Un pequeno susurro

Dublín, agosto de 2018. Estaba nunha capela rezando durante o Encontro Mundial das Familias cando chegou unha nai con dúas nenas pequenas. Unha delas rapidamente púxose de xeonllos, xuntou as súas mans e pechou os seus ollos. Movía os beizos e pronunciaba entre susurros a súa pregaria. Era algo sinxelo e, á vez, impresionante! E é que, ás veces, o máis importante pronunciámolo entre susurros e dun modo sinxelo.

Aquel «pequeno» xesto falaba non só da nena, senón tamén da súa familia. Aprendera a orar, a falar, a recoñecer a presenza de Xesús. En definitiva, aprendera a amar. Porque o que amamos o oramos, anhelámolo e rumoreámolo.

A familia é un rumoreo de Deus. Ao longo da historia da salvación, desde o comezo até Xesús, vemos que o Señor fala en repetidas ocasións na Biblia. Faino de moi diversas formas. Pero en Belén, naquela xornada na que Xosé e María non atoparon pousada, a Sagrada Familia refuxiábase no silencio da noite.

Deus rumorea ao noso corazón a través do amor da nosa nai, que nos compra aquilo que necesitamos sen que o pronunciemos, que nota cando algo está mal con só escoitar a nosa voz ou que vibra de alegría con cada meta que logramos.

O rumoreo de Deus invade o noso corazón a través do abrazo do noso pai, o que sempre está disposto a colaborar connosco, que presta ouvido ás nosas historias máis desatinadas ou o que nos anima para que fagamos realidade os nosos soñados proxectos.

O amor dos nosos pais é un rumoreo cando nel descóbrese a primeira escola de amor en cada detalle, en cada sinxelo xesto e na súa perseveranza nun camiño ás veces cheo de obstáculos. E deles véñennos tantos outros agasallos que son a voz de Deus que fala baixiño ao noso corazón: os nosos irmáns, que nos ensinan o que significa a entrega e a unión; os nosos avós, que son a xenerosidade personificada; os nosos tíos, curmáns…

E, por que nos rumorea Deus? E como o fai? Na oración daquela nena contemplábase a historia dunha familia cuxa fe é un valor de gran importancia, cuxa unión se deixaba entrever na mirada tiema da súa nai e na esperanza daqueles pequenos pés pisando forte cara a un futuro por vir. Así nos rumorea Deus, no amor dos nosos pais, irmáns, avós, tíos… E faio para descubrimos que, no medio da soidade da noite do mundo, no medio das tribulaciones e nas grandes alegrías, El faise presente connosco e regalounos unha forma de facer permanente a súa rumoreo: a familia.

Agora, con ocasión do Ano da Familia, este rumoreo debe resoar forte. Será unha ocasión estupenda para descubrir que a familia é transversal en toda a acción da Igrexa: a infancia, a catequese, o matrimonio, os enfermos, a pastoral vocacional, a caridade, etc. Moitas actividades van conxugar este ano onde a familia debe sentirse protagonista da súa propia historia e debe ser o actor primeiro da vida eclesial. Pero o lugar fundamental deste ano será en cada fogar, en cada matrimonio, en cada familia, alí onde o rumoreo de Deus escóitase mellor.

Nicolás Susena Presas

Delegado de Familia da Diocese de Lugo e párroco de Castroverde

[Artículo en castellano]

A Diocese de Lugo únese á celebración do Ano da Familia

O ano adicado á familia comeza o 19 de marzo, con ocasión da festa de san Xosé. O acto de apertura terá lugar en Lalín, onde o Delegado de Familia de Lugo, Nicolás Susena, presidirá a Santa Misa (12 h) na que se bendicirá un cadro da Sagrada Familia que percorrerá toda a Diocese (parroquias, conventos, colexios…) co obxectivo de que a Familia de Nazaret sexa unha verdadeira imaxe das familias diocesanas, promovendo para iso momentos de oración, unha Eucaristía polas familias, unha exposición sobre o documento papal da familia Amoris Laetitia e unha serie de charlas sobre educación e matrimonio.

Congreso sobre a familia

Ademais das actividades que se organizarán durante este ano (conferencias, encontros con noivos, unha xornada para os avós e anciáns, actividades caritativas que axuden ás familias máis desfavorecidas), está prevista a realización dun Congreso sobre a familia promovido pola Delegación diocesana coa colaboración da Subcomisión de familia da Conferencia Episcopal Española. Pretende ser un momento de encontro para as familias e lugar de reflexión sobre os distintos retos da pastoral familiar.

A clausura deste ano adicado á familia terá lugar o 26 de xuño de 2022 coa celebración en Roma dun Encontro Mundial das familias no que participará a Diocese de Lugo.

A familia, corazón da vida humana

O normal modus vivendi de todo bo cidadán debe ser a súa inserción no seo dunha familia.

Toda familia ben estruturada consta de tres elementos: a pluralidade de persoas, a convivencia delas no mesmo fogar, e a afectividade mutua entre todos. Unha persoa solitaria non é familia. O individualismo crea soidade. O fogar cuxos moradores non viven en comunidade, é a antítese dunha familia ben avinda. A ese fogar habería que chamarlle parada turística, casa de comidas, fonda no camiño…, pero fogar familiar non. Os membros dunha familia teñen que ser persoas vinculadas por lazos de consanguinidad ou, polo menos, integradas no novo fogar, por imperativos legais, segundo os cales pasan a ser membros dese novo fogar, cos dereitos e obrigacións dun familiar máis.

Os membros dunha mesma familia conservan as características intransferibles de cada unha delas: a paternidade, a afiliación, a fraternidade, etc.; pero todas estas connotacións intransferibles quedan absorbidas polo nome común da nova familia, que os aglutina a todos.

O ser membros dunha familia leva uns dereitos e unhas obrigacións das cales ninguén debe abdicar, se quere manterse como membro do fogar no que se integrou. É que o status de familia non se funda tanto nunhas disposicións xurídicas, canto no sangue que corre polas veas de todos os seus membros ou nuns compromisos sacramentais que cada un aceptou libremente ante o altar de Deus.

Estamos a asistir a unha progresiva degradación da familia: Moitos mozos non queren asumir un compromiso estable ante a sociedade; o número de divorcios e separacións crece de forma alarmante de día en día; as actitudes adulterinas e as parellas de feito están a adquirir carta de cidadanía; os valores relixiosos están ausentes de moitos fogares…

Ademais, desde o exterior está a librarse un ataque obstinado á institución familiar. Quéreselles recoñecer rango de familia a certas formas de convivencia, que difiren radicalmente do verdadeiro matrimonio. Desprézase a familia tradicional, acusándoa de frear o progreso, ponse trabas á libre elección de ensino para os fillos. Ante esta situación é necesario reaccionar e defender a familia de todos os axentes que tratan de degradala. A iso debemos dedicar as nosas mellores enerxías, porque a familia é un compromiso e unha tarefa de todos, e porque, se recuperamos a familia, estaremos a construír o futuro dunha comunidade humana libre, solidaria e xusta.

A iso axudaranos o exemplo da Sagrada Familia, modelo de todo bo comportamento. Naquel fogar, todo era paz e respecto mutuo. O Neno Deus valoraba a autoridade de San Xosé e a maternidade de María. San Xosé adoraba a Deus feito Neno e quería con amor venerable a María a súa esposa virxinal; e Ela era a gran responsable daquel exemplar fogar. Que nós lles imitemos e que eles intercedan polas nosas familias e as de todo o mundo.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Cultivar a admiración

Ao principio parece que co namoramento todo é moi doado, tamén cultivar a admiración. Normalmente soemos destacar as cualidades da outra persoa, aminorar os seus defectos e mesmo atribuírlle cualidades que non ten. Pero logo coa convivencia, cos egoísmos particulares, parece que algunha desas cualidades, ou que nos parecían cualidades, xa nos moletan. Ou poñemos permanentemete o foco, a mirada, nos defectos do outro. Entón conseguimos unha mirada negativa.

Para transformar esa mirada, para cultivar a admiración, é importante estar actualizados onde está o outro e onde estou eu. Actualizarse en concreto das súas novas cualidades, das súas novas virtudes. Pois a xente vai cambiando. E tratar de recoñecelas, agrandalas, poñer o foco niso, facer un recoñecemento, unha valoración expresa para que mirada se transforme e nos saia de maneira natural. Así podemos descubrir que a parella vale a pena.

Cristina Bandín

Psicóloga colaboradora do Centro de Orientación Familiar Diocesano

A %d blogueros les gusta esto: