Seminario

 Durante os próximos días os que sintonicedes a COPE ou Radio María teredes ocasión de escoitar esta mensaxe: “Por San Xosé, día do Seminario” ou tamén algo referente ao lema escollido para este ano: “Señor, que mandades facer de min?” tomado de Santa Teresa de Xesús.
É que os seminarios existen, e existen todos os días do ano. Por iso temos que celebrar o día do seu patrono dunha forma especial. Os seminarios existen porque existe Deus e porque hai homes que seguen escoitando a súa chamada e decídense a seguilo como sacerdotes de Xesucristo.
Estamos afeitos ver o Seminario como lugar de formación, pero é moito máis. O Seminario é unha verdadeira familia, porque a presenza de Deus Pai e do seu Fillo Xesucristo séntese dunha forma especial.
Os seminaristas son mozos que atoparon un tesouro que, nestes tempos, está escondido á maioría das persoas da súa idade. Eles saben de “quen se fiaron” e quen “manda na súa vida”. Saben que van da man daquel que non pasa nunca, que é un valor seguro, e ademais, están dispostos a dar a súa vida por anuncialo ao mundo, e por compartir coa humanidade este tesouro.
Os seminaristas estudan, traballan, xogan, comparten, viven, pero, sobre todo, son felices porque se fiaron… Porque, quen non se vai a fiar do “Amigo que nunca falla”?…
“Por San Xosé, día do Seminario”. Nestes días reza polo Seminario, polos seminaristas, polos formadores e profesores…. Ora polos sacerdotes e pola Igrexa.
Miguel Ángel Álvarez Pérez

[Seminario Menor de Lugo]

Durante os próximos días celebraremos unha das semanas grandes do noso Seminario. Coa solemnidade de San Xosé, patrón dos seminarios, facemos unha pequena parada no camiño de Coresma, para celebrar a festa deste santo, que caladamente foi instrumento eficaz para que Deus levase a cabo o seu plan de salvación por medio de Xesucristo.

As dúas palabras craves do día do seminario deste ano 2014 non poderían ser outras que “alegría” e “evanxeo”. O novo aire que o papa Francisco trouxo á Igrexa está marcado pola alegría de anunciar e vivir o Evanxeo.

Para isto prepáranse os nosos seminaristas: para que todos poidamos vivir alegremente despois de coñecer e celebrar a boa noticia da nosa salvación. E os que temos a sorte de coñecelos, damos fe de que viven a súa vocación e o seu tempo de Seminario cunha gran alegría.

Quizais haxa quen poida pensar que o Seminario é un lugar triste e escuro. Nada máis lonxe da realidade. O que máis abunda no noso Seminario de Lugo é a alegría.

Serán poucos os seminaristas, pero viven con moita alegría, coa alegría propia de quen se atopou co mesmo Deus, e que ocupará para sempre o centro do seu corazón, no que tamén están todas as persoas de boa vontade que buscan con sinceridade atoparse con Xesucristo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez