Deus

Como!?. Continúa lendo. O amor pide presenza, porque o que non se ve, non se ama. A Deus xamais o viu ninguén. Con todo, é infinitamente amable. Aquí hai, pois, un problema. Como explicalo? A amabilidade a Deus, vénlle de dentro, pero a súa manifestación móstrase ao exterior.

O sol que nos aluma, é sinal de que Deus nos aman. O verde campo que nos alimenta con branco pan, é expresión de que Deus coida de nós. O aire que nos dá vida, é proba de que Deus nos valoranos.

Todas estas criaturas son “sacramentos” do amor divino, pero son inconscientes da súa sacramentalidade significativa. No medio destas manifestacións afectivas do divino amor, existe un ser, cuxa misión é corresponder conscientemente ao amor do Señor. Esta supercriatura chámase home e está elevada á categoría de fillo de Deus. Por todo iso, o seu amor debe ser cordial, consciente de que Deus amouno primeiro e de que, posto a amarlle, ámalle para sempre. Nada hai en Deus que lle impida amar aos homes, xa que, aínda sendo pecadores, non deixamos de ser fillos, nin El deixa de ser pai. A paternidade e a amabilidade son inseparables, pero necesitan manifestarse, para ser cribles. O sol e as estrelas, as fontes e os ríos… son “falas” do amor de Deus creador, pero non saben que o son. Valorámolos, porque os necesitamos, pero non llo agradecemos, porque non son conscientes de que son un agasallo de Deus nin que non poden deixar de selo. Aluman aos bos e aos malos; ás persoas e ás bestas; aos vexetais e aos minerais. Fan o que fan, sen poder deixar de facelo. A súa sacramentalidade amorosa vénlles imposta pola súa natureza, non por propia iniciativa, nin pola súa persoal vontade. A súa conciencia non condiciona a súa capacidade de dar gloria ao Creador. Non teñen liberdade para facer o que non fan.

Non é o caso das persoas: nós podemos condicionar a amabilidade do Señor, e, de feito, así o facemos en múltiples ocasións. No noso comportamento, a primeira palabra tena Deus, que nos chama á santidade. A última palabra témola nós, que coa nosa liberdade, podemos dicir si ou non ao proxecto do Señor. A vida dos cristiáns condiciona positiva a negativamente a imaxe do noso Deus. A través das nosas obras trasparéntase en maior ou menor contía, a bondade da divindade. Unha alma “santa” dá máis gloria a Deus que miles de almas mediocres. Os cristiáns somos a cara visible de Deus. Unha cara fermosa fai moi atraente á persoa que a ostenta. Os trazos horripilantes fana horriblemente fea e repelente. As consecuencias saltan á vista. As nosas actitudes condicionan o maior ou menor aprecio que as xentes teñen de Deus e da súa Igrexa. Polas obras valóranse as persoas e as institucións. Elas son os espellos nos que se reflicten os quilates valorativos das mesmas. Non sexamos cristais opacos que impidan ver a inmensa achega benéfica que Deus e a Igrexa fan á humanidade.

Que brillen as nosas obras ante os homes para que vendo o noso exemplar comportamento, dean gloria a Deus que está nos ceos, e se alegre o corazón dos cristiáns que cremos nel.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Se cadra nunca viches a saga Star Wars, pero si oíches nalgún anuncio ou viches nalgunha imaxe esta icónica, e xa lendaria, frase do cine. No episodio V, O imperio contraataca, Darth Vader, caracterizado polo son do seu respirador artificial, nunha batalla decisiva con Luke Skywalker, decide facerlle a confesión máis importante da súa vida (que ata podería ser o comezo da súa inacabada conversión): «Eu son o teu pai».

Trasladémonos por un instante á pasaxe de Lc 15. Si, o fillo pródigo. Na parábola, Xesús fálanos dun fillo -o menor- que decide malgastar a parte da herdanza que lle corresponde. Malgastada a fortuna e malvivindo mentres coida porcos, opta por regresar a casa do seu pai que é, en realidade, tamén a súa casa. O discurso que prepara só ten a pretensión de ter un lugar onde comer, vivir e durmir; traballar como outro xornaleiro calquera.

Pero entón entra en escena o pai. O máis importante deste personaxe é xustamente iso: que é pai! O texto di: «cando aínda estaba lonxe, viuno o seu pai». Alí estaba el, esperando ao seu fillo. Un pai que ama desexa volver reencontrarse co seu fillo; con máis razón cando o fillo decide marchar da casa!

Cinco verbos: «viuno e conmovéronselle as entranas; e, ás presas, botóuselle ao pescozo e cubriuno de bicos». En 5 verbos descríbesenos a acción amorosa deste pai. Unha acción que nace dun desexo: o regreso do seu fillo. E aquí está, volveu!

O máis curioso deste momento é que, mentres o fillo está empeñado en ser un xornaleiro, o pai, para falar del, chámao “fillo”. Quizais a frase de Darth Vader, malia ser o malo, é moi certa. É o seu pai e el sempre será o seu fillo. É o teu pai e ti sempre serás o seu fillo. Deus é o noso Pai e nunca cansará de chamarnos fillos, de esperarnos, de correr cara a nós e cubrirnos de bicos. E entón volveremos descubrir este abrazo paterno que nos protexe e dános vida. «Este fillo meu estaba morto e reviviu».

«A comunicación [entre pai e fillo] é ás veces difícil, a confianza diminúe e a relación coa figura paterna pode volverse problemática; e entón tamén se fai problemático imaxinar a Deus como un pai, ao non ter modelos axeitados de referencia. Para quen ten a experiencia dun pai demasiado autoritario e inflexible, ou indiferente e pouco afectuoso, ou ata ausente, non é doado pensar con serenidade en Deus como Pai e abandonarse a El con confianza» (Benedicto XVI, Audiencia xeral, 30-I-2013).

Que Deus é Pai é a primeira afirmación que facemos no Credo e é posible grazas a que Xesús pediunos que, cando oremos, digamos: “Pai noso”. Polo bautismo somos fillos de Deus; redescubrámolo como Pai, aprendamos a amar como fillos. El sostén, acompaña e guía as nosas accións, e, ademais, somos partícipes dunha herdanza: a vida eterna. «Quen non procurará non perder tal Pai?» (Santa Teresa).

Nicolás Susena

Vicario parroquial da Milagrosa (Lugo)

Antes de nada quero aclarar que os sentimentos non son malos. Sabemos ben que os sentimentos, entendidos como un estado de ánimo ou disposición emocional cara a unha cousa, un feito ou unha persoa, son propios e exclusivos do ser humano.

Pero isto mesmo non impide que nos traizoen  os sentimentos de cando en vez e distorsionen abundantemente a realidade. O de “ollos que non ven, corazón que non sente” só serve para anestesiarnos por un tempo, pero non cambia a realidade. Sabémolo ben: as cousas non deixan de existir porque nós non as vexamos ou non as sintamos ou, simplemente, non as coñezamos. Cantas realidades hai que eu non coñezo!.

Pasando ao campo da relixión e a fe atopámonos con máis do mesmo. Con frecuencia escoitamos o de “só vou a misa cando me apetece”, “Deus para min non existe”, “Non creo que Deus exista”, “Deus é só un sentimento no meu interior”.

O razoamento é claro: a existencia de Deus (precisamente Deus) non está suxeita ás crenzas ou sentimentos das persoas, como tampouco o está calquera das outras realidades do universo.

Con frecuencia acudo a estas as palabras de Benedicto XVI na encíclica Deus caritas est: “Non se comeza a ser cristián por unha decisión ética ou unha gran idea, senón polo encontro cun acontecemento, cunha Persoa, que dá novo horizonte á vida e, con iso, unha orientación decisiva”.

Certamente, por moi bonito ou melancólico que puidese parecer, Deus non é un sentimento, unha idea ou unha decisión ética. Un deus así non achegaría nada á nosa vida nin, moito menos, poderíanos salvar ou darnos a vida eterna.

Deus é un ser persoal e deuse a coñecer plena e definitivamente no acontecemento da encarnación do seu fillo Xesucristo. O acontecemento de Xesucristo non é un día si e outro non. Non depende da situación na que nós esteamos. Se fose así, sería un deus moi débil ao que non poderiamos chamar deus. Non nos serviría de moito un deus que tivese condicionada a súa existencia e as súas capacidades polos nosos sentimentos, aínda que estes sempre fosen bos.

É verdade que non sempre estamos na mellor disposición para as cousas de Deus (nin as do mundo). A todos pódenos ás veces o cansazo, a apatía, os problemas, etc. Pero non lle podemos botar a culpa a Deus de que nós non sexamos capaces de coñecelo ou de velo con máis claridade. Deus está onde ten que estar, revelouse totalmente e respecta absolutamente a nosa liberdade, tamén cando nos equivocamos.

O anterior non quere dicir que o Deus de Xesucristo se desentenda de nós. Coñécenos perfectamente, está pendente de nós e impórtanlle as cousas da nosa vida. Abonda que nos acheguemos aos Evanxeos para ver que é así. Sabe o que necesitamos moito antes de que llo pidamos.

Estamos ante un Deus que é pai e que coida con amor entrañable dos seus fillos. Non é un Deus ausente ou impasible.

Nas nosas mans está, en boa medida, parte da solución á súa, ás veces, aparente ausencia: buscar a Deus onde se lle poida atopar, ou deixarnos atopar por Deus, porque El sempre nos busca.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Cura de A Fonsagrada

Imaxe: cathopic

A parábola do próximo domingo é unha tanto estraña e un pouco complicada de comprender. Sorprende moito o seu final, aínda que non tanto o que Xesús quere transmitirnos.

Un rei invita aos seus amigos á voda do seu fillo, pero estes non aceptan a invitación. O rei enfádase e manda aos seus criados que inviten a todos os que atopen polos camiños, malos e bos. Ata aquí non hai nada que obxetar, máis ben todo o contrario: un rei que se achega ao seu pobo e dálles a todos a oportunidade de participar na voda do seu fillo.

O problema vén cando algún dos invitados vai sen traxe de festa e é reprobado polo rei. Ninguén pensaría que invitando a todos, bos e malos, ricos e pobres, o rei fose chamarlle a atención a un que non tiña traxe de festa.

Esta parábola é a historia dun pobo que se pode repetir en calquera momento e da que nós tamén podemos ser protagonistas.

Ao longo de moitos anos Deus enviou aos profetas coa mensaxe que invitaba á voda do seu fillo, Xesucristo. Unha voda preparada con moitos traballos e sacrificios. Pero aqueles mensaxeiros non foron ben recibidos e algúns asasinados. Por suposto que aqueles invitados do primeiro momento non quixeron asistir á voda.

Noutro momento o Señor fai partícipe desta voda a todo o mundo, xa non só aquel pobo escollido. Pero a invitación esixe aos invitados o esforzo de aceptar as condicións daquel banquete: ir con traxe de festa.

O día do noso bautismo déusenos a todos un traxe de festa, unha vestidura branca e limpa sen ningún tipo de mancha, signo da nosa dignidade de cristiáns e de fillos de Deus. A nosa tarefa, desde que alcanzamos o uso de razón, é manter ese vestido branco e limpo. É inevitable que se ensucie con máis ou menos frecuencia, pero o mesmo Cristo derramou o seu sangue para que podamos lavalo nela.

Polo tanto, non hai escusa para non ir á voda ou non levar vestido de festa: temos un traxe branco que nos foi dado gratuitamente e temos a forma de lavalo cando se ensucie. Deus previuno todo.

O evanxeo do vindeiro domingo, con todo o que ten de advertencia, énchenos de consolo. Deus conduce a historia a un final feliz; o seu amor é universal e esténdese a todos os homes, sen excepcións e ata preferindo aos desherdados deste mundo. A nosa vida é unha preparación alegre para ese encontro con Cristo, quen xa nos deu a súa graza e quere que a conservemos vivindo a caridade. Así, recordémonos uns a outros o gran amor que Deus nos ten e axudémonos a preparar ese gran encontro con El.

Miguel Ángel Álvarez

Falando baixiño, nº 161

Imaxe: cathopic.com