perfección

Con amor inmenso, Deus creounos e díxonos: “crecede e multiplicádevos e enchede a terra extensiva e intensivamente”. É dicir, multiplicádevos en número até encher a terra e crecede cualitativamente para que poidades exercer responsablemente o voso señorío sobre toda a creación.

Segundo o plan de Deus, o home é o reitor do universo e ten o labor de perfeccionalo.

O mundo que Deus creou, é bo, pero é perfeccionable, e ao home confíreselle este labor. A nosa misión é deixar tras nós un mundo mellor, uns costumes máis cristiáns, unha sociedade máis humana, unhas familias máis unidas, unha Igrexa máis Santa… Precioso labor o noso, pero non libre de dificultades. Para poder levalo a feliz termo, o primeiro que se nos pide, é querer capacitarnos para mellorala. Aquí non vale aquilo de “querer é poder”. Xesús advírtenolo no evanxeo: “un cego non pode guiar a outro cego; por moi boa vontade, antes terá que curar da súa cegueira, pois pola contra, cego e lazarillo correrán o perigo de precipitarse polo despeñadeiro”.

Nós abundamos en críticas aos demais, dicindo que son avaros, que son egoístas, que son soberbios, que son malos veciños…

Poida que sexa verdade. Pero como son eu? Canto hai en min do que critico nos demais!. Vemos a palla no ollo do veciño e non vemos a viga no noso. No canto de criticar aos demais, empecemos pola autocritica, pois pola contra, aplicarannos o refrán do “médico cúrate a ti mesmo”. Como pode un pai inculcar aos seus fillos que sexan ben educados, se el é blasfemo? como pode un matrimonio pretender que a súa familia cumpra co precepto dominical, se os membros nunca pisan a parroquia? como pode un párroco inculcar aos seus fregueses o espírito de desprendemento en favor dos necesitados, se el é un avaro?. As palabras poden pouco, se falta o testemuño. As palabras moven, pero o exemplo arrastra.

Os cristiáns debemos ser como o gran de trigo, con vocación de espiga, a cal multiplica o froito no cento por un. Acrecenta o froito e aínda por riba, o do evanxeo: “a semente que usedes, usarana convosco”.

O que repartimos en favor do necesitado, estamos a sementalo en terra fértil: o froito que sementades multiplicarase aquí e na eternidade.

Na realización do orbe interveñen dúas mans, a creadora de Deus que achega a materia prima e a man do home que pon cada cousa no seu sitio. Agradezamos ao Señor o pan de cada día e pidámoslle que non falte en ningunha mesa do mundo, o pan para ningún dos seus fillos da terra.

Indalecio Gómez Varela

Un ser é perfecto se posúe todas as calidades esixidas pola súa natureza.

As facultades específicas da persoa humana son a intelixencia e a vontade. Cantos máis coñecementos posúe o seu entendemento, máis rica é a súa intelixencia, e canto máis correcto é o seu comportamento, máis rica é a súa conduta. Nisto consiste a perfección humana, segundo Aristóteles. Se, ademais, vive en plena comuñón con Deus, a nivel de criterios, de sentimentos e de comportamentos, a súa perfección alcanza un alto nivel cristián, ao dicir de San Tomé.

Deus quere a nosa perfección, porque El mesmo é perfecto, e o home está chamado a ser a súa imaxe. A chamada positiva do home á perfección non se funda na natureza humana. Sería unha perfección meramente terreal: ollo por ollo e dente por dente. A perfección cristiá ten como referencia o ser de Deus e o seu xeito de actuar. El é bo cos bos, e é misericordioso cos pecadores. Que un pai dea a vida por un fillo, compréndese, pero que a dea por un inimigo, iso é cousa de Deus. É unha graza que o Señor, concede ao crente. Hai aquí un salto cualitativo entre o comportamento humano e o comportamento cristián. A perfección cristiá é un crecer até a forma do proceder de Xesús, que deu a vida polos xustos e polos pecadores; polos seus amigos e polos seus perseguidores.

A teoloxía espiritual distingue tres niveis no curso da perfección cristiá:

a) Cumprir o prescrito polo Señor: a súa lei, os seus mandamentos. É unha perfección humana.

b) Imitar a Xesucristo, tal cal se nos mostra no Evanxeo. É a encarnación do Pai no proceder de Xesucristo.

c) Acoller os desexos do Señor, aceptando a invitación a seguilo na vida consagrada, é superar a obrigatoriedade pola xenerosidade.

Todo isto constitúe os niveis da perfección cristiá. Pero aínda cabe distinguir outra gradación que enriquece a espiritualidade. O dito até aquí, refírese preferentemente ao por que se cumpre a vontade de Deus. Agora trátase de perfeccionar o modo de facer o que se fai. A este nivel, o primeiro grao consiste en observar a lei porque así o ordenou o Señor. O segundo grao consiste en imitar a Xesús, para parecernos a El, que nos di “Aprendede de min, que son manso e humilde”. E o terceiro nivel consiste em seguir a súa chamada para compracelo, colaborando con El, na construción do Reino.

Certo que este labor supera as nosas posibilidades, pero o Señor, que nos convida a seguirlle, tamén se compromete a acompañarnos, e co seu compromiso, tamén o noso compromiso é realizable.

A perfección cristiá non é unha utopía: é un labor, ao cal todos estamos chamados.

Adiante! Pois nunca é tarde.

Indalecio Gómez, cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]