San Francisco de Asís

Imaxe de S. Francisco de Asís na igrexa dos PP Franciscanos (Lugo), onde Mons. Alfonso Carrasco preside a Eucaristía o día 4 ás 19.30h

 

O 4 de outubro é a data elixida pola Igrexa para celebrar a memoria dun santo singular, home de paz, home de amor, cun concepto de vida místico baseado fundamentalmente na tenrura, na misericordia de Deus. Chamábase Francisco e era de Asís.

Faleceu o 3 de outubro do ano 1226, na véspera xa do día catro, por iso celebramos a súa festa o día catro. Din que morreu como viviu, cantando, buscando sempre esa esencia do divino en todo o creado, até o punto de compor o fermoso Cántico das criaturas, onde dá grazas a Deus por todo o creado, chamando irmán ao sol, irmá á lúa, irmáns e irmás a todas as criaturas, un concepto de fraternidade universal.

Na diocese de Lugo houbo presenza franciscana multisecular, desde hai séculos, aínda que é certo que nestes tempos viuse reducida a dúas presenzas, unha pequena fraternidade na mesma capital lucense, atendendo a igrexa homónima de San Francisco e o colexio dos Franciscanos e unha presenza tamén na beira do Camiño de Santiago, no Santuario de Santa María Real de O Cebreiro, atendendo tamén diversas parroquias do ámbito rural nesa contorna da montaña de Lugo.

“Paz e ben” é o saúdo franciscano, esa paz que tanto necesita o mundo, esa paz que se constrúe precisamente na medida en que nos comprometemos en facer o ben que non deixa de ser, senón unha expresión mesma do amor de Deus en quen cremos.

Frei Francisco Castro Miramontes

[Escoitar texto en castelán na voz do autor]

Sen amor, ole a morto

Cando alguén preguntou a Kazantzakis, escritor e filósofo na Grecia de mediados do século XX, por que razón admiraba e amaba tanto a San Francisco, respondeu: «ámoo porque a súa alma, a forza de amor, venceu á realidade -o que os homes privados de ás chaman «a realidade»- : a fame, o frío, a enfermidade, o desprezo, a inxustiza, a fealdade, e logrou transformala nun soño alborozado, tanxible, máis verdadeiro que a mesma verdade.

San Francisco atopara o segredo que os alquimistas da Idade Media buscaron en balde: o segredo para transformar o metal máis vil en ouro puro.

Para San Francisco, a «pedra filosofal» non era algo inaccesible, fóra do alcance do home; para atopala non era necesario quebrantar as leis naturais: a pedra filosofal era o seu propio corazón. Así, por este milagre de alquimia mística, é como el someteu á realidade, liberado ao home da fatalidade e transformado nel toda carne en espírito. San Francisco é, ao meu ver, o gran xeneral que leva ás tropas humanas á vitoria máis absoluta.»

Hai, entón, como se desprende do santo de Asís, segundo as palabras do grego, unha realidade efémera, a dos «privados de ás», e outra eterna, a dos que viven nese soño máis verdadeiro que a mesma verdade. É aí, no mundo destes últimos, onde un descobre que a verdade encerra o seu perigo. Non un perigo que radique na verdade mesma, senón na súa manifestación.

En ocasións atopámonos con persoas ás que a paixón fanática pola verdade lévaas polo escuro camiño da antipatía, descarnándoa e mentíndoa por odios, rancores, teimas, hostilidades… É doado vernos convencidos de manifestar e transmitir verdade cando, en rigor, o único que conseguimos é facer presente a un «ídolo morto» dela mesma. Como advertía Dietrich Bonhoeffer ao falar do cinismo, «con pretensión de dicir a verdade en todas partes, en todo tempo e a calquera persoa do mesmo xeito, non fai senón manifestar un ídolo morto da verdade».

A verdade, se é «de verdade», nace, vive e reprodúcese no amor. Por isto, utilizada -a verdade- como arma de combate, produce tantos ou máis mortos que unha espada ben afiada: sen amor e imposta, cheira a morto.

Quizais é bo momento para abrir as portas do noso corazón e conseguir que o xeo inquisidor que conxela as nosas almas desfágase e convértase nunha auga limpa que claree a nosa mirada. Daquela, recoñeceremos que moito do que se cambalea na nosa vida podería subsistir felizmente nun espírito de comuñón.

San Francisco, en palabras de Kazantzakis, lograra transformar a realidade nun soño alborozado, tanxible e verdadeiro. Como el, poderiamos nós atopar «o segredo para transformar o metal máis vil» das nosas vidas en ouro puro e levar á tropa de nosa propia historia humana á vitoria máis absoluta, a da verdade viva, levada con amor.

Marcos Torres

Sacerdote

Pobreza e dependencia, un modelo franciscano

O outro día ía no coche escoitando unha charla na que se falaba de San Francisco de Asís. Aquel mozo acomodado que, do mesmo xeito que os namorados, comezou a realizar tolemias por Deus, xa que ao descubrilo, todo o seu mundo púxose patas para arriba. Nesa conversa díxose algo que me chamou a atención e que me fixo conducir varios quilómetros impresionado. A frase foi: «Francisco logrou ser verdadeiramente POBRE e totalmente DEPENDENTE».

Preguntarédesvos por que me chamou a atención. Que pasou pola miña cabeza durante aqueles quilómetros silenciosos que atraparon o meu pensamento. Unha posible resposta é: “Está tolo! Quen pode desexar iso hoxe en día?». Pero cóntovos as conclusións ás que cheguei logo de meditar esta frase sobre San Francisco.

Non hai verdade máis evidente que a dependencia do ser humano con respecto a outras persoas. Contemplar a un bebé móstranos a súa fraxilidade e o moito que necesita ser coidado por outros e que cumpran de forma bela a dependencia que manifesta. Cando vai crecendo segue con esta realidade da súa persoa, depende dos seus pais e educadores, depende do amor que reciba, da súa familia e dos seus amigos. Sempre se lle ve dependente doutras persoas que desexen compartir a súa propia dependencia con el. Todos necesitamos dos demais. Desde unha perspectiva cristiá a dependencia é sa cando é dun semellante ou de alguén superior á propia persoa.

A gran mentira que nos vende o ambiente publicitario é que necesitamos ser independentes e ricos. Por que digo que é a gran mentira? Porque nos leva a ir en contra do que somos, a considerar ao outro prescindible no camiño, pon como meta da nosa realización persoal aquilo que nos despersonaliza. E fai que fundamentemos a nosa vida nunha falacia.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: