A Nosa Voz

Soño cumprido, Nadal

Cansos, moitas veces, polo bombardeo de noticias negativas que recibimos a cotío (guerras, política nacional  que nos causa desazón, mundo inxusto e violento, pobrezas, críticas…)  asomámonos ao Nadal. Situámonos ante un misterio tan grande que emociona á alma cristiá. Certamente moitos aspiran a emendar a natureza do Nadal, a desviala, torcela, empequenecela e manoseala de tal xeito que maquillan as súas festas e reunións como “festas de Nadal”. George Weigel, afirma que “o cristianismo lixeiro aboca ao cristianismo cero”. Ese é un dos perigos do Nadal. Cantos cristiáns non celebran o xenuíno cristián. Festas, comidas, agasallos… E Deus ausente! Con frecuencia estamos cegos e torpes para celebrar a nosa dita.

Tócanos a nós abandonar a rutina do Nadal, a mediocridade asfixiante imposta pola sociedade que “celebra” o Nadal, abandonar a alegría impostada polos medios que nos rodean. Ser portavoces comprometidos dese Nadal distinto e, curiosamente, cristiá. E celebrar o Nadal que Deus quere. O Nadal onde se abraza e vive o auténtico. Onde floreza e se viva integramente o acontecemento da fe cristiá.

Nadal, nacemento de Cristo, plenitude da historia da salvación. Deus pon os pés na terra. O soño da humanidade de reencontrarse con Deus feito realidade. Soño cumprido! A Igrexa, nós, con alegría desbordante, empéñase, e empeñámonos, en acoller e celebrar ese soño, xa realidade, de Deus connosco.

Nadal, acontecemento que nos debe inspirar para recuperar o sentido de marabilla e estupor por este gran don da Encarnación. En Nadal atopámonos con Aquel que se doou completamente a nós, que se abaixou para darnos a vida, que nos ama até o final.

Con Deus no medio, todo cambia e hai festa. Celebremos, pois, a feliz luz que aluma a noite do mundo. Abracemos a xenuína felicidade que nos chega co Nadal.

Acollamos e festexemos a beleza trasformadora do Nadal. A Paz do Deus Neno para todos!. Así, celebrando a quen desde o alto vén estar connosco: Bo nadal.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e das Gándaras

A mellor terapia, o testemuño

A historia confírmanolo. O ben e o mal son incompatibles. O bo e o mellor son complementarios. A imitación de Xesucristo, fagamos sempre o mellor que estea nas nosas mans.

A auga é xuntamente coa terra, o aire e o lume, un dos elementos básicos da constitución dos corpos. Sen auga non hai vida. Así considerada, ela ten prioridade sobre outros elementos da creación. Con todo, para festexar os grandes acontecementos da historia, preferimos o viño á auga. Unha proba disto, é o acontecido no banquete de Caná de Galilea. Alí abundaba a auga, pero esgotouse o viño e esta carencia converteríase en estragafiestas do banquete, se Xesús non estivese alí para converter a auga en viño.

Con este milagre, o Señor demostrou que era todopoderoso e infinitamente bondadoso, con capacidade para regalar a aqueles esposos un viño abundante en cantidade e de mellor calidade que o previsto polos noivos para celebrar a súa voda.

No proceso deste actuar de Xesús, advertimos, en primeiro lugar, a intervención de Maria. Ela coñece a sensibilidade do seu fillo e advírtelle do feo que sería para aqueles esposos ter que suspender a festa por falta de viño. María é a omnipotencia suplicante.

Alegrémonos diso,  non esquezamos que “a Xesús vaise por Maria”.

O segundo ensino é a prontitude dos serventes para encher as tallas, tal como ordena o Señor. Eles non fixeron o milagre pero o seu comportamento contribuíu a que Xesús convertese a auga en viño.

Esta é unha lección a ter en conta: “que de Deus somos colaboradores”. Deus alugou o mundo aos valentes para que o custodien e perfeccionen. É o actuar providencial de Deus, El ten a primeira palabra, pero a última tena o home. Consecuentemente, alí onde nos puxo o Señor, procuremos florecer para que todo o mundo poida percibir o aromático perfume moral do noso actuar cristián.

É máis perfecto perdoar ao inimigo que amar ao amigo. Se nos comportamos así, faremos do mundo un paraíso na terra e Deus compensaránolo co paraíso celestial.

De todo isto dá exemplo Xesucristo. Imitémolo!, porque a realeza, máis que autoridade, é exemplaridade.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

O inmundo

Hai uns días. Oito de decembro. Solemnidade da Inmaculada. Festa nacional vinculada á tradición católica. Patroa de España. Os sacerdotes españois teñen o privilexio de vestir casulla azul celeste, cor inmaculista, na celebración da Eucaristía.

Habituados a certas expresións e celebracións (a solemnidade da Inmaculada) paréceme pedagóxico titular este artigo polo seu oposto. O sucio, o inmundo, é o antónimo do inmaculado e, por antonomasia, da Inmaculada Concepción da Santísima Virxe María: a impoluta, a limpa, a intachable, a impecable, a pulcra. Cualificativos que habitualmente utilizamos para resaltar a beleza e a limpeza interior. A este respecto, pensadores actuais refírense a actuacións éticas asignadas á esfera do público coa nostalxia propia dunha praxe política onde parece que xa non existe a virtude. E o peor é que se intúe pero nin sequera é desexado. Xa case ninguén fala de virtudes, senón de valores (sen entrar en debates, afirmo que os valores sen virtudes deixan de ser principios básicos que poidan rexer a existencia humana). As virtudes, é dicir, as teologais e cardinais: a fe, a esperanza, a caridade, a prudencia, a xustiza, a fortaleza e a temperanza parecen ocupar espazos nos faiados de antigos edificios en decadencia e necesitados de urxente reconstrución. Gran erro.

Que quere dicir que algo é inmundo? A nosa intuición cotiá remítenos á orde do sucio, o repugnante. O termo latino inmundus aparece na Biblia para designar literalmente o que é impuro ceremonialmente, “o que está sucio ou o que é feo”. Resáltase así tamén, por contraste, o significado fondo e actual da Inmaculada, da figura de Maria na historia da humanidade e a súa achega para o futuro.

Algúns datos significativos respecto da figura de María: Ela é o rostro materno de Deus. É o que Deus pretende e elixiu para si mesmo do feminino. É a Gran Nai, a Theotokos (Nai De Deus) dogma acollido con gran entusiasmo no pobo cristián. Organizouse en Éfeso unha gran manifestación grandiosa, con fachos, para proclamar este dogma arraigado na alma popular. Miles de voces cantaban o nome de Maria, Nai de Deus. Pero non sucedeu soamente en Éfeso. Ante a figura de María, tamén se desbordou a piedade tradicional do pobo español. Foi España quen máis impulsou o dogma da Inmaculada Concepción, mesmo ante a oposición dalgúns teólogos e santos. A devoción filial a María, enraizada en todo o que a nai significou en moitas culturas, chegou mesmo a esaxeracións, pero no fondo da gran devoción latexa o feito de que nunha pobre gruta aconteceu o máis transcendente da nosa historia: unha sinxela muller de Nazaret dixo si a Deus e o Verbo fíxose carne. E habitou entre nós.  Ela foi ditosa porque creu.

Se se considera a María como expresión suprema do feminino, como o contrapunto da inmundicia e da corrupción, como o modelo da transparencia e da pureza, por que non podemos afirmar que aquela pobre de Nazaret, que con tanto gozo cantou o Magníficat, é o noso modelo de integridade, interioridade e fe?

Convido a contemplar algunhas das fermosas imaxes da Inmaculada na nosa Catedral de Lugo: en pintura, fermoso cadro anónimo do século XVII, na Sala Capitular. Na capela de San Xoán Bautista, coroando o retablo, unha bela imaxe da Inmaculada. O noso Seminario Menor tamén está dedicado á Inmaculada. Parabéns a todos os que aspiran a encarnar nas súas vidas o decoro, a beleza, a verdade e o ben.

Mario Vázquez

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

Advento nas cimas da desesperación

“Sur las cimes du désespoir” é o nome orixinal da obra do filósofo E. M. Ciorán cuxa primeira edición se publicou en España en 1991 baixo o título En las cimas de la desesperación (Tusquets Editores, Barcelona). No prefacio confesa o autor que escribilo foi para el unha especie de liberación, de explosión saudable. “De non escribilo, sen dúbida, poñería un final ás miñas noites”. Ciorán escribe moi ben e embelesa: “eu noto que debería morrer de vivir. Tan raro é ese sentimento, e tan estraño, que deberiamos vivilo berrando”. E engade: “Ignoro totalmente por que hai que facer algo nesta vida, por que debemos ter amigos e aspiracións, esperanzas e soños. Non sería mil veces preferible retirarse do mundo, lonxe de todo o que procrea o seu tumulto e as súas complicacións? (…) Illados, separados do mundo, todo vólvesenos inaccesible. A morte máis profunda, a verdadeira morte, é a morte causada pola soidade, cando até a luz convértese nun principio de morte. Intres semellantes afástannos da vida, do amor, dos sorrisos, dos amigos e mesmo da morte. Preguntámonos entón se existe algo máis que a nada do mundo e a nosa propia”.

O tedio, a náusea, alienado o ser por repetidas depresións, é un dos males do noso tempo. O informe do Observatorio do Suicidio en España 2021 publicado pola Fundación Española para a Prevención do Suicidio presenta datos alarmantes sobre a incidencia deste fenómeno: 4003 suicidios no ano 2021. Rexistrouse un aumento nos menores de 15 anos. Entre os 15 e 29 é a primeira causa de morte, superando ás mortes por accidentes de tráfico. Que nos está pasando? Como, por que e para que estamos a educar? Será verdade que hai experiencias ás que non se pode sobrevivir? Por que non retornar a experiencias máis gratificantes que son capaces de encher de sentido a vida e transcéndena?

A Igrexa celebra cada ano o misterio do amor máis grande encarnado na historia da humanidade. E lémbranos que, así como Cristo veu unha vez ao mundo, está disposto a volver en calquera momento para habitar na nosa existencia coa abundancia da súa graza se nós non lle poñemos barreiras. Toda a liturxia previa ao advento e a que precede ao Nadal, é un canto á esperanza, á reflexión sobre as cousas últimas e á necesidade de redescubrir a teoloxía da esperanza cuxas cuestións se estudan na disciplina teolóxica denominada Escatoloxía. Non son estas cuestións banais. É urxente repensar o verdadeiro sentido do escatolóxico na vida cotiá. Percibiuno con gran lucidez o filósofo e historiador alemán E. Troeltsch cando afirmaba que “as oficinas escatolóxicas están hoxe día as máis das veces pechadas porque as ideas en que se cimentaban perderon as súas raíces”. Pensadores como E. Bloch coa súa filosofía da esperanza (El principio esperanza, Trotta, 2007) e teólogos como J. Moltmann coa publicación das súas obras Teología de la Esperanza e El experimento esperanza (Sígueme, 1977) contribuíron a impulsar e a situar no centro das discusións filosóficas, teolóxicas e crítico culturais as cuestións relativas á esperanza e ao futuro.

No domingo primeiro de Advento comeza un tempo para restaurar a esperanza. Recomendar acudir ás celebracións da Igrexa católica probablemente non lle pareza ao lector nada moderno, pero é, con certeza, moi saudable e actual: “neste tempo lémbrase a primeira vinda do Fillo de Deus aos homes e agárdase, á vez, a súa segunda vinda ao final dos tempos” (elox. do Martiroloxio Romano)

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral diocese de Lugo

A música é un don de Deus

Santa Icía no cadeirado do coro da Catedral de Lugo

O pasado día 22 celebrabamos a festividade de Santa Icía, patroa da música. É un deses patronazgos cos que calquera pode sentirse identificado, pois a música é un fenómeno universal e cotián, presente en infinidade de ámbitos, parte fundamental de acontecementos e celebracións, así como unha das artes máis populares e accesibles. Dez coros da nosa cidade reuniámonos aquel mesmo día na Catedral de Santa María, lugar de secular vinculación coa música, para que a festa dos músicos non pasase en silencio. Outros moitos músicos, escolas e asociacións da provincia uníanse tamén a esta celebración.

Santa Icía é unha das santas máis celebradas e veneradas do ano litúrxico cristián, pois alcanzou por amor a Xesús a dobre palma da virxinidade e do martirio. Sabemos que foi unha nobre romana que viviu no século III, casada co nobre Valeriano, quen tamén abrazou a fe en Cristo. En tempos de dura persecución, os dous mozos foron condenados á morte polo prefecto de Roma, Turcio Alamacchio, por dar cristiá sepultura aos mártires cristiáns nas catacumbas. As súas actas martiriais, escritas algúns séculos despois, relátannos como durante o seu longo e cruel martirio, culminado o 22 de novembro de 230, Icía converteu a moitos dos que estaban detrás da súa execución, incluíndo ao notable Máximo.

A tradición -máis que a propia historia- converteu a Cecilia en patroa da música, pois o día da súa voda “mentres soaban os órganos”, cantaba no seu corazón “garda, Señor, o meu corazón e o meu corpo inmaculado, para que non me confunda”. Algunhas das máis belas representacións da arte pictórica e escultórica móstrannos a Icía rodeada de anxos, querubíns e serafíns, tanxendo instrumentos ou cantando as loas divinas. Na nosa Catedral Francisco de Moure representouna de maneira exquisita nun dos asentos do coro, a comezos do século XVII.

Santa Icía ensínanos que a música é un don de Deus. As artes, e quizais de maneira especial a música, son un reflexo -unha reverberación- da inefable beleza creada por Deus que o noso corazón soña. A música non é só un impacto estético, senón tamén unha linguaxe que nos axuda a comprender a grandeza e profundidade do noso corazón. Algún dos personaxes máis grandes da historia foron músicos, e nas súas composicións e interpretacións podemos recoñecer algunha das expresións máis profundas e xeniais do sentimento humano. Tamén a través do canto “oramos dúas veces”, como dicía San Agostiño, conmovidos porque Deus quixo facerse un de nós para a nosa salvación. Por iso cantar é unha verdadeira forma de pertencer á Igrexa.

Con ocasión da festa de Santa Icía pidamos máis e máis música, pois tamén da boa música nace a harmonía, a beleza, o gusto, o sentido e a certeza que tanto necesita o noso mundo.

Luis Varela Castiñeira

Cóengo da Catedral de Lugo

A %d blogueros les gusta esto: