A Praza de Santa María, na nosa cidade de Lugo, faise pequena para albergar á multitude de familias e fieis en xeral, que se unen e reúnen, para celebrar con gozo o Domingo de Ramos. Unha festa de gran tradición e popularidade que supón no imaxinario colectivo o comezo da Semana Santa, o inicio da Semana Grande, que o é porque se inicia cunha entrada “triunfal” e acaba coa celebración festiva do “triunfo” da vida sobre a morte no Domingo de Pascua de Resurrección. Os nenos da Confraría da Borriquiña, así coñecida popularmente, enchen de colorido e de sons de tambores e trompetas as rúas da Cidade do Sacramento.
En diversas ocasións alentei aos confrades a manter viva a Semana Santa desde a fondura e a profundidade dunha espiritualidade auténtica e desde a adhesión á fe en Cristo morto e resucitado, Señor da Vida e Deus que nos salva. No Domingo de Ramos aclamamos ao Señor con cantos e palmas por todos os prodixios que vimos e vemos realizados polo noso Deus: como leva a moitos a renunciar ás comodidades da súa vida para entregarse ao servizo dos que sofren, como infunde a valentía necesaria para opoñerse á violencia e á mentira, como en segredo induce a homes e mulleres a facer o ben aos demais, suscitando reconciliación alí onde hai odio e xerando relacións de paz alí onde reina a inimizade. A fe cristiá fundamentarase sempre nesta primeira experiencia e afirmación apostólica: Xesús de Nazaret, o crucificado, a quen vimos morrer abandonado e sufrinte, resucitou. É precisamente, deste feito histórico-salvífico, de onde emanan, como dunha fonte, as celebracións e as expresións públicas da fe, froitos maduros da bondade de Deus e da alma apostólica de seguidores de Cristo. Seguidores que testemuñan, con gozo, a verdade e o ben na beleza das imaxes, da música, dos vestidos, da escultura e da arte en xeral. Unha arte única cargada de gran simbolismo, coas súas obras escultóricas ou pictóricas, coas saetas, as marchas procesionais, os desfíles, as representacións nas súas múltiples formas e un renovado sentido de pertenza á Igrexa como sacramento de comuñón.
Na orixe da nosa Semana Santa, están, sen dúbida a fe firme no misterio eucarístico e a relixiosidade popular lucenses, expresadas polas confrarías nas súas diversas manifestacións. Unha fe e unha relixiosidade que foron, nas súas orixes, movementos renovadores na Igrexa e que desde o século X fecundaron e fecundan directa e indirectamente a vida relixiosa do mundo segrar. Unha fe e unha relixiosidade que crecen e mantéñense vivas no medio das ideoloxías dominantes, desexosas algunhas delas, de encerrar aos católicos nas sancristías e de recluírnos nos templos; unha fe e unha relixiosidade que queren volver ás súas raíces, ser signo vivo dunha vida fraterna (iso é o sentido, orixe e significado de confraría) e alentar un compromiso social, cívico e político, de entrega misericordiosa e solidaria no mundo da pobreza e da marxinación. E isto, como expresión clara e nítida de que a fe non só se fai arte e cultura, vida social e digna presenza cívica no medio da cidadanía, senón tamén solidariedade cos pobres e proximidade transformadora que, como o Cristo sufrinte da misericordia, carga coa dor allea e faise cargo das miserias daqueles de quen ninguén se lembra. Este é o círculo espiritual da vida cristiá: crer, celebrar, orar e comprometerse. É o círculo dunha existencia chea de sentido que humaniza, civiliza e sementa nobres ideais na sociedade.
Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese
