misións

Preséntase a Memoria económica do curso 2021-2022. Non son simples números, senón que detrás de cada cifra hai un esforzo e sacrificio de persoas, comunidades, colexios. Desta maneira faise visible na diocese de Lugo o desexo de Paulina Jaricot, fundadora da Obra Pontificia Propagación da Fe, de crear unha rede universal de solidariedade e axuda ás misións.

O ano 2022 está a ser especial para as OMP. Cúmprense 400 anos da fundación da Congregación para a Evanxelización dos Pobos; 200 anos da fundación da Obra Propagación da Fe por parte de Paulina Jaricot, que acaba de ser beatificada en xuño; e 100 anos desde que o Papa Pío XI fixese pontificias as diversas obras misioneiras, de xeito que se crearon as Obras Misionales Pontificias (OMP). Todas estas celebracións axudan a dar un impulso misioneiro á diocese.

A nivel económico, procúrase reducir os gastos o máis posible –contamos coa axuda da diocese para conseguir este obxectivo- e pénsase como aumentar os ingresos. Todo o que se fai é en beneficio da misión. Contamos convosco coas achegas e oracións de todos. En nome de todas as comunidades que van recibir estas achegas, moitísimas grazas.

Pídeselle a san José María Díaz Sanjurjo que axude a renovarnos para que a misión ad gentes siga sendo un dos piares da vida das nosas comunidades.

[Memoria]

Jesús Manuel Santiago Vázquez

Delegado de Misións de Lugo

[Artículo original]

O ano 2022 vén repleto de aniversarios importantes para Obras Misionais Pontificias (OMP) e a actividade misioneira da Igrexa

O martes 3 de maio, celébranse os 200 anos da fundación da Obra misioneira Propagación de fe, que dará lugar ao Domund, por Pauline Jaricot; e 100 anos da creación das Obras Misionais Pontificias (OMP). Con tal motivo haberá unha celebración na catedral:

19 h: oración misioneira, lembrando o testemuño de Pauline Jaricot;

19:30 h: rosario misioneiro, creado tamén por Pauline Jaricot;

20 h: Eucaristía presidida polo Bispo

Organizada pola Delegación de Misións e a Delegación de Laicos, familia e vida, o 2 de outubro tivo lugar no salón de actos do Seminario de Lugo unha mesa redonda sobre a familia e a misión:

O primeiro en intervir foi o director nacional de Obras Misionais Pontificias, José María Calderón:

“A misión é unha plena manifestación da sinodalidade, onde todos os homes: sacerdotes, mulleres, consagrados, casados, solteiros… xuntos saímos ao mundo a evanxelizar, coa conciencia clara de que o Señor necesita brazos e persoas para levar a súa mensaxe de salvación a todos os homes. Todo iso foi pouco a pouco formalizándose e tomando corpo e grazas a Deus todo está moi normalizado. Dos 9.000 misioneiros españois que están polo mundo, 556 son sacerdotes diocesanos e laicos 651 (deles 230 son matrimonios). Hai máis segrares que van a evanxelizar, que sacerdotes diocesanos. As relixiosas, a vida consagrada feminina, supera a todos: están sempre na avanzada, tiran para adiante, móllanse”.

A continuación interveu unha familia do Camiño Neocatecumenal, Raquel Puig e Virgilio Martínez:

“Na Diocese de Túnez o Bispo pediu unha familia con fillos pequenos e que o pai fose enfermeiro. Pen-samos que tal vez era vontade de Deus, e ofrecímonos. No ano 2011 fomos enviados, xunto con outras familias, á misión polo papa Bieito XVI. Estivemos en Túnez case 2 anos. O tipo de misión alí tivo que acabar e volvimos a España sempre agradecidos a Deus polo que fixo por nós, o que Deus nos deu gratis. E pensamos: como non imos compartilo?

“Nunha convivencia onde se buscaba o que o Señor quería de nós, soubemos que os bispos galegos pedían aos catequistas do Camiño Neocatecumenal unha axuda que se materializou en forma de 17 familias, 4 en Lugo. Desde hai 7 anos estamos ao servizo da Diocese, axudando na iniciación cristiá de adultos en parroquias: A Milagrosa, A Nova – Nosa Señora de Fontiñas, San Froilán, Albeiros”.

Por Misioneiros Segrares Vicencianos (MIsevi) interveu primeiro o matrimonio formado por Manuel Gamallo e Mª Jesús Cuena, que, entre outras cousas, dixo:

“Con 23 anos fun a Mozambique, onde estiven varios anos como misioneira segrar formando parte dunha comunidade de misioneiras. Traballei nun hospital onde aprendín case todo o que sei. Pasei a malaria, o cólera e houbo un momento na miña vida no que estivera traballan-do máis en África que en España.

“Cando estivemos en Etiopía, tivemos moitas circunstancias xunto a outras familias, con persoas que non teñen nada que ver contigo, nin o idioma, nin a forma de vivir, nin a cultura… e o único que une é a fe.

“De novo en España, para ter un medio de vida, fun a unha oposición a enfermeira de prisións. Cando tiña uns meses libres, volvía á misión. Neses momentos impliqueime en Misevi Internacional, sendo moi consciente de que misión laica ten que sosterse por si mesma e desde España as familias temos que buscar a forma de soster a misión.

E finalmente deron o seu testemuño Emilio Estévez e Mónica Villar, do Equipo coordinador de Misevi. Mónica contou, entre outras cousas, o seguinte:

“O meu marido Emilio e mais eu estamos na parte de atrás, na retagarda. Vou poñer o exemplo do quirófano: nunha operación cirúrxica, o cirurxián extirpa o tumor ou repara o que estea roto, pero previo a iso hai moitísimas persoas que teñen que preparar a sala de quirófanos, preparan ao paciente, acompañan ás familias. Tamén hai unha parte que non se ve do que supón un envío, cando unha persoa chega á misión. Pois ben, os dous estamos traballando nesa área.

Estar nun equipo internacional conseguiu en min vencer medos como o ter que enfrontarse a unhas contas, ter que ir soa a moitos sitios, ter que xestionar moitas veces emocións como a culpa cando non se pode axudar a alguén en tempo e forma.

Temos que poñernos ante Deus e dicir: que queres que faga con respecto ao labor misioneiro da Igrexa?”