Cóntase de Buda que cada vez que algún dos seus discípulos pedíalle que lles falase de Deus, puña un dedo sobre os beizos e meditaba placidamente en silencio. Nestes tempos de Nadal e aínda que o tempo divídase en antes de Cristo (A. C.) e despois de Cristo (D. C.) as cousas cambiaron moito. No medio das présas, a lotaría, as comidas, os agasallos, as luces e ruídos enxordecedores que ocultan sinfónicas panxoliñas, faise cada vez máis difícil contemplar o Gran Misterio, en silencio meditativo, con toda a súa carga de significado e importancia que tivo e ten para a humanidade. A paganización do Nadal é un feito.
Pois, aínda que é verdade que Xesús de Nazaret é hoxe, despois de máis de 2000 anos, un dos personaxes máis famosos da historia, tamén o é que a súa imaxe e recordo estivo e segue estando moi presente nos grandes acontecementos da humanidade. A arte en todas as súas formas, a literatura, a arquitectura, a música, os modos de vida de moitas comunidades e de países enteiros, son testemuñas vivas diso. Os cristiáns somos o maior grupo relixioso do mundo. Segundo un estudo recente do Pew Forum Research Center, o 31% da poboación mundial é cristiá. Un total de dous mil douscentos millóns de persoas. Pero se algo temos claro moitos cristiáns é que, coa vinda ao mundo do tan anunciado e esperado Mesías, moitas cousas cambiaron. E isto é o que celebramos verdadeiramente en Nadal. Celebrámolo, con gozo, na liturxia durante o Advento, preparándonos para o acontecemento. Celebrámolo no tempo de Nadal, con sa nostalxia de Deus e coa certeza de que Xesús de Nazaret é o Neno Deus enviado ao mundo que quixo “acamparse” nos terruños das nosas desavinzas e intemperies; por iso, a Igrexa celebra o misterio da Encarnación e da manifestación do Señor ao mundo, o seu humilde nacemento en Belén, anunciado aos pastores e acollido por eles, como primicia de Israel que abraza ao Salvador; celébrase a festa da Sagrada Familia, como modelo primordial; e a manifestación dos Magos, vindos de Oriente, primicia dos xentís, que no Neno Xesús recoñecen e adoran ao Cristo Mesías; celebramos o seu Bautismo no Xordán e a inauguración do seu ministerio mesiánico; e finalmente, o milagre de Caná, co que Xesús manifestou a súa gloria e os discípulos creron nel.
Crer nestes misterios é facer posible que aquilo siga sucedendo hoxe, que a vida se poida encher de alegría, que o anuncio de paz no mundo volva resoar en todos os medios de comunicación e en todos os corazóns de xentes de boa vontade; que os Herodes exterminadores que fan e subvencionan mortes sexan derrotados; que El siga plantando a súa tenda no medio das nosas contendas, que poidamos contar e cantar esta Boa Nova que non ten caducidade porque o mandato de „amarvos uns aos outros como eu vos amei“ segue sendo cada vez máis necesario entre tanto desamor inmisericorde cos máis fráxiles e pequenos. Como os pastores e os magos, cargados de nostalxia do divino, saímos neste tempo ao encontro do Neno que xa veu, vén e virá ao fin dos tempos para salvar á humanidade perdida. E mentres, adorémolo prostrados e poñámonos en camiño para ser testemuñas da súa Verdade no medio das vicisitudes do noso mundo.
J. Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese de Lugo
Imaxe: Maleny Medina