Se difícil é a arte de falar como se debe, dificilísima é a arte de calar a tempo. Mellor diría que a arte de falar e a de calar non son dúas artes, senón unha soa, porque unicamente fala como debe quen cala ao seu tempo.
Calar a tempo non é calar en todo tempo, senón calar falando e falar calando…
E aí está a dificultade suma desta arte: chegar a conseguir que a miña lingua fale a idea que na miña cabeza reflicte a verdade e cale a amañada polo meu amor propio, que fale o bo que rectamente ama o meu corazón e o malo que rectamente odia, e cale o capricho ou a aberración que lle impón o lle suxire o amor propio, que fale a paixón nobre e ordenada da miña sensibilidade e calen o balbordo e os berros de fera das paixóns tiranizadoras.
Que a miña lingua fale só para expresar o que pensa a miña cabeza, sometida á miña razón e á miña fe, o que quere o meu corazón escravo da miña cabeza, e o que sente a miña sensibilidade, ás boas ou ás malas, sometida á miña vontade e á miña cabeza.
Manuel González García: Jesús callado o La Eucaristía, escuela del silencio
(Cartilla para aprender a callar), 19382
Mons. Manuel González será canonizado esta semana en Roma, onde haberá representación da Diocese de Lugo
1 comentario en “A arte de calar”