A Virxe sufriu penas e dores sen conto. É a Virxe das Dores! O ancián Simeón anuncioulle que unha espada atravesaría a súa alma (Lc. 2, 35).
Como foi a dor da Virxe? Foi só de sufrimento ou tamén de bágoas?
De Xesús sabemos que chorou ao predicir a ruína de Xerusalén (Lc. 19, 41); que chorou con bágoas na morte de Lázaro (Xn.11, 35).
De María, en cambio, non se nos di que chorou de forma específica, pero dáse a entender ao referirnos as situacións moi dolorosas en que viviu.
Chorar non é unha imperfección cando hai motivo para o choro. Chorar non é efecto de debilidade senón de fina sensibilidade. Chorar por amor é un don de Deus, don que só concede a almas moi santas.
María chorou e chorou moito, non nos cabe a menor dúbida. Non só chorou no Calvario; toda a súa vida, como a de Xesús, foi un martirio continuo.
As dores da Virxe ao pé da cruz foron certamente as máis atroces, pero non foron as únicos.
Sufriu María desde os seus máis tenros anos ao ver os pecados do mundo.
Sufriu, e seica chorou, polas penas de San Xosé que descoñecía a concepción virxinal de Xesús. Sufriu en Belén ao saber que todas as portas pechábanse a Deus o seu Fillo que viña ao mundo para a nosa salvación.
Sufriu cando deu a luz a Jesús nunha gruta e colocouno nun pesebre.
Sufriu cando fuxiu a Exipto, porque Herodes buscaba a Xesús Neno para matalo.
Sufriu, en fin, ao decatarse de que a súa estancia na terra prolongábase e agravábase nela a doenza que só se cura coa presenza e a figura do Amado, como di San Juan de la Cruz.
Manuel López Paradela: Guía Práctica de Almas Espirituales