Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Cultivar o coidado laboral para mellorar a realidade das persoas

O vindeiro 1 de maio de 2024 conmemoramos o Día Internacional dos traballadores e traballadoras e a festividade de San Xosé Obreiro. Iniciouse hai 135 anos, como homenaxe aos Mártires de Chicago, coas reivindicacións “oito horas para traballar, oito horas para durmir e oito horas para a casa”.

Agora, no presente, queremos continuar poñendo a mirada na necesidade de cultivar o coidado laboral, para protexer a estabilidade psicolóxica e emocional das persoas traballadoras. O tempo que investimos no traballo supón entre o 40-50% do noso día, tendo en conta unha xornada laboral de 8 horas diarias, sen o tempo de desprazamento que se debe facer para chegar ao traballo. En moitas ocasións, esta porcentaxe increméntase porque non se cumpre coa desconexión dixital, que fai que se interrompa o noso descanso.

A saúde laboral non só implica evitar os accidentes ou as enfermidades que poidan afectar ao ser humano, senón tamén para garantir o benestar das persoas ao desenvolver a súa profesión.

Queremos lembrar as palabras do papa Francisco, na mensaxe no Cume Mundial do Traballo da OIT (2021), chamando a promover o traballo que coida da dignidade humana, a creación e a propia vida das persoas traballadoras. Como relación que é debe contemplar tamén “a dimensión do coidado, porque ningunha relación pode sobrevivir sen coidado”, chamando a estender, o coidado, en primeiro lugar, aos traballadores. “Un traballo que non coida, que destrúe a creación, que pon en perigo a supervivencia das xeracións futuras, non é respectuoso coa dignidade dos traballadores e non pode considerarse decente”.

Como Traballadora Social, na práctica cotiá, incidimos na situación actual das persoas migrantes e as súas familias, especialmente aquelas nas que a súa situación administrativa non está regularizada e que traballan con horarios irracionais (como internas, limpeza, construción, hostalaría…), podéndose producir ademais situacións de trata e de explotación laboral, vivindo en condicións de masificación e en situación de pobreza.

O movemento ITD de Lugo (Igrexa polo Traballo Decente), integrada por Cáritas, CONFER, Irmandade Obreira de Acción Católica (HOAC), Taller de Solidariedade e Fundación JuanSoñador, chamamos a “un maior compromiso en favorecer o coidado das persoas traballadoras, promovendo políticas que permitan unha conciliación real”, apoiando o diálogo social para lograr a redución do tempo de traballo. Reclamamos que a saúde laboral sexa un dereito fundamental para todas as persoas, independentemente da súa situación administrativa, e que sexa prioritario en calquera contorna.

 

Mª Tania Cobas González

Movemento Igrexa polo Traballo Decente (ITD)

Traballadora Social. Fundación JuanSoñador Lugo

San Marcos, evanxelista

Autor do Evanxeo máis curto, con menos números de capitulos cós seus outros tres compañeiros. Era natural de Xerusalén, onde vivía coa súa nai. Compañeiro de Pedro. Entre os anos 50 e 70 de nosa era, compuxo o seu Evanxeo. Antigo e bimilenario documento que transmitiu á historia para sempre, as palabras e os xestos de Xesús de Nazaret.

Marcos proponse no seu Evanxeo mostrar que Xesús é o Mesías. Dinos con claridade quen é Xesús e como é Xesús: é mestre e profeta, a súa popularidade é grande, pero, para evitar desviacións triunfalistas, impón o segredo e desígnase a si mesmo como ‘o home’, subliñando así a súa solidariedade cos demais. Para liberar do mal e do pecado, mestúrase cos marxinados e pecadores, e admite no seu círculo de amigos íntimos a un deles. Desafiando as discriminacións sociais, rexeita o sistema de espiritualidade dos fariseos do seu tempo; viola o tabú do sábado atraendo a hostilidade. Este Xesús, que nos presenta Marcos, para ensanchar o seu radio de accion elixe a doce compañeiros e colaboradores, aos que acompaña e instrúe en particular. Anuncia o reino de Deus, que non virá pola forza, senón a traves dun lento crecemento.

Mario Vázquez Carballo

Secularización… sacralización?

Cando vexo o que un afeccionado paga por unha camiseta do seu equipo de fútbol, quedo sorprendido e cunha chea de interrogantes. Hoxe estase pagando máis de 150 € nas que levan todas as garantías, é dicir, máis do 10 % do salario mínimo oficial no país!! Por outra banda o custo da fabricación das camisetas non creo que chegue a 5 €. Como é posible esa diferenza?

Sábese que ADIDAS págalle cada ano ao Real Madrid 120 millóns de €, aos que sumar 80 por levar escrito FLY EMIRATES  e 70 por HP, e algún incentivo máis. NIKE paga 105 ao Barcelona e súmanse 70 por SPOTIFY e 12 por AMBILIGHT… Financian outros equipos, seleccións, deportistas, eventos e campionatos. Algúns exemplos:

– ADIDAS financia ao Manchester United con 94 millóns de €, Bayer de Munich 90, Arsenal 68… Seleccións: Alemaña máis de 50, España máis de 40, Arxentina 23… Deportistas: Messi 31, Patrick Mahomes 20, James Harden 15,7 millóns…

– NIKE ao Liverpool con 82 millóns, Paris S.G. 80, Chelsea 76… Seleccións: Francia 42,6, Inglaterra 34,5, Brasil 30,7… Deportistas: Haaland 25, Ronaldo 17, Mbappe 16, Sinner 15, Rory McIlroy 22, Kevin Durant 30, Lebron James 30.

A cuestión é por que empregan tanto diñeiro as marcas en deportistas e equipos. O que buscan é convertelos en ídolos aos que se lles dá unha aureola sacralizadora de admiración e devoción coa finalidade de conseguir un maior beneficio para as empresas e os patrocinados.

A aureola sacral e idolátrica ao redor deses deportistas explica feitos como que uns mozos lle preguntasen nunha ocasión ao responsable de son nas roldas de prensa dun equipo de fútbol famoso como eran os seus admirados xogadores, os seus ídolos, e este contestoulles que eran in-so-por-ta-bles!

O famoso escritor inglés Chesterton afirmaba con claridade que “o malo de que os homes deixasen de crer en Deus non é que xa non cren en nada, senón que están dispostos a crer en calquera cousa”. Idolatrar a estes equipos e xogadores é o que explica que haxa persoas dispostas a pagar máis do dezmo, 10 %, do seu soldo nunha camiseta de determinado xogador do seu equipo. E que ademais os “máis devotos” xúntense en quedadas para enfrontarse e derrotar aos adversarios, inimigos, dos seus deuses e, como contan os medios de información, ás veces terminan con mortos.

Cítase moitas veces a frase do escritor francés, Bernanos, “un cura menos e 100 bruxos máis”. Así atopamos cantidade de adivinos, botadores de cartas, astrólogos, quiromantes e outros feiticeiros que continuamente vemos nas televisións, radios etc. Ademais sabemos de personaxes importantes que acudían a eles antes de tomar decisións relevantes. Lembremos só dous exemplos:

– François Miterrand, un dos presidentes (1981-95) máis influente de Francia, consultaba coa astróloga Élizabeth Teissier pedíndolle consello sobre o mellor día para iniciar a intervención militar na Guerra do Golfo (1991), para celebrar o referendo de ratificación do Tratado de Maastricht… Recibíaa no Elíseo e aceptou a súa petición de gravar as conversacións para os seus netos e para un libro.

– Ronald Reagan, presidente de EEUU (1980-88), consultaba á astróloga Joan Quigley moitas medidas como revelaría anos despois Donald Regan: “Practicamente todos os grandes movementos e decisións que Reagan tomou durante a miña época como xefe da Casa Branca (1985-87) acordáronse de antemán cunha muller de San Francisco, que elaborou os horóscopos para asegurarse de que os planetas estaban nunha aliñación favorable”. Quigley titulou as súas memorias Os meus sete anos como astróloga da Casa Branca para Nancy e Ronald Reagan. Definía a súa achega como un “traballo técnico” de “astroloxía política” e as súas predicións determinaban datas e horas de discursos presidenciais, roldas de prensa e desprazamentos do avión Air Force One. Atribúenselle as estrañas 12:10 horas para o comezo do acto oficial do nomeamento de Reagan como gobernador de California en 1967.

A existencia de ídolos leva consigo unha despersonalización do ser humano, pois os ídolos esixen sacrificios humanos nun sentido amplo, que poden ir desde desprezar e odiar ás persoas que son doutros equipos e xogadores (seitas) até sacrificar vidas alleas. Isto permite entender o que hai anos por gañar 0-5 ao Real Madrid no Bernabéu dixo un afeccionado do Barcelona: “Agora xa podo morrer tranquilo”!!

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Vivir é froitificar

Escoitemos a semente: “Algo me di que me entregue totalmente e sepúltame no escuro da terra, na esperanza de ser transformada en árbore. Por que, para cara arriba teño que ir cara abaixo, e pensar que toda árbore pode brotar de min?” (E. A. Gloeggler). Este soliloquio da semente non precisa, quizais, moita explicación, senón reafirmación e confirmación. Porque, en rigor, nada está perdido para a semente ao desaparecer no escuro da terra. Ao contrario, sepultarse e ir cara abaixo é a condición para froitificar. Sepultarse na terra vivifica a semente, desenvólvea. Ir cara abaixo non inutiliza, madúraa. Estamos, un ano máis, no tempo coresmal. Lembramos a quen “se humillou a si mesmo” (Flp 2, 8), Cristo, que abaixado e asumindo plenamente a nosa humanidade, fíxose semente que leva à plenitude da Vida à humanidade.

A Coresma é tempo para volver a dirixir a mirada ao escuro da vida. Para imitar a paciencia de Deus que segue “agardando o froito precioso da terra” (St 5, 7). Tempo para converternos en semente que produza bos froitos. Tempo, para volver a dirixir a mirada ao Sementador que agarda bo froito da terra boa.

Como ensina o Papa Francisco, tempo novo coresmal invítanos “ao xaxún, a oración e a esmola, tal como os presenta Xesús na súa predicación (cf. Mt 6, 1-18), que son as condicións e expresión da nosa conversión. A vía da pobreza e da privación (o xaxún), a mirada e os xestos de amor cara ao home ferido (a esmola) e o diálogo filial co Pai (a oración) permítennos encarar unha fe sincera, unha esperanza viva e unha caridade operante”. (Mensaxe do Para para a Coresma 2024).

Coresma, tempo novo no que vivir é froitificar. Mirémonos no espello da nosa propia vida e rompamos a coartada de esquivar o noso fracaso á hora de dar os froitos necesarios de conversión. Quizais o noso fracaso sexa mirar e buscar só o superficial, o que aparenta, o frívolo, o mediocre. Busquemos no agochado e fondo do corazón o crecer silencioso como o da semente. Acaso poidamos recuperar a mirada ao interior, afondar no profundo de onde nacen e susténtanse os froitos. Porque a árbore -a vida- máis esvelta e de mellores froitos é a que ten boas raíces.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

Coresma, tempo de graza, de oración, de austeridade e de mirada de samaritano.

Na súa mensaxe coresmal, o Papa Francisco lémbranos que todo tempo é tempo de graza, de actuar, e de dar o mellor de nós mesmos; e xusto a Coresma, axúdanos neste propósito mediante a oración, a austeridade, e as celebracións propias deste tempo litúrxico. E axúdanos propiciando o saír das nosas obstinacións, das nosas vertixes, e axudándonos a retomar camiños de verdadeira liberdade e que nos fan máis autenticamente humanos.

Así como o Advento mira ao Nadal e predispón para acoller e celebrar ao Neno Deus, a Deus connosco, o tempo litúrxico de Coresma predispón para celebrar, con fondura espiritual e enriquecemento que nos humaniza, os misterios da paixón, morte e resurrección do Señor.

E nun mundo no que tan bombardeados somos con constantes ruídos de toda índole, nunha constante vertixe, cando non nunha perigosa despersonalización, mediante poderosísimas ferramentas de comunicación con capacidade de invadir a nosa vida persoal, familiar, de relación… que ben nos veñen momentos de oración, de calma interior, de austeridade, de xaxún…, a exemplo do Señor no deserto.

E para isto, que é bo en todo tempo, temos a oportunidade de vivilo con máis intensidade, e de celebralo, durante este novo tempo de graza, que é a Coresma.

Coresma que comezaremos o mércores, día 14 co significativo rito da imposición da cinza, e que concluiremos o 24 de marzo co Domingo de Ramos, portal da Semana Santa.

Que ben nos fai, que ben facemos, abrindo a nosa vida á luz, á graza, á paz interior e á esperanza que nos regala o Señor mediante a celebración dos seus misterios de redención, de salvación, de liberación, e acompañándoo no deserto coresmal de oración, de austeridade e de penitencia.

Non perdamos esta nova oportunidade de graza coresmal.

Parroquia do Bo Pastor (Lugo)

A %d blogueros les gusta esto: