Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Bendicións do Aninovo

Comeza un ano novo e na Eucaristía do primeiro de ano, na bendición final aos fieis, a Igrexa deséxanos a paz, a protección de Deus e un feliz e próspero ano cargado de bondade e de ben na proximidade do amor de Deus e dos irmáns. No cristianismo bendinse as persoas, os tempos, os lugares e as cousas. E todo iso para que, mantendo viva a presenza de Deus na nosa existencia, coidémonos mutuamente e contribuamos xuntos ao progreso e á paz.
Bendicir (dicir-ben, facer-ben) é un belo xeito de comezar o ano. De feito, pertencemos a unha cultura na que habitualmente se fomentan os bos desexos, condición indispensable para as boas obras. Así, desexámonos os bos días, as boas noites, sorte, saúde, paz e ben. Algo tan sinxelo e natural que adoitamos facer rutinei0ramente pero que sería, sen dúbida, un bo propósito para este novo ano. Un ano no que os católicos viviremos, por indicación do Papa Francisco, como Ano Extraordinario da Misericordia. Por iso, invito aos lectores a recuperar na súa memoria, e en forma de bos desexos, que de feito o son, as catorce obras de misericordia. Se todos procurásemos practicalas, os políticos poñeríanse de acordo para o esencial do ben común, as inxustizas irían a menos, o paro baixaría inmensamente, os anciáns serían queridos e escoitados, os malos tratos desaparecerían e os máis pobres (presos, sedentos, famentos, peregrinos) sentiríanse acollidos, honrados, queridos e valorados.
Unha antiga bendición celta, entre outros fermosos desexos, reza así nalgúns dos seus fragmentos: «Que o sol brille sempre cálido e fraterno na túa cara, que a choiva caia suave entre os campos e ata que nos volvamos a atopar, Deus che teña na palma da súa man e non aperte moito o seu puño. Que vivas cen anos, cun ano extra para o arrepentimento; que sexas respetado polos teus veciños, que fuxan os problemas, teñas a protección dos anxos e sexas acollido polo ceo».
Que Deus vos bendiga a todos, e que aprendamos a acollelo na pequenez da súa humanidade para que cada ano, cada mes, cada día, estea cheo do seu eterno Amor.

Mario Vázquez
Vicario Xeral

Meditación de Nadal en tempos de tribulación

Nestas datas tan entrañables non é habitual retirarse en silencio para a práctica da meditación. Orar, pensar e meditar cústanos máis aínda no medio das présas, do bulicio e do consumo que estes días nos envolven. No entanto quero ofrecer algunhas reflexións que poidan axudarnos a recuperar as orixes do Nadal.
Aínda conservamos na liturxia, a Vixilia de medianoite (popularmente coñecida como Misa do Galo ou dos pastores) para celebrar en actitude de espera orante o nacemento de Xesús. Para os cristiáns e unha gran maioría de cidadáns no mundo, pola influencia que a milenaria cultura cristiá na sociedade, o mes de decembro vístese de festa polo Nadal, é dicir, polo misterio da Encarnación do Fillo de Deus na historia da humanidade. Acontecemento único que marcou a historia. Acontecemento real, verdadeiro e salvífico. Un feito histórico esperado no Xudaísmo e anunciado polos profetas en expectativa mesiánica. El é o Deus grande que se fai pequeno pola súa propia vontade e por exceso de amor. O ‘descoñecido’ que quere darse a coñecer, a Palabra que quere dicirse e deixarse amar polos sinxelos e humildes no corazón do mundo. É “a Palabra de vida que vén para acender os corazóns apagados” e para espertar do sono aos durmidos e desesperanzados.
“E fíxose home”: ante este artigo do Credo, poñémonos de xeonllos cando recitamos a Confesión de fe. É o artigo da humanización e encarnación do noso Deus, o central do Credo cristián en relación co Misterio da Trinidade. O pensamento dos teólogos de todos os séculos vira en torno a el e, a piedade do medievo e da temprana modernidade, a oración meditativa da que derivou a pintura e a pulcra beleza da relixiosidade cristiá, concentrábanse nas etapas da infancia de Xesús para sentir nelas o inconmensurable que confesamos cando dicimos: “Descendit de caelis”. É dicir, Xesús fíxose neno, xestouse no seo dunha muller da que recibiu a súa carne, o seu sangue, o seu latexo, a súa xentileza, a súa fala. Cargou co peso desa historia, viviuna e sufriuna de novo, sacándoa de todas as súas negacións e fatalidades. Por iso chama a atención o significativo lugar que Xesús asigna á infancia na condición humana: “Asegúrovos que se non cambiades e vos facedes como os nenos, non entraredes no reino dos ceos” (Mt 18,3). Na infancia realízase ata tal punto o específico do ser humano, que está perdido quen na nenez non atopou o esencial. Xesús recordaba a súa infancia como uns anos moi felices e ata se di que foi para el o valor do modo máis puro de existir humanamente. Por iso é polo que o cristianismo proclama o respecto á vida e ao neno, á familia e ao fogar, e non por cuestións románticas, nin de xuízo moral, senón e sobre todo pola centralidade do noso credo: Deus fíxose home. Así, o cristianismo é a relixión da misericordia, do corazón dun Deus próximo sempre aos miserables (cor misere), das relacións interpersonais, da proximidade aos pequenos, aos que sofren e aos que se senten espidos e fríos na súa corporeidade. É a relixión da pel sensible (sensibilidade) onde o esencial pasa pola carne, pola vida, polo sufrimento, pola compaixón. Velaquí, un gran misterio para unha permanente meditación: como é posible que Deus se faga home, sen deixar de ser Deus e sen menoscabo da realidade creatural asumida? Como é Deus e como é o home para que poidan entrar en comuñón? Este é o escándalo da encarnación. A historia orixinal e verdadeira do Nadal. Un escándalo que o mundo deberá seguir soportando en tempos de tribulación, de laicismos hipertrofiados e neopaganismos cutres. Feliz meditación de Nadal.

J. Mario Vázquez Carballo. Vicario Xeral da Diocese.

Existirá a Verdade?

ocaminho2-playerimageEsta pregunta non é superflua nin moito menos sobre todo para os preocupados polo ben das persoas na sociedade. Se existe a verdade ou non, está sendo un dos temas máis controvertidos a día de hoxe, pois non se trata só dun debate teórico, senón que implica tamén cuestións éticas, políticas e de xustiza.

No xuízo polo golpe de Estado do 23-F o xeneral A. ARMADA na súa estratexia de defensa declarou ante o tribunal: “Neste mundo louco e traidor, nada é verdade e nada é mentira, todo é da cor do cristal con que se mira”. O tribunal non aceptou esa afirmación e é verdade que o sentenciou a 30 anos de cárcere, aínda que tamén é verdade que non cumpriu os 30 anos de prisión, pero segue sendo verdade que esa foi a sentencia.

En certa ocasión o director dun colexio de primaria díxome: “Eu non creo que exista a verdade”. Matinando a raíz desta afirmación pódese deducir que entón no colexio se a un rapaz o suspenden ou lle fan repetir curso será por cuestión de opinións que diverxen das do profesor ou das do director ou, o que aínda é peor, será por capricho ou gusto deles, e como resultado práctico no quedaría máis remedio que prescindir da liberdade de pensamento e de expresión e dedicarse á adulación.

Na vida social atopamos opinións que manifestan claramente ausencia de estudo, ou falta de sentido ético e de xustiza, aínda máis, algunhas chegan a considerarse delictivas por ser racistas, xenófobas ou por negar o Holocausto. A razón de consideralas delitos é porque atentan contra a verdade sobre a condición humana, os seus dereitos e a xustiza. Se non houbese verdade, como un xuíz se atrevería a meter no cárcere ás persoas! Podería prendelas por ter opinións e gustos distintos ós seus? Non quero quitarlle importancia á profesión de xuíz nin á dificultade do seu exercicio.

Na cuestión sobre a verdade o máis importante, ó meu entender, é que se non hai verdade a situación dos pobres, febles, oprimidos, vítimas de trata, explotación, crimes… non teñen defensa efectiva e real, pois o xogo das opinións está en función da forza que se teña para impoñelas, e neste ámbito os opresores, explotadores, abusadores e delincuentes levan ampla vantaxe.

Aí está a clave pola que Deus e o mesmo Xesucristo se proclaman na Biblia defensores dos pobres, nenos, viúvas, oprimidos, encadeados e famentos. Isto tamén nos axuda a entender cando Xesús afirma: “Eu son o camiño, a verdade e a vida… pois todo o que lle fixestes a un dos máis pequenos a min mo fixestes”. Crer no Deus de Xesucristo é estar coa verdade e, por tanto, coas vítimas de calquera asoballamento, é estar cos últimos e descartados da vida social.

Coido que coincidiremos en que para os oprimidos e pobres a existencia da verdade, e dunha Verdade Transcendente, é de vital importancia, pero para os explotadores é de máis comenencia o relativismo e, en consecuencia, que non haxa verdade e si opinións diversas e xa imporán a que lles conveña.

Ademais transitar polo camiño da verdade frecuentemente é esixente e arduo, coma en tódalas cousas valiosas da vida, pois hai que renunciar ós propios caprichos e comenencias á vez que se gastan as forzas en comprometerse nese camiño, pero tamén é certo que a ledicia e a dignidade humana vivida serán moito maiores e gratificantes, xa que a Gracia de Deus virá na nosa axuda.

Antón Negro

Advento-misericordia Ano Santo

Advento é soñar un mundo novo, advento é soñar a felicidade, advento é soñar unha humanidade nova, unha humanidade en marcha, en busca

Advento é soñar co Neno Xesús, soñar con ese neno que nos trae a alegría de vivir, devólvenos a inocencia perdida e reúnenos a todos no seu berce. Berce de vida, de ilusión, de fraternidade, de perdón, advento é soñar.

Advento é ver a realidade desde os ollos da fe, desde os ollos limpos que loitan por un mundo mellor, un mundo fraterno, un mundo humano onde o divino faise presente na humanidade.

Advento é esforzo dunhas mans por construír unha casa para todos, unhas mans abertas para acariñar, para saudar, para aplaudir, para tender pontes de encontro entre as persoas.

Advento é un corazón aberto para acoller a tenrura e a compaixón do Neno Deus.

Advento é un corazón aberto para amar, para doarse, para entregarse ao servizo dos nenos, dos mozos, dos adultos, dos anciáns, dos necesitados de agarimo, de comprensión, de misericordia.

Advento é soñar e ter a coraxe de facer realidade ese soño desde a sinxeleza e a humildade.

Advento é realidade, presente e futuro. Advento é o vento que sopra aire fresco nos pulmóns dos que buscan incansablemente un mundo novo ao estilo de Xesús de Nazaret.

Advento é inicio dun proxecto inmenso: Deus faise un de nós, toma carne humana.

Advento desde Isaías, María, Isabel, Xoán Bautista, todos en procura e todos cos ollos, as mans, o corazón abertos para acoller a vontade de Deus Pai e facer posible o “soño”: Deus encárnase e salva polo seu Fillo á humanidade.

Advento sopra, Espírito Santo axúdanos a non ter medo a acoller este aire novo que nos trae o advento, Espírito Santo ven ás nosas vidas, ven ás nosas comunidades e fainos dóciles para acoller a Salvación.

Manuel Areán Fernández

“Bautizos Civís”

bautizo civil

O 21 de novembro apareceu nun xornal galego que o Concello de A Coruña se sumaba ós concellos que ían organizar o que chaman “Bautizos Civís”.

Ante este feito algúns lembran a frase moi citada de A. Einstein: “Hai dúas cousas infinitas: o universo e a estupidez humana, e da primeira non estou moi seguro”. Aínda que poida ser verdade non serve para facer unha análise política do tema.

Outros afirman que parece que hai alcaldes con complexo de crego, feiticeiro, chamán, ou imán… pero, se fose este o caso, non sería problema pois hai bos profesionais de saúde mental que curarían estes complexos, mesmo o de crerse Napoleón.

Un alcalde debe saber, con máis razón se pasou pola Universidade, que o Bautismo é o sacramento de incorporación á Igrexa Católica, coma outros clubs, asociacións, partidos, relixións… teñen os seus rituais.

Son profesor de temas de socioloxía e política e desde esa perspectiva quero analizar isto dos “bautizos civís” e, por suposto, no contexto do Estado Democrático de Dereito, que en cuestións relixiosas é aconfensional, ou, se se quere, laico respectuoso do dereito á liberdade relixiosa e favorable a ela. Nesta análise habería que ter en conta:

-Que na sociedade democrática hai moitos profesionais, asociacións, empresas e institucións con acreditada experiencia en organizar eventos, festas, acontecementos… de acordo cos diversos gustos e esquemas socioculturais dos cidadáns. Todos estes profesionais ou grupos teñen dereito a que os poderes públicos non lles fagan competencia desleal. En España a incorporación á sociedade faise cunha anotación no Rexistro Civil.

-Que as alcaldías se metan a organizar estas celebracións manifesta unha mentalidade totalitaria que quere ocupar todo o espazo social por desconfiar dos cidadáns, considerándoos incapaces de organizar as celebracións que estimen oportunas. Os cidadáns deben, por saúde democrática, oporse a que o poder político ocupe todo o espazo público e a que os queira infantilizar, incapacitar e facelos máis dependentes do poder. Considero un deber democrático enfrontarse a todo poder que por calquera medio ou forma queira quitar ou reducir o noso protagonismo persoal e asociado na vida sociopolítica.

-Descoñezo as intencións persoais, manifestas ou ocultas, de cada alcaldía no asunto… pero iso supón crear unhas plataformas celebrativas que en calquera momento poderían servir a un alcalde para incorporar ás persoas a un movemento nazi ou stalinista, mafia, secta, relixión… e os demócratas debemos estar vixiantes para que iso non poida darse nin de lonxe, quitando toda infraestrutura susceptible diso.

-Nas eleccións municipais elíxese nada máis e nada menos que corporacións e alcaldes, que é a Administración máis próxima ós cidadáns. Se unha alcaldía non sabe a súa función e competencias, terá que comezar pola Lei Orgánica de Réxime Local vixente.

Para rematar debemos ser conscientes de que, cando unha alcaldía se dedica a temas fóra das súas importantes responsabilidades, é lóxico que os defensores do Estado Democrático de Dereito se rebelen por entender que está a facer intrusismo profesional, corrupción das institucións, ou malversación de caudais públicos… Pois en democracia a división de poderes e a limitación das competencias de cada poder é fundamental, do contrario falaríamos doutros réximes alleos á democracia.  Que os alcaldes sexan nada máis e nada menos que ALCALDES !!

Antón Negro

Profesor de Análise Sociopolítica

A %d blogueros les gusta esto: