Con motivo da festividade de San Francisco de Sales, o 24 de xaneiro, facíase público a mensaxe do Papa Francisco para a Xornada das Comunicacións Sociais. ”Para que poidas contar e gravar na memoria (Ex 10,2). A vida faise historia”, reza a lema. Agora a mediados de maio parece providencial o que nos conta o Papa neste texto: “No medio da confusión das voces e das mensaxes que nos rodean, necesitamos unha narración humana, que nos fale de nós e da beleza que temos”. E os profesionais da comunicación, no medio do horror desta pandemia, fano día a día. Servíronnos “unha narración que saiba mirar ao mundo e aos acontecementos con tenrura; que conte que somos parte dun tecido vivo; que revele o entretejido dos fíos cos que estamos unidos uns con outros”. E non era nada doado.
Esta pandemia puxo sobre a mesa a fraxilidade do ser humano. Éramos así, sómolo e o serémolo, pero ás veces esquecíasenos polo transcurso da vida sen demasiados altibaixos. Agora envolvidos en máscaras e embadurnados en xel desinfectante, co corazón roto polas perdas, as ausencias e as soidades, parece que nada poida volver ser igual.
As historias que toca contar viran ao redor do mesmo, o urxente da situación, que o abarrota todo e parece que non deixa espazo para nada máis. Pero no medio de todo isto tamén aprendemos a contar as cousas doutra forma, a fraternizar doutra maneira, a ver máis aló. E os profesionais da comunicación regaláronnolo. Foron os nosos ollos e oídos fóra do confinamento. Unha xanela ao mundo.
Nas crises, no malo, ás veces é cando máis se pon de manifesto o mellor que temos. Cada un fixo, fai, o que pode. Moitos por riba do que mesmo podería ser esixible. Bravo e grazas! Pero hoxe quero agradecer o seu labor aos que nolo estiveron contando. Sei que non foi doado, nin sinxelo e, ás veces, nada gratificante. Tivestes que contar historias que tamén son a vosa propia historia. O medo, a incerteza, a soidade… é algo que nos tocou vivir a todos por igual.
Realizades un servizo que é esencial para unha sociedade que ama a liberdade e a verdade. O meu respecto, agradecemento e admiración para todos vós.
Recollo, para finalizar, un parágrafo da mensaxe do Papa Francisco: “A historia de Cristo non é patrimonio do pasado, é a nosa historia, sempre actual. Móstranos que a Deus lle importa tanto o home, a nosa carne, a nosa historia, até o punto de facerse home, carne e historia. Tamén nos di que non hai historias humanas insignificantes ou pequenas. Despois de que Deus fíxose historia, toda historia humana é, dalgunha maneira, historia divina. Na historia de cada home, o Pai volve ver a historia do seu Fillo que baixou á terra. Toda historia humana ten unha dignidade que non pode suprimirse. Por tanto, a humanidade merécese relatos que estean á súa altura, a esa altura vertixinosa e fascinante á que elevou Xesús”.
María José Campo López-Barcia