aproximadamente 40.000.

Para Cáritas, os sistemas de protección social fallaron. Moitas persoas con situacións vitais moi complicadas viron paralizados ou pospostos procesos de acompañamento persoal, ou de acceso a recursos e prestacións sociais.

Algunhas propostas para un sistema de protección social axeitado e accesible:

  • Facilitar o acceso ao dereito á protección social nos procesos administrativos, nos prazos, na flexibilidade, nos espazos, etc.

  • Garantir o exercicio do dereito á protección social, a través da adaptación de sistemas de prevención, protección e seguimento desde os servizos sociais, e con ferramentas como o acompañamento social, etc.

  • Desenvolver medidas de carácter preventivo, e non meramente asistenciais.

  • Non limitarse a facilitar o acceso a prestacións económicas, senón ser unha verdadeira ferramenta de cambio e mellora da vida das persoas, incluíndo medidas de acompañamento social a curto, medio e longo prazo.

A Campaña de Persoas Sen Fogar convida tamén á cidadanía, a título persoal, a comprometerse e contribuír á mellora dos máis vulnerables.

[Manifesto]  [Outros materiais]

2021, Ano internacional da erradicación do traballo infantil

María, de 12 anos, é unha nena ugandesa que tritura pedra nunha canteira de Uganda durante sete horas, seis días á semana por 1,16 euros. E en ocasións, pode volver a casa con menos, xa que o seu soldo depende da satisfacción do seu xefe, segundo picase ou non a bo tamaño a roca. Ela conta que necesita o diñeiro. E en calquera caso, segue tendo fame, porque o diñeiro gañado non é abondo. O testemuño desta pequena está recollido no informe Teño que traballar para comer.

Antes da crise sanitaria, eran boas as perspectivas para erradicar o traballo infantil, pero o progreso estancouse e 160 millóns de nenos están en situación de explotación laboral. E a pandemia ameaza con incluír neste abismo de escravitude a outro nove millóns a finais do 2022.

Para reverter o aumento do traballo infantil tras a pandemia necesítase, entre outras medidas, unha volta de inmediato ao colexio, axudas económicas ás familias máis vulnerables; un maior desenvolvemento das políticas sociais e a recollida exhaustiva de datos para identificar onde e cando está a ocorrer esta secuela.

14 líderes de catro países africanos subscribiron unha «Declaración conxunta dos líderes relixiosos contra a escravitude moderna».

O depredador do home

Os datos que xustifican o título deste escrito son os nosos incorrectos comportamentos que, en linguaxe catequética, denomínanse pecado. Para analizar a natureza do pecado, hai que ter presentes os datos da psicoloxía, da moral e da relixión. A teoloxía espiritual non pode prescindir destes datos e menos discrepar deles. Os datos dannos a coñecer a natureza do pecado, pero non abondan, porque unicamente con datos fanse avaliacións, pero non se sacan conclusións.

O coñecemento da magnitude do volcán de Palma sérvenos para calcular a contía de perdas que se están producindo no arquipélago canario; pero para tomar decisións non é suficiente coñecer a situación: requírese sentirse afectado por ela. Se isto é así, non é suficiente con que eu coñeza o que é o pecado e as súas consecuencias. Mesmo non abonda con que eu me considere pecador. Os ladróns aprópianse do que non é seu, pero non se consideran malos cidadáns inxustos cos demais e non se arrepinten de ser ladróns.

É necesario que eu me considere pecador, para que tome a decisión de arrepentirme de selo. Só cando o Señor dá ao home o sentir o seu pecado, percibe ao mesmo tempo, o misterio de Deus e o de ser un home inxusto, e adopta unha actitude de conversión.

O primeiro que experimenta o home ante o pecado, é tristeza. Por natureza, os humanos somos narcisistas: crémonos perfectos, limpos de toda culpa; e cando percibimos na nosa vida algunha mancha e engurra, psicoloxicamente, vémonos apenados ante nós mesmos. A nosa idolatría caeu polo chan, e isto dóenos, e a nosa existencia empápase de tristeza.

O segundo que o home experimenta é a súa culpabilidade. Presumimos de ser perfectos e cando pola nosa debilidade conxénita, tomamos conciencia de que quebrantamos algunha norma de bo comportamento, sentimos amargura polo prestixio que perdemos, e xorde en nós o sentido do arrepentimento. Con todo, tal arrepentimento aínda non é cristián, xa que neste sentimento, aínda non aparece ningunha referencia ao Señor. É un arrepentimento por medo ao castigo, pero non hai conversión a Deus, senón á lei, que pode sancionar o noso incorrecto comportamento.

Todos estes son modelos sutís de amor propio, contemplándonos a nós mesmos. Aquí non existe ningún sentimento relixioso do pecado, nin referencia algunha a Deus.

En terceiro lugar o pecador sente pena ao decatarse de que co seu mal comportamento, ofendeu a Deus. Precisamente porque o seu pecado é unha ingratitude a Deus que o perdoa e ségueo amando, máis que angustia, experimenta pena e esperanza, e xorde no seu corazón a compunción liberadora e os seus efectos. Pola compunción Deus faise presente no corazón do home como misericordia amorosa, e isto devólvelle a paz porque o Señor perdóao e acólleo como fillo.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Dous volcáns

Na actualidade hai 2 volcáns en erupción simultánea: un xeolóxico, nas paradoxalmente afortunadas Illas Canarias, con dinamismo devastador; e o outro sociolóxico, nas terras galegas, en xenerosa actitude solidaria.

Segundo os xeólogos, o centro da terra é un núcleo incandescente cuxas calorías periodicamente rompen a cortiza terrestre e coas súas erupcións de lava incandescente, devasta cidades; arrasa cultivos e sementa pobreza ao seu paso. Disto dannos constancia a historia do Vesubio, o Etna e a doutros volcáns que levan centos de anos en erupción continua ou interrompida, e nestes intres, o volcán que está a carbonizar a illa de Palma.

Non sabemos o tempo que supervivirá este inesperado contratempo nas Illas Canarias. Isto preocúpanos a todos. Pero non hai mal que por ben non veña, e ao socaire deste devastador volcán palmareño, cobra vida outro volcán sociolóxico: o volcán da fraternidade humana, adormecido nas últimas xeracións. Afortunadamente a erupción do volcán da fraternidade está a recobrar vitalidade nestas circunstancias: os Bancos abren as súas casas aos que perderon as súas; as ONGS prodigan as súas achegas aos que quedaron sen nada; moitos particulares choran cos que choran e comparten o seu pan cos que non teñen que comer…

O volcán da solidariedade levaba moito tempo inactivo, pero o triste evento das Canarias está a ser unha forte sacudida, para poñelo novamente en fraternal erupción. Isto resúltanos gratificante a todos, especialmente aos crentes. O volcán da fraternidade, xa fora inculcado por Xesús no Evanxeo, pero dá a impresión de que os humanos o tiñamos aparcado e substituímolo polo egoísmo e a avaricia persoal; antepoñendo o meu ao noso; o propio ao de todos; o individual ao colectivo… Pois, fagamos memoria e lembremos que Xesús dixo textualmente: “Este é o meu mandamento, que vos amedes uns a outros, como eu vos amei”. O mandato do Señor non se reduciu a bonitas palabras, senón que se sintetizou en eficaces comportamentos: Tiven fame e déstesme para comer…” “Cando, Señor?”. “Canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo”.

Deus fíxonos homes, para ter a quen amar, e encarnouse nos humanos para deixarse amar por nós. As oportunidades para realizar o plan de Deus, sáennos diariamente ao camiño, pero hai circunstancias nas cales o amor fraterno cobra especial urxencia. Esta situación está a facerse singularmente urxente con motivo do volcán de Palma. As carencias dos nosos irmáns canarios son voces que berran: “A túa casa debe ser casa para os que quedaron sen fogar, e o teu pan debe ofrecerse xenerosamente aos que non teñen que comer, e o gozo do teu benvivir debe enxugar as bágoas dos que choran, por quedar sen nada na vida…” Isto é poñer en activo o volcán da fraternidade, tantas veces aparcado pola nosa fe adurmiñada. Espertemos, pois, e traballemos para que a ninguén falte o necesario do que Deus deixou no mundo para todos.

Indalecio Gómez, cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Formarse e informarse, tamén como cristiáns

A miña insistencia na necesidade de formarnos e informarnos como cristiáns non é unha teima só miña. Con moita frecuencia hai iniciativas de formación de cristiáns que se organizan desde outros ámbitos distintos á parroquia, como pode ser todo o que se nos ofrece desde a Diocese ou desde outras parroquias ou entidades.

Ademais, agora, é moi doado participar nestas sesións de formación a través de internet, aínda que é verdade que se perde a riqueza de compartir experiencias dos encontros presenciais.

Necesitamos formarnos para dar razón da nosa fe, coñecer a Xesucristo e á súa esposa, a Igrexa, aos que tantas veces acudimos ao longo da nosa vida. Temos que saber por que cremos e que cremos. Non serve a «fe do carboeiro» (crer ás cegas, sen pensar).

E necesitamos informarnos ben sobre as noticias que circulan sobre a Igrexa e algúns dos seus membros. Con frecuencia, as cousas son moi distintas de como nolas contan. Hai moitos bulos e verdades a medias que nos fan ter unha idea equivocada das cousas.

Se de verdade dicímonos cristiáns e somos membros da Igrexa, temos que coñecer ben a quen seguimos, Xesucristo, e o lugar no que o seguimos, a Igrexa.

Neste sentido, aos sacerdotes ofrécensenos sempre desde a Diocese unhas sesións de formación permanente sobre temas de actualidade, como o é este ano a cuestión da eutanasia. Desde hai uns anos, esta formación tamén está aberta aos laicos, polas mesmas razóns presentadas máis arriba.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

A %d blogueros les gusta esto: