Autonomía de Deus e relixiosidade do home son dous conceptos dificilmente compatibles. Crer e ter fe non se identifican. Para crer abonda a cabeza. Para ter fe requírese o corazón. Crer é admitir as verdades reveladas por Deus. Fe é fiarse plenamente de Deus, que nos fala.
A diferenza está en que para crer abonda a cabeza e a graza. Para ter fe, requírese o corazón e a graza.
Relixiosidade significa relación do home con Deus. Pero Deus, pola súa autonomía conxénita, non depende de ningún outro elemento creado. A este respecto, hai que recoñecer que fe e relixiosidade non se identifican, pero compleméntanse. Todas as persoas somos seres racionais, e Deus tamén o é. El quere comunicarse connosco, e o seu vocabulario son as súas obras e as súas palabras.
Segundo a Biblia, a fe é a fonte de toda a vida relixiosa. Relixión significa relación do home con Deus, e de Deus co mundo. Deus ten un designio de redentor sobre o mundo, e para levalo a feliz termo, establece diálogo co home, revelándonos o seu plan salvífico, e pedíndonos a nosa colaboración. Tal colaboración consiste en que nós aceptemos a súa invitación, renunciando a preguntarlle a Deus o “porqué” do seu proxecto, manténdonos en prudente silencio, xa que nos estamos movendo en espazos de fe. A fe non é claridade, pero é firmeza. A fe, máis que admitir o que se nos comunica, é fiarse de quen nos fala. Isto non significa que as verdades de fe sexan irracionais: superan o noso raciocinio, pero non son contrarias á nosa razón.
Falando de misterios, non podemos dar razón de porqué cremos. Seguimos sen comprender o misterio, pero estamos seguros de que nos mantemos na verdade porque bebemos na fonte do ben e da verdade. Pola súa banda, o Señor, que todo o fai ben, presenta cribles os misterios, confirmándoos coas súas obras.
Cando o home pisou terra por primeira vez, a planta do seu pé ocupou o espazo cero da creación, pero non deixaba de percibir diversos fenómenos na natureza, sen poder explicar a súa fenomenoloxía. Naquelas circunstancias algúns individuos creron descubrir o específico de tales fenómenos, e manifestaban o seu punto de vista aos seus contemporáneos. Con todo, pasado algún tempo, xurdían outros sabios que se crían con máis luces e desmentáan as teorías dos seus antepasados, e presentaban novas perspectivas para explicar os fenómenos que contemplaban os seus ollos.
Eses sabios non eran relixiosos, e non facían referencia algunha á transcendencia, polo cal as súas achegas pronto caeron por terra.
Providencialmente Deus suscitou a homes relixiosos, cuxos sentimentos sobrenaturais lles moveron a mirar ao ceo, e concluíron que nas alturas, tiña que haber un ser superior autor de tales prodixios, e falaron de Deus e das súas marabillas. Foron os homes de Deus do Antigo Testamento, que, como profetas, anunciaron un futuro Mesías, que poría moi clara a providencia do Señor, dicíndonos que se non cremos as súas palabras, aceptemos as súas obras, as cales confirman os seus ensinos.
En efecto, o Mesías é a Palabra de Deus, cuxa infalibilidade é incuestionable. Creámolo.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral