A celebración máis solemne do calendario litúrxico da relixión cristiá é a Pascua do Señor na súa dobre edición: Pascua de Nadal e Pascua de Resurrección. A esta festa refírese o Papa emérito Benedito XVI, recentemente falecido, no seu libro sobre a vida de Xesús de Nazaret. Xesucristo na plenitude da súa vida pública realizou milagres que ninguén realizara. Entre eles curara a cegueira dun invidente de nacemento. Até entón todos mirábano como un máis do pobo, pero ante o milagre que acababa de realizar, moitos comezaron a sospeitar se non sería fillo de Deus, que baixou do ceo, para curar ao seu pobo das idolatrías pagás. Sen poderse explicar como o fillo de Xosé e de María facía tales marabillas, comezaron a pensar como Deus puidera enviar ao mundo un ser para facer tanto ben aos homes inimigos de Deus. Por tal motivo, xorde un rexeitamento universal contra El e queren quitalo do medio. Con todo, segundo os libros sacros dos xudeus, Xesús é o Fillo de Deus, baixado do Ceo por obra e graza do Espírito Santo.
Con este acontecemento, comeza un tempo novo que divide a historia en dúas metades, cuxos nomes bíblicos se denominan Antigo e Novo Testamento. Considerados relixiosamente estes dous tempos, a diferenza é abismal. O relato do Antigo Testamento discorre nun clima legalista, que pesa como unha laxa sobre a conciencia do home; e o Novo Testamento rezuma amor misericordioso de Deus, portador de perdón a mancheas, crucificado no Calvario por todos nós.
Cando se trata de estrear un acontecemento novo, do cal non temos experiencia, requírese preparalo debidamente, para evitar novidades fraudulentas, e este é o caso das pascuas cristiás.
Nova foi a Pascua da Encarnación do Mesías, preparada coidadosamente polo Señor, anunciándoa no Antigo Testamento e nutríndoa de esperanza pola voz dos patriarcas e profetas, e igualmente sucedeu coa Pascua da Resurrección do Señor. A Igrexa lembra estes acontecementos celebrándoos cada ano, preparando o Nadal e preparando a Resurrección do Señor coa liturxia pascual, tempo de triunfo e de esperanza. Estamos en camiño de Ceo. Camiñemos sen desfalecer, até alcanzar a meta.
Deus creou ao home para ter a quen amar e facer feliz, e, con tal finalidade fixo do mundo un paraíso terreal, semellante ao reino celestial, para que os humanos puidesen ser felices, co encargo de que o coidasen e fixesen crecer. Para posibilitar tal labor, a divina providencia regaloulles unha constitución chamada Decálogo, cuxa síntese é o amor a Deus e aos irmáns. Pero os homes, tentados polas forzas do mal, lonxe de ser fieis á vontade do Creador, foron os seus depredadores, e comeron do froito prohibido, e o paraíso terreal converteuse en val de bágoas. Con todo, o Bo Deus non dimitiu do primeiro proxecto e decretou a redención do mundo mellorándoo progresivamente. Primeiro “puxo a man” no mundo enriquecéndoo con todos os bens da creación. En segundo lugar enriqueceu ao mesmo home cos dons da conciencia e do corazón. Nun terceiro momento decretou a redención do mundo. Agora Deus, que nunca deixara de amar con amor de pai, agora vese correspondido co amor do seu propio Fillo. O sangue redentor de Cristo purificou o corazón empecatado do home, pero aínda redimido, segue sendo vulnerable e susceptible de ser novamente tentado. Para non ser novamente vencido, o Señor funda a Igrexa, prolongadora da obra santificadora de Cristo. Desde este momento, a materia prima xa a temos nas nosas mans. A conciencia capacítanos para distinguir o ben do mal. A oración e a piedade lémbrannos que Deus está ao noso carón. As nosas caídas son subsanables. A vontade de Deus é o Ceo. Alí espéranos o Señor. Xesús resucitou. Para nós tamén haberá resurrección.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral
