A Nosa Voz

Fabrizio Carlo Ferretti peregrina polo Camiño Primitivo e prepara a súa ordenación

Fabrizio Carlo Ferretti Zañartu é un mozo chileno dunha familia de ascendencia italiana. Durante os últimos meses estivo exercendo o diaconado (en tránsito ao sacerdocio) coa súa comunidade Emmanuel nunha parroquia en Marsella. Ao terminar ese tempo de misión quixo cumprir un gran desexo que tiña: facer o Camiño de Santiago antes de volver a Chile e sobre todo para preparar a súa ordenación.

Fabrizio conta que coñeceu o Camiño de Santiago por ver unhas 3 películas sobre o tema e polas redes sociais. E o que lle chama a atención é “a espiritualidade que está detrás dos peregrinos que levan facendo durante tanto tempo esta peregrinación e como a historia da Igrexa vaise cimentando en todo iso”.

Como a idea de Fabrizio é a de facer un retiro durante este tempo de silencio, de oración, de preparación, elixiu o Camiño Primitivo, pois dixéronlle que estaba menos concorrido, ao ser máis complexo.

“Empecei o 1 de agosto en Oviedo. Os primeiros días foron moi gratos, despois resultaron complexos desde o punto de vista físico, pero a verdade é que non vou correndo e o Señor dá o espazo e a graza, polo que se fai moi levadío. A miña idea é adicar tempo ao silencio, ademais de apreciar a bondade e a beleza da creación, que leven o meu corazón á oración. Foi moito máis do que esperaba: un encontro precioso co Señor”.

Experiencias concretas vividas:

“Unha das cousas que lle pedía ao Señor era poder participar na Misa todos os días. Só dous días non foi posible. En Grandas de Salime, por exemplo, os sacerdotes acolléronme moi ben: tiven conversacións sobre a vida do ministerio con 3 sacerdotes: Alan, Diego e César. Todos os días atopo persoas de distintas nacionalidades e idiomas, coas que falar do Señor. É unha graza moi fermosa, que me pide estar atento, dispoñible a escoitar, a ir máis lento ou máis rápido para ter un encontro coa outra persoa e falar do Señor”.

E como conclusión:

“No Camiño gran parte do traballo que pode facer o Señor vese máis potenciado se os irmáns que están no Camiño ofrecen un sorriso, unha bendición, unha axuda. En fin, é un chamamento a quen lea isto para que diga “Bo camiño”, “recibe a bendición de Deus”, ofreza un vaso de auga… para que o Señor siga traballando no corazón das persoas”.

O cristián, un plaxio de Cristo

O plaxio de Cristo non implica identidade de natureza, senón similitude de comportamento. A identidade da nosa natureza, coa de Xesús sería unha herexía, posto que natureza divina soamente existe unha que comparten por igual Pai, Fillo e Espírito Santo. Xesucristo vive un proceso de obediencia ao Pai. A súa relación co Pai é o nuclear do seu ser de Fillo. O ser de Fillo é o fundamento de toda espiritualidade.

A filiación de Xesús é como un proceso con catro momentos fundamentais: a súa Encarnación (Lc 1,35), o seu Bautismo (Mc 1,11-12), a súa Predicación do Reino (Lc 4,14-18) e a súa Resurrección (Rm 1,4). Neste proceso da súa actuación filial de Xesús está presente o Espírito, en dúas etapas: o descenso da súa vida faise por obra e graza do Espírito Santo; e a súa situación redentora realízase en virtude do divino espírito. O Espírito fainos obedientes ao Pai, como Xesús, e o Espírito fainos fillos co Fillo. Nunha palabra, Cristo é modelo de toda espiritualidade cristiá.

Segundo Von Balthazar, houbo tres tipos de espiritualidades a través dos séculos:

  • Espiritualidade do heros = tendencia do home cara a un concepto optimista de si mesmo.
  • Esforzo do home por alcanzar a perfección suprema do seu ser.
  • A pasividade suprema para deixarse facer polo influxo do Espírito Santo, en orde a ser unha imaxe perfecta dun fillo de Deus.

E segue dicindo que estes tres tipos de espiritualidades condénsanse en conseguir que nós sexamos unha cara visible de Deus, como o é Xesucristo. A imitación desta espiritualidade de Xesús é o que fai que o home chegue a ser como unha nova encarnación do Fillo de Deus.

Cada época acentuou un tipo de espiritualidade, segundo os condicionamentos sociolóxicos e filosóficos do momento. Con todo, Xesús non se deixou influenciar por estes condicionantes históricos do momento, e entregouse incondicionalmente en obediencia ao Pai. Neste sentido, Xesús é o canon da espiritualidade cristiá, que implica a libre disposición do home á vontade de Deus, como fillo, e a plena obediencia ao Creador, como criatura. Esta é a identificación do cristián con Cristo: a súa fidelidade incondicinal ao Pai. Cal é a norma de comunicabilidade da nosa similitude con Cristo? A libre disposición de nós mesmos. Xesús é a plena dispoñibilidade para o Pai e a total dependencia do Pai. Somos homes, en canto somos criaturas e, á vez en canto somos chamados a ser imaxes de Deus, a identificarnos con Xesús. Estamos chamados a ser irmáns de Cristo e fillos de Deus. Non debemos ir sen rumbo pola vida. O punto de partida condiciona o punto de chegada. A natureza do ser condiciona o seu comportamento. As raíces da árbore condicionan o froito das súas ponlas. Pero nos seres racionais, o comportamento só impón a súa racionalidade e condiciónao a súa vontade. No humano a orixe do home é Deus creador, e o seu comportamento, obediencia ao seu señor, e como cristián a súa dignidade é a filiación divina e a súa vocación, a santidade. En consecuencia, o seu labor é discernir, elixir, decidir e vivir. Por ser homes somos libres e, á vez, dependentes, pero en nós dependencia e dispoñibilidade non sempre se identifican, de aí a necesidade do Espírito para que nos indique o camiño e fortaleza no noso bo camiñar.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

350 mozos de Cataluña e Mallorca fan o Camiño Primitivo

No marco da Peregrinación Europea de Mozos, 350 deles están facendo o Camiño Primitivo entre o 31 de xullo e o 3 de agosto (Lugo – Santiago). Son mozos das dioceses de Cataluña e Baleares e dous deles contan as súas impresións.

Clara:

“Estiven como participante no Encontro Europeo de Mozos de 2015 en Ávila e agora vivo a Peregrinación Europea de Mozos como acompañante de xente con discapacidade: un cego e varios mozos xordos. Vou con ilusión porque moita xente faloume do especial que é o Camiño. O meu pai fíxoo el só en setembro. Espero que o Señor me inspire durante o Camiño.”

María Jover:

“Esta é a cuarta vez que fago o Camiño de Santiago. A primeira vez fíxeno cando tiña 10 anos coa miña familia. Foi unha experiencia moi bonita, non só para crecer na fe, senón tamén pola oportunidade de coñecer outras facetas dos teus irmáns e dos teus pais e aos poucos ir facendo camiño todos xuntos. Este ano fágoo co grupo da Diocese de Barcelona e aínda que fixese o Camiño outras veces, será unha experiencia distinta. Espero que me achegue a Deus e á xente que me rodea”

O Espiritu Santo, Corazón de Deus

Hai verdades cuxo contido non podemos coñecer sen que se nos revele, e aínda revelado non podemos comprender nin explicar. Un destes problemas é a obra do Espírito Santo nas nosas almas. A única maneira de percibir o dinamismo do Espírito en nós, é estudándoo a través dos seus dons e dos seus froitos.

Para facernos comprender en que consiste o don do Espírito, a Escritura Santa, máis que explicarnos conceptos, convídanos a mirar o comportamento de Xesús co seu Pai e connosco.

A revelación, máis que falarnos de ideas, danos exemplaridades, para que as imitemos; e esperta en nós o interese por saborear a sublimidade das cousas sobrenaturais, mirándoas cos ollos do corazón. Así o fixo o Señor. Terminada a obra da creación, mirou todo o que fixera, e exclamou: “Todo é bo, e o home é moi bo”. Esta contemplación do ben que Deus fixera, debe suscitar en nós sentimentos de admiración e gratitude, e estimularnos a protexelos e, na medida que de nós depende, facer que todo o que Deus fixo, creza cuantitativa e cualitativamente. Este foi o encargo que nos fixo o Creador: “Crecede e multiplicádevos…” E para que podamos levalo a bo termo, fíxonos o prezado agasallo da ciencia. Isto non nos prohibe coidar o temor de Deus, que nunca debemos identificar co medo ao mesmo Deus. O medo implica sospeita de presenza de perigo no outro; cousa que xamais é posible pensar de Deus, infinitamente bo e benfeitor.

O que si cabe é o “temor” pola nosa banda, froito do recoñecemento de non saber corresponder aos dons do Señor.

O medo afasta do perigo, en previsión de evitalo. O temor estimula o interese da propia superación para corresponder ao ben recibido. Os dons estimulan a superación para evitar o temor, e axúdannos a tomar conciencia de que estamos en débeda co Señor, e de que saldar débedas é un deber de conciencia, que non debemos esquecer.

Para estimular o cumprimento das nosas obrigacións, Deus rodéanos dun cúmulo de beneficios, chamados dons do Espírito Santo, que crean en nós unha actitude proclive a corresponder a tantos favores recibidos, recoñecéndoos e correspondéndoos cun comportamento grato ao Señor. Este comportamento propio dun bo cristián é o froito do Espírito Santo, regalado do alto, pero está condicionado polas nosas limitacións humanas, como o están as espigas do trigal, pola calidade da terra en que foron sementados os grans e polo clima que acompañou ao gran desde a súa sementa até a súa sazón. Estes condicionantes non os pode esquecer o agricultor, responsable do froito do mañá. Se del dependese o clima, todo o inverno sería primavera, o froito estaría asegurado, e o pan garantido, pero o clima non depende da man do sementador. Da súa man si que depende o fertilizado do campo, o cultivo da terra, a eliminación das alimañas e de todo o que poida entorpecer o normal crecemento da semente.

O sol é indispensable para que o campo produza froito, pero a responsabilidade do hortelán condiciona a abundancia da colleita.

Non botemos balóns fóra: tiremos a porta.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Actualidade da Ofrenda en Galicia

A Galicia actual atópase hoxe na Catedral lucense ante o Señor Sacramentado. Autoridades e pobo cristián danse a man para continuar e celebrar a festa máis identificativa do ser desta terra.

A Ofrenda ao Santísimo Sacramento é o presente do onte da tradición. 350 anos abonan a renovación do compromiso legado polos nosos antergos e lémbrannos a obrigación actual de propagar e fomentar este acto e a consecuente identidade galega ligada á Eucaristía.

En Eucaristía solemne, bispos galegos, autoridades das 7 provincias de Galicia até 1837, asociacións eucarísticas e o pobo cristián de Lugo, próstranse ante o noso Altar Maior para renovar o voto que fixo, en 1669, a Galicia daquela. Igual que o sol é a fonte natural de toda enerxía, o Santísimo Sacramento é a fonte sobrenatural de toda graza e bendición para a Galicia de hoxe.

O domingo da Oitava do Corpus Lucense, é o Corpus de toda Galicia. E aos crentes de Lugo, representando aos galegos, tócanos corresponder e agradecer a predilección de ser a comunidade que ten como honra e escudo a Hostia e o Cáliz. Responder á historia e á fe é contribuír a que siga viva a mellor cultura en Lugo e Galicia. Por iso, todos, estamos obrigados a que esta efeméride sexa unha gran celebración da cidade e conte coa colaboración e apoio de todas as institucións locais e así facer realidade, como declarou un político lucense sobre outra festa recente na nosa cidade, o seu “firme compromiso da difusión e posta en valor da nosa cultura, a historia e o patrimonio, tanto material como inmaterial”. Tamén, pois, para este patrimonio fecundo, a Ofrenda ao Santísimo Sacramento, reivindicamos apoio e colaboración.

Porque esta festa centenaria da vida galega pode converterse, por desgraza, en algo minoritario e sen apenas relevancia. En algo oficial, frío espiritualmente, afastado do vivir cidadán, estéril para a fe. “Se desaparecese esta xornada e a súa procesión, ninguén a estrañaría” doíase un comentarista días atrás. Sen compartir este pesimismo, creo que a advertencia é real. E a reflexión suscitada moi inquietante. A sociedade actual vive tan afastada dos feitos verdadeiramente substanciais e relixiosos, mesmo dos máis significativos para a propia sociedade, que o seu único marco de referencia e celebración son os acontecementos políticos e deportivos actuais e as festas promotoras de distracción e beneficios económicos.

A festividade da Ofrenda e a defensa da súa actualidade quizais sexa nadar contra corrente. Pero igual que o salmón na súa carreira río arriba para dar novas vidas, os crentes, especialmente os lucenses, primeiros depositarios desta tradición, teremos que superar a apatía de moitos para dar vida, calor e solemnidade a este día.

Orgullosos celebremos a festa eucarística galega. Mostremos o que de verdade amamos. Correspondendo a quen se dedica en exclusiva, desde a presenza eucarística, a amar e bendicir a Lugo e a toda Galicia.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: